Ook door deze auteur: De stem van de zee
Serie: De Gave van de Selkie #1
Uitgever: Dutch Venture Publishing | Januari 2018
Genres: Young Adult, Sciencefiction, Dystopia, Fantasy
Aantal pagina's: 300
ISBN: 9789492585097
Uitgave: Paperback
Goodreads
Wat als de legendarische koning Arthur zou opgroeien in een dystopische toekomst waar magie weer een rol speelt?
Volg het verhaal van de jonge Arthur door de ogen van Nimue, zijn zus, en laat je meevoeren naar een postapocalyptisch Europa vol mythologie en wonderlijke verschijningen in de trilogie 'De gave van de Selkie'.Arthur en Nimue wonen bij hun oma sinds hun vader op zee is omgekomen en kennen hun moeder alleen uit verhalen, maar daar komt verandering in als Nimue op zolder een oud dagboek van haar moeder Rona vindt. Kort daarop wordt hun dorp verwoest door een zware storm en overlijdt hun oma. Samen besluiten ze op pad te gaan met het dagboek als leidraad: door hun familiegeschiedenis te volgen, kunnen ze Rona misschien vinden.
Tijdens hun tocht door een grimmig en door ziekte geteisterd Europa krijgt Nimue steeds vaker visioenen van een vreemde, in mistflarden gehulde verschijning. Deze Vale Man lijkt haar niet alleen in haar dromen, maar ook in het echte leven te volgen. Waarom vertoont hij zich aan haar? En welke connectie hebben Nimue en Arthur met de Andere Wereld, de sfeer van de geesten?
In 2015 maakte ik voor het eerst kennis met De stem van de zee,geschreven door Mara Li. Het boek is onlangs opnieuw uitgegeven onder een andere uitgever en dat vroeg om een reread. Er zouden namelijk een aantal dingen veranderd zijn aan het boek. Nu was ik in 2015 behoorlijk streng.. Was ik dit nu weer?
Arthur en zijn oudere zus Nimue wonen in een klein dorpje bij hun oma en leveren vooral van de visserij. Hun vader is overleden en hun moeder verdwenen. Ze herinneren zich niks meer van hun moeder, tot Nimue een dagboek vindt op zolder. Zal dit haar de nodige antwoorden opleveren? Kort daarna wordt het dorp verwoest door een zware storm en blijven broer en zus alleen achter. Met het dagboek als leidraad besluiten ze op zoek te gaan naar hun moeder. Maar Europa wordt geteisterd door ziekte en andere gevaren…
Laat ik beginnen dat het herlezen van een boek je een heel andere leeservaring op kan leveren. Je kent de plot al en kunt je daardoor focussen op andere dingen; onduidelijkheden of op kleinere details. Daarnaast is een boek lezen – in mijn ogen – ook erg afhankelijk van je humeur. Mijn leeservaring was dit keer dan ook niet zo dramatisch streng als de vorige keer. Is het boek dusdanig aangepast dat het mijn beoordeling heeft beïnvloed? Heb ik het boek op een andere manier gelezen? Snap ik het boek nu misschien beter? Ik denk dat alle drie de vragen van invloed zijn geweest.
Allereerst is de grootste aanpassing natuurlijk het omslag. Er is wederom gekozen voor een stockfoto wat duidelijk niet de hoofdpersoon van het boek is. Dat vind ik zonde; het schept namelijk een verwachting. Ook vind ik zelf de versiersels ontzettend afleidend. En zonde. Ik zou een boek daardoor minder snel oppakken.
Nog steeds is De Stem van de Zee een boek waarin je als lezer best wel moet zoeken naar wat nu de rode draad is en hoe bepaalde aspecten nou tot leven zijn gekomen in deze dystopische toekomstige wereld die erg aandoet als het verleden. Als ze geen spijkerbroeken zouden dragen, zou je misschien niet weten dat dit boek zich eigenlijk in de toekomst afspeelt. De vorige keer vond ik dit echt een ding, omdat ik de wereld maar onduidelijk vond. Het was ook gewoon niet helemaal wat ik er van had verwacht; het omslag en de omschrijving gaven mij de indruk dat het een mysterieuze en romantische fantasy hertelling van de Arthurlegende zou worden. Dat romantische is er niet echt en heel mysterieus is het ook niet, maar het is wel een fantasy hertelling. Al is het fantasyelement maar minimaal aanwezig. Nimue heeft een gave en stamt af van een selkie, maar meer is er niet echt. En dit fantasyelement had van mij eigenlijk niet zo gehoeven (omg, zijn jullie nog ook zo geschokt als ikzelf ben!?).
