Huis van Aarde en Bloed (Crescent City #1) – Sarah J. Maas

Huis van Aarde en Bloed door Sarah J. Maas
Ook door deze auteur: Throne of Glass
Serie: Crescent City #1
Andere boeken in deze serie: Huis van lucht en adem
Uitgever: Boekerij | Maart 2020
Genres: Fantasy
Aantal pagina's: 939
ISBN: 9789022589403
Uitgave: Paperback
Goodreads

Crescent City is een bruisende, moderne stad waar mensen en magische wezens op gespannen voet met elkaar samenleven. De stad strekt zich uit in zeven districten, van het knusse stadshart en chique woonwijken, tot duistere uithoeken en de beruchte markt waar van alles te koop is, van vers vlees tot smokkelwaar.

In de stad maken vier huizen de dienst uit. Bryce Quinlan – half mens, half Fae – behoort tot het huis van aarde & bloed, net als alle andere mensen, dieren, heksen en Fae. Samen met haar vrienden geniet ze volop van alles wat Crescent City te bieden heeft. Maar als de stad wordt getroffen door een wrede moord, komt er abrupt een einde aan haar zorgeloze leven. Bryce krijgt de opdracht de dader te ontmaskeren, samen met de beruchte huurmoordenaar Hunt Athalar. Maar hun verwoede poging het mysterie op te lossen, zet meer in beweging dan ze lief is.

Toen Sarah J Maas aankondigde dat zij een fantasy voor volwassenen aan het schrijven was, was ik aan de ene kant super enthousiast en aan de andere kant ontzettend huiverig. Maas schrijft namelijk nogal groots (ze heeft veel tekst nodig om een verhaal over te brengen) en heeft er een voorliefde van om intieme relaties in haar boeken te verwerken. Dit was in de Hof van-serie al enorm aanwezig, werd dit boek dan een halve porno? Enigszins sceptisch schafte ik dan ook de Nederlandse vertaling aan (die mooi tegelijk met de Engelse verscheen). Huis van Aarde en Bloed heeft ongeveer het formaat moordwapen/baksteen met z’n 939 pagina’s en dit maakte het ergens toch wel een drempeltje om te beginnen.

Huis van aarde en bloed gaat over Bryce, een half-fae die tussen allerlei andere magische wezens in Crescent city woont. Het is tienduizenden jaren in de toekomst en naast mensen bestaan er ook fae, weerwolven, demonen, engelen en noem het maar op. Na een moord die Bryce leven voorgoed op zijn kop zet, wordt ze twee jaar later gevraagd de ware dader te vinden. Feestbeest Bryce, die nogal een dubieuze reputatie heeft, krijgt een babysitter mee in de vorm van gevallen engel en slaaf Hunt. Kunnen ze de moord samen oplossen?

Als Sarah J Maas ergens goed in is, is het beschadigde karakters verzinnen. Net als in al haar boeken hebben Hunt en Bryce de nodige bagage mee en worden ze nog lekker verder gemarteld gedurende het verhaal. Dat maakt de personages niet hopeloos: Huis van aarde en bloed is vooral een zoektocht naar Bryce ware krachten en dat heeft het gevolg dat a. het een behoorlijke special snowflake wordt, b. haar personages erg veel op al haar andere karakters lijken en c. dat Maas weer ruimschoots de tijd neemt om haar verhaal te vertellen.

Dit laatste stoorde me vooral in het middenstuk. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het lekker weglezen en genoot heus wel van het verhaal.. Maar er zat zooooo veel opvulling in met random gebeurtenissen die Bryce, Hunt en hun band moesten ontwikkelen, maar soms gewoonweg geen toegevoegde waarde hadden. Halverwege het boek trok ik al de conclusie dat er binnen dit Urban Fantasy genre heel wat boeken zijn die een stuk vlotter zijn (lees de boeken van Kim Harrison bijvoorbeeld). Ik zou Maas eens uit willen dagen om hetzelfde verhaal eens in de helft van de pagina’s te vertellen. Dit had namelijk ook gewoon gekund.

Het begin vond ik tof, het middenstuk dus een beetje sloom en toen, bij de laatste 200 pagina’s: BOEM. Hallo actie. Hallo mijn volledige aandacht. Ik wilde door door door en vond het verhaal opeens een stuk beter. In mijn beleving heeft het einde het complete boek goedgemaakt!

Dat neemt niet weg dat het hele boek ergens aanvoelde als een vrij standaard urban fantasy verhaal met een Sarah J Maas sausje eroverheen. Veel personages, een wereld die in de eerste 100 pagina’s uitvoerig beschreven moest worden – zonder dat het nog echt een functie leek te hebben… Ik was rond pagina 100 en dacht toen ‘wat is er nu allemaal al gebeurd.. helemaal niks!’ Het begin is echt kennismaken met de wereld en hoewel ik er echt wel toffe stukken in vond zitten, vond ik de overdaad aan informatie best lastig om te verwerken zo nu en dan.

De wereld vind ik trouwens wel heel tof. Het is een soort mix van allerlei bovennatuurlijke wezens en in de maatschappij zijn er allerlei verschillende vormen van mythologische denkwijzen verweven. Als je een beetje bekend bent met mythen en legenden dan herkende je een hele boel termen. Luna, Midgard, Vanir. Hier hield ik wel van, al hoop ik wel dat het meeste ook echt een functie gaat krijgen.

Over functie gesproken, ik ben heel blij dat de intiemiteit in het boek beperkt is gebleven en ook daadwerkelijk een doel heeft. Hierdoor is de seksuele spanning tussen Hunt en Bryce veel tastbaarder. En damn, het was ook sexy. Vooral het stuk rond pagina 600: steamy! Juist omdat het niet in overdaad was en er echt naar het moment werd toegebouwd. Hopelijk weet Maas deze manier van schrijven vast te houden.

Een ander vrij volwassen element uit het boek is het drugsgebruik. Dat is behoorlijk aanwezig en als je daar een probleem mee hebt, dan moet je dit boek misschien even overslaan. Nu heb ik helaas nare herinneringen aan drugsgebruik (van anderen) en vond ik het af en toe even slikken. Van mij had het soms wat minder gemogen, maar aan de andere kant paste het bij Bryce en haar losbandige reputatie.

Huis van aarde en bloed is urban fantasy to the max vol interessante karakters, volwassen thema’s en een flinke dosis fantasie.

Huis van Aarde en bloed bleek uiteindelijk totaal anders te zijn dan we van Maas gewend te zijn (van epische fantasy naar urban fantasy), maar ook weer helemaal typisch zij. Ze neemt uitvoerig de tijd om haar verhaal te doen, wat resulteert in een boek waar je bijna een huis mee kunt bouwen als je er een stuk of 100 koopt. Van mij had het wat korter gekund, want vooral het middenstuk vond ik langzaam. Het einde was echter indrukwekkend en smaakt naar meer. De personages hebben een fijne chemie en hoewel ze behoorlijk op Maas’ andere karakters lijken, heb ik ze wel in mijn hart gesloten. Ze zijn beschadigd en een beetje special snowflake, gelukkig is Bryce alles behalve een damsel in distress. Ondanks mijn kritische kanttekeningen wil ik wel heel graag verder kunnen lezen. Hoelang moeten we wachten op het volgende deel?