Havikskruid – Irena Brignull

Havikskruid door Irena Brignull
Uitgever: Gottmer | Juli 2016
Genres: Jeugd, Fantasy
Aantal pagina's: 384
ISBN: 9789025761189
Uitgave: Hardcover
Goodreads

Een eeuwenoude profetie wordt werkelijkheid: nu de heksenkoningin op sterven ligt, zal het geslacht Havikskruid de nieuwe koningin leveren. En aangezien Ember Havikskruid weinig magische krachten lijkt te bezitten, ligt het voor de hand dat haar nichtje de uitverkorene is. Maar dan kruist de 'gewone' sterveling Poppy hun pad. Door haar leren de heksen wat mensen van vlees en bloed voelen: liefde, passie, verdriet, maar al snel ook jaloezie en haat. Als dan ook nog eens blijkt dat Poppy verontrustend veel bijzondere gaven heeft, komt de profetie op losse schroeven te staan...

Een tijdje terug alweer kreeg ik de vraag of ik soms zin had om Havikskruid te lezen. Dit jeugdboek sprak me ontzettend aan omdat het over tieners gaat die met hekserij bezig zijn. Een bijzondere profetie prikkelde me nog meer, dus besloot ik het boek te lezen.

Ember en Poppy lijken op eerste oog heel normale tieners. Behalve dan dat ze beiden niet helemaal in hun wereldje passen. Ember – dochter van een heks en wellicht de nieuwe koningin van de profetie – lijkt helemaal niet te kunnen toveren, terwijl de ‘normale’ Poppy de ene na de andere bizarre ervaring heeft. Er klopt iets niet, maar wat? De meiden ontmoeten elkaar en een hechte vriendschap bloeit daaruit voort.

Havikskruid, wat vind ik je toch lastig beoordelen. Want je hebt heel veel positieve punten, maar ook heel veel punten waarvan ik denk ‘dat had beter gekund.’ Laat ik beginnen met de positieve punten.

Wat ik tof vond aan Havikskruid is allereerst de sprookjesachtige sfeer en de toffe bijpassende namen. Het paste heel goed bij het boek en ook bij de doelgroep. Het las op zich lekker weg met z’n korte, maar soms ook poëtische zinnen. Voor een jeugdboek is het erg geslaagd, maar zoals ik al zei; er is ook wel wat mis.

Ik miste namelijk een duidelijke richting qua plot. Het boek schoot soms alle kanten op en voelde daardoor stuurloos. Er gebeurde van alles, maar niet altijd kreeg ik de indruk dat dit daadwerkelijk een bijdrage leverde aan de voortgang van het verhaal. De spanning had op een heel andere manier opgebouwd kunnen worden, waardoor het verhaal logischer werd en je vanaf bladzijde één het verhaal in gezogen werd. Ook vond ik de bijdrage van de Oosterlijke clan behoorlijk verwarrend. Dan weer dreiging, dan weer niet.. en dan toch een eindgevecht. Er gebeurde gewoonweg te veel. Dit boek zat zo overvol dat het barstte. En ik denk dat ik er daarom misschien minder van genoten heb. Ik ben namelijk dol op boeken over heksen en van mij mag dit voor de volle 100 procent naar voren komen. Maar hier moest nog teveel poespas bijkomen. Die poespas overschaduwde de daadwerkelijke rode draad van het verhaal.

Jullie kunnen nu vast wel een beetje begrijpen waar mijn tweestrijd vandaan komt. Aan de ene kant genoot ik van de sfeer en de magie waar Ember mee leefde (en de namen!), maar aan de andere kant had ik het gevoel alsof de plot een bolletje in de knoop geraakte wol was. Zonde.

Havikskruid is een sprookje dat zichzelf soms in de knoop legt.

Ik vond Poppy en Ember tof en zij maakten het dan ook dat ik toch wel genoten heb van Havikskruid. Ik heb absoluut betere jeugdboeken gelezen, maar ook heel veel minder aantrekkelijke. Vooral voor liefhebbers van verhalen met heksen is dit een boek om te overwegen.