Eerlijk is eerlijk, Mara Li weet haar verhaal prachtig te verwoorden. Maar niet alles voelt even nuttig en de spanning wordt af en toe behoorlijk uit het verhaal gehaald. En doet voelt dubbel. Bijvoorbeeld het verhaal van De Witte Wolf; prachtig, maar het voegt op dit moment eigenlijk niks toe aan het verhaal. Dat is zonde. En ik snap dat het zonde is om zo’n mooi stuk weg te halen, maar kill your darlings (en schrijf een kort verhaal over De Witte Wolf).
Deze heruitgave is onder andere veranderd met betrekking tot de dagboekpagina’s. Die zijn nu beter in balans met de rest van het verhaal en dit is de boel ten goede gekomen.
Ik heb me prima vermaakt met het herlezen van De Stem van de Zee, maar dan voornamelijk met de eerste helft van het boek. Daarna raakte ik de band met de personages en de plot een beetje kwijt, waardoor ik er niet helemaal meer in zat. Zo jammer. Ook bleef ik met wat vragen achter zoals ik ook bij de eerste keer al had (hoe oud is Arthur?!). Toch ben ik nu wel benieuwd naar de rest van de serie. Vooral omdat ik me kan herinneren dat ik het tweede deel een stuk beter vond.
De stem van de zee is prachtig geschreven en zit vol mooie stukken, afspelend in een bijzondere wereld.
Al met al vond ik het geen straf om De stem van de zee te herlezen. Mara Li’s taalgebruik is prachtig en het boek zit vol mooie mythologische verwijzingen. Toch zijn er wel nog wat losse draadjes in het geheel te vinden, waardoor het voor mij af en toe toch net niet was.
Hallo Emmy. Ik heb je eerdere recensie ook gelezen en omdat die me een beetje verbaasde, was ik blij te lezen dat je een reread geplaatst had. Maar: jij geeft aan dat je vindt dat er nog wat losse draadjes zijn. Dat lijkt me niet zo vreemd, aangezien het een deel is van een trilogie en ik vermoed dat je de rest nog niet hebt gelezen… Misschien is het handiger om dat eerst te doen en daarna een reread te houden?
Ook vond ik het opvallend dat je schreef niet duidelijk te vinden dat het verhaal in de toekomst speelt. Er is sprake van uitbarstingen van kerncentrales, zure regenstormen als gevolg daarvan, treinsporen, schuilkelders, medische faciliteiten. Het enige dat daar tegenover staat, is dat de inwoners van Gwennec terug zijn gevallen op eenvoudige manieren van leven.
Overigens: schreef je: ‘Arthus en zijn oudere zus Nimua wonen in een klein dorpje bij hun oma en leveren vooral de visserij.’ Ik denk dat je ‘Arthur en Nimue’ bedoeld en ‘leven vooral van de visserij’?
Ik ben normaal niet zo geneigd omt te reageren op recensies, maar omdat ik zelf echt wel fan ben van deze serie en je eerdere recensie me ook al zo verbaasde, wilde ik het toch maar eens doen.
Hartelijke groet,
Diana.
Hoi Diana,
Ik heb het tweede deel ook al gelezen, enkel het derde deel nog niet. En waarom zou ik dan geen reread kunnen houden? Ik denk dat een reread juist uitstekend is om te doen als je lang geleden een deel van de serie hebt gelezen en verder wil gaan.
Ik zeg nergens dat ik geen fan ben van deze boeken; maar voor mij zitten er gewoon wat elementen in die niet goed uit de verf komen. Of misschien zelfs overbodig zijn; zonder die elementen was het boek (voor mij!) beter tot z’n recht gekomen. En dat is prima, toch? Overigens vind ik ook dat een eerste deel best wat losse eindjes mag hebben, maar een eerste boek moet toch een compleet en kloppend verhaal zijn, waarin de wereld/situatie zo goed mogelijk wordt weergegeven. Ik vind dit op sommige vlakken nog onvoldoende, en dit zijn voor mij losse eindjes die helemaal niet nodig waren geweest. Dat neemt niet weg dat ik het concept wel echt heel gaaf vind.
Overigens is deze trilogie oorspronkelijk niet geschreven als trilogie, heb ik vernomen, maar als tweeluik. Boek 1 en 2 vormen eigenlijk samen het eerste deel.