Ik was negen toen ik voor kerst mijn eerste Harry Potter boek kreeg (deel drie!). Mijn moeder had al eerder pogingen gedaan om me te overtuigen het te gaan lezen. Het was een (wanhopige) poging om me aan het lezen te krijgen. Want lezen? Nah. Die boekjes op school vond ik niks aan en in de bibliotheek – waar ik wekelijks kwam – leende ik vooral luisterboeken waar ik dan ’s avonds voor het slapengaan naar luisterde. En toen kwam daar Harry Potter en leerde ik dat lezen leuk kon zijn.
Vorig jaar ontstond er de behoefte om de hele serie opnieuw te lezen. We deden het zelfs samen met een hele groep, omdat we er zin in hadden het allemaal samen te lezen. Ik koos bewust voor de vertaling, omdat ik echt heel aandachtig wilde lezen én omdat ik een stukje nostalgie wilde ervaren. Ik heb de eerste vier boeken echt wel meer dan 30 keer gelezen (en de laatste echt maar 3 keer ofzo). Maar wat ik zo bijzonder vind, is dat je toch steeds nieuwe dingen ontdekt of anders ervaart. Grapjes die je als kind niet helemaal kan plaatsen, terwijl je als volwassene denkt: HAHA. Hou ik van. Ook om de details opnieuw te ervaren.
Net voor het eind van het jaar had ik het zevende boek uit en dat voelde dubbel. Weer afscheid nemen, weer heel veel gevoelens. Maar ook voelde ik een bepaalde warmte. Ik heb zo veel mensen leren kennen door deze serie. Was ik überhaupt wel een lezer geworden? We zullen het nooit weten.
Ik weet alleen dat die magische wereld – en vooral het zelf invullen ervan – me heel veel heeft gebracht. En daarom was het herlezen enorm fijn.
Herlees jij je favoriete boeken vaak?
Geef een reactie