Schaduwen der Verdoemenis door Natascha van Limpt Ook door deze auteur: Gruwelen des verraads
Serie: Luotisade #1
Andere boeken in deze serie: Gruwelen des verraads
Uitgever: Zilverbron | Augustus 2016
Genres: Fantasy, High Fantasy
Aantal pagina's: 433
ISBN: 9789463080422
Uitgave: Paperback
Goodreads
Aan het sterfbed van haar moeder krijgt Eleanor te horen dat ze nog een broer heeft. Tijd om vragen te stellen is er niet: het dorp wordt aangevallen door trollen en met de grond gelijk gemaakt. De jonge vrouw vlucht weg en bijt zich vast in de zoektocht naar haar broer.
Kilometers bij haar vandaan ontdekt de piraat Brian dat hij een mysterieus medaillon bezit, waarover hij van zijn kapitein niet mag spreken. Toch kan hij het geheim maar moeilijk naast zich neerleggen. Wanneer hij aan land gaat om Luotisade te verkennen, gebeuren er dingen die hij niet had voorzien. Zijn leven verandert voorgoed.
Eleanor en Brian worden beiden gedwongen de gevreesde Verdoemenis in te trekken, een vergeten streek waar afschuwelijke wezens wonen en de dood constant op de loer ligt. Met gevaar voor eigen leven proberen ze de geheimen te ontrafelen en het verleden en de toekomst aan elkaar te knopen.
Sinds een paar jaar heb ik de boeken van Zilverbron ontdekt. Boeken van fantasyauteurs die het fantastische genre zo breed mogelijk pakken. Ik heb wisselende ervaring met de boeken, maar ik blijf het heel erg leuk vinden om ze uit te proberen. Als je dan toch meer dan 250 boeken per jaar kan tackelen, waarom dan ook geen onbekendere? Op Castlefest kreeg ik de gelegenheid om een aantal boeken te mogen ontvangen als recensie-exemplaar. Waaronder Schaduwen der Verdoemenis, het eerste boek in de Luotisade serie. Het boek sprak me aan vanwege het high-fantasy element en het feit dat een sterke jonge vrouw de hoofdrol speelt. Nu ik mijn TBR veel beter georganiseerd heb, kwam ik veel eerder aan dit boek toe.
Schaduwen der Verdoemenis gaat eigenlijk over twee personages (nou ja, eigenlijk nog meer, maar zij zijn de hoofdpersonages); Eleanor en Brian. Eleanor krijgt op het sterfbed van haar moeder te horen dat ze op zoek moet gaan naar haar broer. Net als ze wil vertrekken met haar zusje en met behulp van haar beste vriend Aiden, wordt hun dorp aangevallen door trollen. Eleanor weet samen met een kleine groep jongeren te vluchten. Ze kunnen niet meer terug, alleen maar vooruit. De andere hoofdpersoon is Brian, een piraat. Ook hij krijgt een soort queeste voor zijn kiezen. Beide personages worden gedwongen om de Verdoemenis in te trekken om antwoorden te vinden.
Waar ik in het begin van Schaduwen der Verdoemenis er lekker in zat, lukte het niet om de aandacht volledig vast te houden. Het was alsof heel veel elementen uit het boek langzaam door mijn vingers glipte; alsof de vezels van het verhaal uit mijn vingers werden getrokken en ik er net niet meer bij kon. Later merkte ik dat ik er niet eens heel veel moeite meer mee had om het verhaal los te laten. Er zaten namelijk een aantal dingen in die mij minder aanspraken.
Schaduwen der Verdoemenis speelt zich namelijk af in Luotisade (ik blijf maar over deze naam struikelen, terwijl de personages juist zulke fijne normale namen hadden!) en ik kreeg maar geen goed beeld van deze wereld. Zag het er net zo uit als onze aarde? Wat is het verschil? Ik miste een kaart en een duidelijke world building. Ik vond de setting niet overtuigend genoeg overkomen, En dat was jammer.
Wat mij nog meer tegenstond was de beschrijvende manier van vertellen. Het zit qua taal prima in elkaar, maar door het overmatige gebruik van beschrijven vond ik het boek een bepaalde vaart missen. Er gebeurde voor mijn gevoel te weinig, wat raar is, want er gebeuren heel wat heftige dingen. In mijn beleving waren de personages enkel onderweg en miste een climax. Ik heb liever dat een boek een echte climax heeft en een bepaalde vorm van afronding, waardoor er ruimte is voor een nieuwe queeste in het volgende deel. Nu voelde Schaduwen der Verdoemenis als een grote inleiding.
Less is more, dat is iets wat ik door het vele lezen heb geleerd. De constante dreiging in Schaduwen der Verdoemenis is prima, maar daardoor is het daadwerkelijke gevaar veel minder indrukwekkend. Ik denk dat dit verhaal zich veel beter geleend had voor een andere – minder clichématige – setting. Denk aan een wereld zonder wezens, zonder de standaard middeleeuwse look, wat een groot contrast kan vormen met een verdoemenis waarbij er juist wel gevaarlijke wezens en magie zijn.
Schaduwen der Verdoemenis wist mij weinig te verrassen en uiteindelijk bleef ik met meer vragen zitten dan aan het begin. Ik had liever een afgeronde queeste gehad die smaakt naar meer. De personages vond ik dan wel weer leuk en ook hun interacties. Er zaten zeker wat personages in die ik echt uniek en overtuigend vond. Ik hoop dan ook dat hun verhaal een grote rol in het vervolg gaat spelen.
Ik kreeg alleen maar meer vragen tijdens het lezen van Schaduwen der Verdoemenis, waardoor ik met een ontevreden gevoel het boek uitlas.
Schaduwen der Verdoemenis wist mij niet helemaal te overtuigen helaas. Het begon erg goed, maar later vond ik het enorm afzwakken. Misschien komt het omdat er in dit deel niet naar een bepaald doel toegeleefd leek te worden. Ik wil graag een lekkere climax.
Aanrader als je houdt van klassieke high fantasy en andere boeken van Zilverbron.
Geef een reactie