De brandende doolhof (De beproevingen van Apollo #3) – Rick Riordan

De brandende doolhof door Rick Riordan
Ook door deze auteur: De Bliksemdief
Serie: De beproevingen van Apollo
Andere boeken in deze serie: Het verborgen orakel
Uitgever: Van Goor | Juli 2018
Genres: Young Adult
Aantal pagina's: 430
ISBN: 9789000351015
Uitgave: Paperback
Goodreads

Met de hulp van zijn halfgodvrienden heeft Lester (oftewel de sterfelijke versie van de god Apollo) zijn eerste twee beproevingen weten te overleven - één in Kamp Halfbloed en één in Indianapolis waar Meg de duistere voorspelling ontving.
De woorden die ze sprak terwijl ze op de Troon van Herinnering zat, onthulden dat Kamp Jupiter in gevaar was. Terwijl Leo op Festus vooruitvliegt om het Romeinse kamp te waarschuwen, vervolgen Lester en Meg hun missie door het Labyrint. In het zuidwesten zullen ze de derde keizer moeten vinden en het orakel dat in woordpuzzels spreekt. Maar er is een sprankje hoop in de sombere voorspelling: de gespleten gids, slechts hij weet hoe te gaan. Ze zullen reizen in het gezelschap van een sater en Meg weet precies op wie ze een beroep kunnen doen.

Ik ben dol op Rick Riordan. Sinds ik zijn boeken lees ben ik eigenlijk lichtelijk verslaafd. Ook al zou je kunnen zeggen dat hij constant hetzelfde trucje uithaalt; ik kan gewoonweg niet genoeg krijgen van al die Goden, Halfgoden, mythologische wezens en het andere gespuis. Ik heb nu behoorlijk veel van de beste man geschreven en onlangs verscheen het derde deel in de serie rondom Apollo: De brandende doolhof. Beviel dit boek mij weer net zo goed?

Lester (de sterfelijke versie van Apollo) heeft met behulp van zijn halfgodvrienden de eerste twee beproevingen overleefd; een in kamp halfbloed en de ander in Indianapolis. De duistere voorspelling die Meg daar ontving, wijzen erop dat Kamp Jupiter in gevaar is. Leo vliegt vooruit om het Kamp te waarschuwen, en Meg en Appollo moeten hun missie door het Labyrint vervolgen. Gelukkig krijgen ze hulp van een Sater…

Ik moest glimlachen toen ik het boek op instagram liet zien en ik allemaal reacties kreeg met ‘de doolhof?! Dat is toch fout?!’ Dat dacht ik vroeger ook toen ik verslaafd was aan het spel De betoverde doolhof (iemand van jullie ook gespeeld?). Het is toch echt DE doolhof. En ergens moest ik meteen denken aan dat spel, waarin je schatten moet verzamelen terwijl alle muren bleven veranderen. Het deed met denken aan Apollo omdat hij ook keer op keer in veranderlijke situaties komt waarin hijzelf weinig invloed heeft. Frustrerend voor iemand die vroeger een godheid was!

De Brandende Doolhof is weer net zo grappig en vermakelijk als je van Rick Riordan gewend bent. Ik snap echt niet hoe hij het doet! Ik bedoel… Hij doet steeds hetzelfde qua plot en qua type humor, maar toch blijft het vermakelijk om te lezen en ook nog grappig. Ik denk niet dat veel auteurs daar mee weg zullen komen. Riordan wel. De baas. Ik snap ook wel waarom dit boeken zijn die je moeilijk lezende jongens goed kunt aanraden. Percy Jackson en de bliksemdief is vrij dun, maar deze boeken zijn behoorlijk dik.. Maar daar merk je niks van, vanwege de fijne flow en de humor. Boem. Zo een dik boek uit.

Maar dit boek is niet alleen grappen en grollen. Er gebeuren ook een aantal heftige en emotionele gebeurtenissen in. Sommige stukken moest ik wel drie keer lezen en dan nog zat ik in een haast comateuze stand ‘dit kan niet!’ te prevelen. De feels, jongens. De feels.

Onder al die grappen en grollen zit iets duisters; een serieuze noot. En dat past goed bij Lester/Apollo’s ontwikkeling. Het is geen grap meer voor hem. Er staan echt levens op het spel. En dat is fijn en had de serie ondertussen ook wel nodig. Riordan maakt daarmee wederom de stap om Apollo mee te laten ontwikkelen met zijn lezers. Daar hou ik van en ik ben benieuwd waar het verhaal uiteindelijk heen zal gaan. Wat echter wel belangrijk is, is dat je eerdere boeken hebt gelezen, omdat er aardig wat personages langskomen. Ik heb dit nog niet eerder ervaren bij een Rick Riordan boek. Wel cameo’s, maar tot op heden kreeg ik altijd de indruk dat je alle series wel een soort van los kon lezen. En door elkaar. Doe eens wild. Het is wat dat betreft net Avengers: infinity wars. Damn, daar was ik ook niet klaar voor.

Met de ontwikkeling van de personages zit het snor; Apollo, Meg en al die anderen, ze maken ontwikkeling door die hen laat groeien als personages. Dit onderstrepen de terugkomende personages ook; die zijn ook weer verder in hun ontwikkelingen en dit geeft meteen de complexiteit van dit multiverse aan. Alles is met elkaar verbonden. En het werkt en het klopt. God mag weten hoe Riordan dit blijft flikken.

De brandende doolhof bevat zo veel meer lagen dan ik in eerste instantie dacht!

Hoewel De brandende doolhof onderdeel is van niet mijn favoriete Rick Riordan serie (Magnu Chase!), is het toch een erg goed boek. Ik heb genoten van de humor, maar ook van de serieuze ondertoon. Dit boek is een groot avontuur, een grote puzzel en genieten van een achtbaan aan emoties. Wie denkt dat deze boeken alleen leuk zijn voor jeugdige lezers wil ik graag uitdagen zich aan deze serie te wagen.