Scythe (Arc of a Scythe #1) – Neal Shusterman

Scythe door Neal Shusterman
Ook door deze auteur: Gesplitst
Serie: Arc of a Scythe #1
Andere boeken in deze serie: Thunderhead
Uitgever: Simon and Schuster | November 2016
Genres: Young Adult, Sciencefiction, Dystopia
Aantal pagina's: 435
ISBN: 9781442472433
Uitgave: Paperback
Goodreads

Two teens must learn the “art of killing” in this Printz Honor–winning book, the first in a chilling new series from Neal Shusterman, author of the New York Times bestselling Unwind dystology.

A world with no hunger, no disease, no war, no misery: humanity has conquered all those things, and has even conquered death. Now Scythes are the only ones who can end life—and they are commanded to do so, in order to keep the size of the population under control.

Citra and Rowan are chosen to apprentice to a scythe—a role that neither wants. These teens must master the “art” of taking life, knowing that the consequence of failure could mean losing their own.

Scythe is the first novel of a thrilling new series by National Book Award–winning author Neal Shusterman in which Citra and Rowan learn that a perfect world comes only with a heavy price.

Scythe was een boek wat me al ontzettend lang aantrok; de kaft, het verhaal en het hele idee. En ondanks dat ik al eens eerder wat van Neal Shusterman las, duurde het lang voordat ik het boek uiteindelijk heb aangeschaft. En nu? Nu vraag ik me af waarom ik hemelsnaam zo lang heb gewacht om dit te lezen! Ik heb er voor mijn doen behoorlijk lang over gedaan, maar dat is misschien wel omdat ik geen letter van het boek wilde missen en er tegelijkertijd geen afscheid van wilde nemen.

De mensheid heeft honger, ziekte, oorlog en zelfs de dood weten te overwinnen. Alleen de scythes zijn in staat om het leven van iemand te eindigen en dat is dan ook hun taak, zodat de wereld niet overbevolkt raakt. Citra en Rowan worden uitgekozen om tot scythe te worden opgeleid, iets wat ze allebei niet zien zitten. Samen moeten ze de kunst van het doden leren, maar al snel worden ze tegen elkaar opgezet; een van hen zal de training niet overleven.

Het hele concept van Scythe vind ik fantastisch. De toekomstige wereld waarin Rowan en Citra leven is eigenlijk een soort utopia; eeuwig leven, geen oorlog, geen honger… Mensen kunnen weer tot leven worden gewekt en kunnen zichzelf laten verjongen. De ideale droom, zo lijkt het. Maar om de wereld in balans te brengen zijn er mensen die mogen bepalen over leven en dood, de scythes. Citra en Rowan worden tegen hun wil leerling en leren niet alleen te doden, ze komen ook in aanraking met corruptie en verraad. En wat heb ik daar van zitten smullen. Ik vond het concept zo ontzettend goed.

Ik denk dat veel van jullie zich wel eens voorstellen hoe het moet zijn om eeuwig te leven… Veel personages in boeken gaan immers al eeuwig mee. Maar het kenmerk van ons leven is dat het eindigt en daar heeft Neal Shusterman goed op ingespeeld (in zijn eerdere boek had hij ook al zo’n haast filosofisch uitgangspunt). De complexe wereld kwam voor mij heel duidelijk tot leven en ik genoot van elk stukje informatie.

Hoewel je wat betreft de relatie tussen Citra en Rowan duidelijke linken kan leggen naar The Hunger Games, vond ik dit geen moment storend. Ik vond het juist wel fascinerend dat deze ogenschijnlijke utopie toch niet zo rooskleurig was als je in eerste instantie zou denken. Daarnaast vind ik de engelen des doods-rol van de scythes echt heel tof. Ze hebben zo’n belangrijke rol in die maatschappij dat het haast absurd is waarmee ze mee wegkomen. Angst speelt een grote rol in deze maatschappij en die ik in mijn ogen heel goed beschreven.

Ondanks dat de dood zo’n enorme rol speelt, blijven de personages menselijk en is er ook voldoende plek voor humor. Dit heeft het boek ook nodig, want het is soms best zwaar. Niet perse qua inhoud, maar wel in Shusterman’s schrijfstijl. Het was dan ook geen boek dat ik even in een middagje kon uitlezen. Maar dat is ook wel eens lekker!

Het lijkt misschien de verre toekomst, maar bepaalde moralen uit het boek zijn ook van deze tijd. Het oordelen over mensen en het kiezen tussen goed en kwaad zijn grote thema’s in het boek. Zoals ik al zei; het is haast filosofisch en je zou er heel wat discussies over kunnen houden. De hoofdpersonages worden namelijk gedwongen om keuzes te maken waar ze helemaal niet achter staan. Waar trekken ze hun grens? Ik vond het fascinerend!

Zelden krijg ik – net als bij de Hunger Games – zo’n ‘Wat als dit echt zou zijn’ gevoel? Het dystopische Scythe wist daar glansrijk in te slagen!

Scythe is eng realistisch, ook al is het onsterfelijke element fantasie. Shusterman heeft het zo overtuigend opgeschreven en speelt zo met grote thematieken dat het boek je automatisch aan het denken zet. Dit boek leent zich voor discussies én is ook nog eens ontzettend vermakelijk. Wat willen we dan nog meer? Ik wil deel twee!