Ook door deze auteur: De IJzerkoning
Serie: The Iron Fey: Call of the Forgotten #3
Uitgever: Harper Collins | Maart 2016
Genres: Young Adult, Fantasy
Aantal pagina's: 356
ISBN: 9789402709506
Uitgave: Paperback
Goodreads
Ethan Chase zweeft een maandlang tussen leven en dood nadat hij bijna is vermoord door zijn bloedeigen neef. Wanneer hij is bijgekomen, komt hij erachter dat de gevaarlijke Vergeten Koningin terug is, en hoe! Ze blijkt machtiger dan ooit en rukt op met haar leger van vergeten fae, geleid door niemand minder dan Ethans neef Keirran. De oude rijken van Zomer en Winter
dreigen onder de voet gelopen te worden, en Ethan besluit zich nog één keer in de strijd te mengen. Maar of dat wat uithaalt?
Na lang wachten viel hij dan eindelijk op de mat. Het allerlaatste boek over de Iron Fey. In De IJzerstrijder gaat Ethan het allerlaatste gevecht aan. Nog nooit stond NimmerNimmer zo op z’n grondvesten te schudden. En wat is het vreemd om dit allerlaatste boek gelezen te hebben. Het laat zo’n leegte achter.
Ethan, het broertje van Meghan, heeft de aanval van zijn vriend en neefje, Kierran, gelukkig overleefd. Maar in de maan dat hij in coma lag, staat NimmerNimmer op het randje van een oorlog die de hoven zal verscheuren of verenigen, net wat de profetie heeft voorspeld. Door het vallen van de sluier staan niet alleen de hoven op het randje van de afgrond, maar ook de normale wereld. Bijgestaan door Kenzie, Vlijm en oude bekenden gaat Ethan de strijd aan. Alleen hij kan de boel rechtzetten.
Ethan is een ontzettend fijn personage. Zijn humor pas heel goed bij de sfeer van het boek. Waar de grappen en grollen in de eerste serie vooral van Puck moesten komen (waardoor Meghan nogal saai leek), blijft het nu lekker dicht bij de lezer. Dit maakt het verhaal aan de andere kant ook heftiger, omdat je door Ethan’s sarcasme heel goed doorhebt dat de boel niet in orde is. Daarnaast blijft Ethan ook gewoon zijn zwaktes houden. Slimme handigheidjes komen vanuit Kenzie. Dat vind ik leuk, want Ethan is ondanks zijn ervaring geen theoretisch personage. Zijn vriendinnetje Kenzie is stoer en brengt balans.
Hoewel er weer ontzettend veel gebeurd in het boek, past dit wel. Je wordt van het ene avontuur het andere avontuur in gesleurd en krijgt de laatste kijkjes in de keuken. Net als de voorgaande boeken vind ik de manier waarop Kagawa haar wereld omschrijft erg prettig; het voelt volledig, fantasierijk en compleet. Ik vind dit echt een van haar sterke kanten.
De IJzerstrijder zit vol elementen waaraan een slot moet voldoen; een opbouw van spanning – met toch voldoende rust – en een grote climax. Het boek eindigt met een epiloog. Maar ben ik er ook tevreden over? Dat weet ik niet. Het voelt ergens heel dubbel. Ik vraag me constant af of ik niet meer in het boek wilde hebben. Maar daar spreekt natuurlijk ook wel weer de lezer die gewoon geen afscheid kan nemen van deze wereld. Wat dat betreft was het fijn om alle oude vertrouwde personages ook weer langs te zien komen. Zeker de heersers van NimmerNimmer vond ik erg sterk uitgewerkt, ook in hun karakter en emotie. Dikke plus. Maar nu is het voorbij…
De IJzerstrijder is een waardige afsluiter van de reeks. Ik blijf met een leeg gevoel achter. Want wat heb ik genoten van Meghan. Wat heb ik genoten van Ethan. Wat heb ik genoten van alle andere sprookjesachtige figuren. Wat was NimmerNimmer een mooie plaats. En wat een groei hebben de personages uiteindelijk doorgemaakt. Natuurlijk voelt het einde heel erg dubbel. Aan de ene kant is het goed zoals het is, aan de andere kant wilde ik niet dat het over was. Ik hoop met heel mijn wezen dat Julie Kagawa vaker zulke sprookjesachtige werelden zal scheppen; ik kom er dan graag weer in verdwalen.
Ik ben echt heel benieuwd naar dit boek! En na deze recensie wil ik hem helemaal lezen! Alleen nog even wachten tot hij in de bieb is 😉