Een Vloek zo Eenzaam (Cursebreakers #1) – Brigid Kemmerer

Een vloek zo eenzaam door Brigid Kemmerer
Ook door deze auteur: A curse so dark and lonely
Serie: Cursebreakers #1
Andere boeken in deze serie: A curse so dark and lonely
Uitgever: Blossom Books | November 2020
Genres: Young Adult
Aantal pagina's: 477
ISBN: 9789463491730
Uitgave: Hardcover
Goodreads

'Er zit bloed onder mijn nagels. Ik vraag me af hoeveel mensen ik deze keer vermoord heb.'
Prins Rhen is vervloekt: hij beleeft de herfst van zijn achttiende levensjaar telkens opnieuw. In het begin maakte hij zich niet veel zorgen want het leek gemakkelijk de vloek op te heffen: deze zou verbroken worden als er een meisje verliefd op hem werd. Maar dat was voordat hij merkte dat hij aan het eind van iedere herfst veranderde in een bloeddorstig monster dat alles en iedereen om zich heen verscheurde, inclusief zijn familie. Na 327 herfsten is hij alle hoop verloren. Totdat de onschuldige Harper Lacy zijn wereld in wordt gezogen.

Begin dit jaar las ik A curse so dark and lonely, welke ik leende van een vriendin. Niet lang daarna hoorde ik dat er een vertaling zou komen, dus ik besloot te wachten met kopen tot dit boek verschenen zou zijn. Het had was voeten in de aarde, want Een vloek zo eenzaam kwam wat later dan gehoopt uit, maar gelukkig nog net op tijd voor de leesclub en dus kon het herleesfeest beginnen!

Prins Rhen is vervloekt: keer op keer moet hij de herfst van zijn 18e jaar opnieuw beleven. De vloek wordt alleen verbroken wanneer er een meisje verliefd op hem wordt. Eitje, dacht hij. Totdat hij merkte dat hij aan het eind van elk seizoen veranderde in een bloeddorstig monster. Dat monster heeft iedereen verscheurd die hij lief heeft, inclusief zijn familie. Alleen hij en zijn lijfwacht Grey zijn nog over. Het laatste seizoen nadert… Al zijn hoop ligt op het laatste meisje. En dan verschijnt Harper ter tonele.

Thema’s: vloeken, een andere wereld, Ceberale Parese rep, zieke ouder, bloedvergieting.

Een vloek zo eenzaam is een hertelling van Belle en het Beest. In dit geval gaat het over Harper, een meisje uit onze wereld, die terecht komt in een andere wereld. Men hoopt dat zij de vloek kan verbreken en verliefd wordt op de prins.

Het herlezen moest met enige haast, wat mijn leesplezier ergens wel een beetje heeft beïnvloed. Evenals de kritische geluiden bij het bespreken van het boek bij de leesclub. Het werd mij nog duidelijker dat vooral de tweede helft van het boek echt goed was en dat het boek het in het algemeen vooral van de personages moet hebben.

Ik vond Harper leuk. Ze heeft een beperking maar laat zich daar absoluut niet door tegenhouden. Door list en bedrog weet ze zich staande te houden in de andere wereld. Zij weet haar draai snel te vinden in die andere wereld, wat ik aan de ene kant logisch vind (ze heeft niet zo veel in haar eigen woonplaats) en aan de andere kant ook wat gemakkelijker. Toch was zij niet mijn favoriete personage. Ik vond Grey interessanter en ook haar broer en diens vriend intrigeerde me. Ook de mix tussen onze wereld en die andere vond ik bijzonder. Hoe Harper met haar telefoon zit die langzaam leeg loopt en dat ze er bewust van is dat ze haar foto’s dus nooit meer zou kunnen zien. Dat raakte me wel. En zo waren er wel meer elementen die me wat deden.

Het boek wordt geschreven vanuit twee standpunten. Pas tegen het einde – als Rhen verandert – begint dat een functie te krijgen. Daarvoor werkte het vooral verwarrend. Ik vind dat het wisselen van een POV echt een functie moet hebben en een bijdrage moet leveren. Dat kwam niet altijd goed tot uiting: alles vanuit Harper had prima gewerkt.

Maar ik vond het wel jammer dat Een vloek zo eenzaam pas zo laat echt op gang leek te komen. De actie begint echt pas op pagina 200 voor mijn gevoel en dat is veel te laat. Ik denk dat het lezers kan vervelen, waardoor ze afhaken.

Hoewel ik Een vloek zo eenzaam nog steeds heel leuk vond om te lezen, merkte ik wel dat ik er wat minder hyped over was als de eerste keer. Waar dat precies aan lag, weet ik niet. Misschien ben ik kritischer omdat ik langer over details in het verhaal nadacht, of voelde ik me juist te gehaast met lezen.