Als deze blogpost online komt, is het 4,5 week geleden dat ik werd geopereerd. Iets waar ik maanden naar uit heb gekeken. Iets wat ik vorig jaar echt niet verwacht had ooit te doen.
Ergens wist ik ook niet zeker of ik überhaupt wilde schrijven over de operatie. Het voelt immers persoonlijk en er zullen ook veel mensen zijn die er ‘iets’ van vinden. En later dacht ik: boeiend. We kunnen de tijd toch niet terugdraaien. Gebeurd is gebeurd. En op social media heb ik het toch al een soort van laten weten.
Ik kreeg namelijk een gastric bypass. Een maagverkleining dus. Want afvallen op mijn eigen houtje – zelfs met hulp – bleek lastig. Te lastig. Vooral omdat er nog meer achter zat. Sommigen van jullie zullen weten hoe en wat en je mag me er best naar vragen, maar ik voel even geen behoefte om dat hier nu neer te knallen. Laten we zeggen dat het niet alleen te maken heeft met een gezonde toekomst.
De hele weg naar de operatie ging aan de ene kant heel vlot – ik werd al snel goedgekeurd – en aan de andere kant duurde het lang. Ik keek er echt naar uit en vond hier ook veel rust in. Mijn omgeving was er zenuwachtiger over dan ik. Het enige moment waarbij ik echt dacht ‘oh shit, nu gaat het gebeuren’ was op de ochtend van de operatie, waarbij we vroeg in het ziekenhuis kwamen en te horen kregen hoe blij ze waren dat we extra vroeg aanwezig waren, omdat mijn operatie al om 9.40 uur gepland stond. En ergens was dat ook heel erg lekker.
Het ging vlot. Het ging snel. De weg van mijn kamer naar de operatiekamer voelde haast als een pretparkattractie. Het personeel was fantastisch, grappig en lief. Er is supergoed voor me gezorgd. Ik ben al kletsend over mijn tattoo in slaap gevallen, heb drie likjes van een ijsje genomen achteraf en vooral heel veel geslapen. Maar ik kon nog lachen achteraf.
En ik kan nog steeds lachen, zij het soms als een boer met kiespijn. Over het algemeen gaat het goed. Ik heb weinig pijn (gehad), eten gaat steeds beter en langzaam komt mijn energie terug. En dat is misschien wel het pittigst, want ik moet per dag bepalen hoe het staat met mijn energie. Soms is dat frustrerend, want ik wil heel graag weer veel kunnen doen. Maar ik kan het niet.
En dat is oke.
Ik neem de tijd voor mijn herstel. En dat voelt goed.
Een goed herstel gewenst!