Andere boeken in deze serie: Schemerzone
| 2015
Aantal pagina's: 318
ISBN: 9789034754547
Uitgave: Paperback
Goodreads
Een jonge vrouw is op gruwelijke wijze vermoord en achtergelaten in een graf dat niet het hare is. Voor rechercheur John Devlin, die op de zaak wordt gezet, roept vooral de plek waarop ze is aangetroffen vragen op. Een historisch kerkhof in Charleston, dat al tientallen jaren niet meer wordt gebruikt. Waarom heeft de moordenaar haar juist daar begraven? En waarom in het graf van een veertienjarig meisje dat lang geleden aan roodvonk overleed?
Hij besluit de hulp in te roepen van Amelia Gray. Zij restaureert historische begraafplaatsen en kent de situatie op het kerkhof goed. Daarnaast is zij de enige die meer weet over de symbolische betekenis van de inscripties op het graf teksten waarvan Devlin hoopt dat ze hem naar de dader zullen leiden.
Amelia, die van kinds af aan vertrouwd is met de geesten die onder de mensen dwalen en jong geleerd heeft ze op een afstand te houden, beseft al snel dat ze zich nu op gevaarlijk terrein begeeft. Want met de teksten leidt de moordenaar haar niet alleen naar de andere slachtoffers die hij heeft gemaakt, hij lokt haar ook in een val. Omdat zij - door haar gave - zijn uiteindelijke doelwit is...
Een tijdje terug kreeg ik van Harlequin de vraag of ik een heruitgave wilde recenseren, namelijk De crypte, het eerste boek van de Dodenrijk serie. . Ik ben natuurlijk bekend met hun doktersromannetjes en hun toffe (romantische maar kick-ass) Young Adult, maar ook dit boek klonk alsof ik het wel zou gaan waarderen. Een thriller met een bovennatuurlijk randje. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik een groot fan ben van het bovennatuurlijke. Nou ja, fan, ik weet niet of je het zo zou kunnen noemen.
De crypte klonk me goed in de oren, al was ik ergens wel een beetje bang dat het een soort eerste steen rechts (of hoe het ook heette) zou zijn, wat ik echt geen tof boek vond. Maar nee, ik vond De Crypte oprecht erg leuk om te lezen. En hoewel ik bij thrillers vaak al vanaf het begin (de juiste) dader op het oog heb, wist Amanada Stevens me volledig op het verkeerde been te zetten.
Allereerst lijkt Amelia’s werk me echt fantastisch. Ik hou ontzettend van oude begraafplaatsen en de sfeer die daar hangt. Noem me leguber, maar ik weet gewoon niet wat het is. De sfeer.. de stilte.. de historie.. Ik denk dat het allemaal meetelt. Tijdens het lezen had ik dan ook even het gevoel alsof ik mijn roeping heb gemist. Ik hou echt van onderwijs en vormgeven hoor, maar stiekem lijkt het me ook heel tof om oude begraafplaatsen te restaureren. Vinden jullie mij nu raar? Misschien had ik toch maar archeologie moeten gaan studeren.. Of in ieder geval gaan kijken bij de open dag. Had ik dit boek acht jaar terug maar gelezen!
Het verhaal speelt zich – buiten een aantal beeldend beschreven begraafplaatsen van historische aard – af in het zuiden van Amerika. Omdat ik daar afgelopen jaar geweest ben (New Orleans) kon ik me een beter beeld vormen van het land en alles wat er op staat. Zoals de bomen, de architectuur en de historische gebeurtenissen (slavernij, burgeroorlog). Ik snapte de begrippen daardoor ook makkelijker. Deze culturele of historische begrippen zullen misschien niet door iedereen begrepen worden.. Bijvoorbeeld Creools. Ik daag jullie uit om zonder te googelen te vertellen wat het is.
Het paranormale tintje in dit boek, speelt absoluut niet de boventoon. Het is een onderdeel van de plot, maar subtiel. Er wordt niet met gaven gegooid, maar wel gegraven naar antwoorden over deze gaven. Dit vond ik erg tof, omdat ik zo met de hoofdpersoon mee kon denken over wat het zou kunnen zijn.
Vooral de setting, die bijzonder goed beschreven is, vond ik leuk. Ik ben zelf niet echt van de misdaad, maar wist me toch echt goed te vermaken met dit verhaal. Het is een groot mysterie wat deels wordt opgelost, maar zeker ook meegenomen wordt naar het volgende deel, wat ik ook zeker wil lezen. Het is een stuk volwassener dan de meeste boeken die ik lees, maar zeker niet ongeschikt voor YA lezers. Sterker nog, ik denk dat De crypte juist heel goed gelezen kan worden door fans van YA. Gewoon proberen als je van spannende en mysterieuze boeken met een bovennatuurlijk tintje houdt!
Het boek beschrijft de baan ook gewoon heel erg romantisch. Ik had zelf ook een paar keer het gevoel alsof ik mijn roeping had gemist, want net als jij en de hoofdpersoon heb ik een zwak voor mooie begraafplaatsen.
Ik kan me nog herinneren dat ik in de vierde klas op skikamp ging met school. Iedereen kwam terug met foto’s van pistes en heldendaden op lange latten, maar ik kwam terug met een vol rolletje begrafplaatsfoto’s. Creepy ben ik he. Maar ja, het waren dan ook van die hele gave, smeedijzeren zerken. Schitterend.
Haha wat herkenbaar! Mijn foto’s van Ierland en Parijs zijn net zo!
Bij Creools moet ik eigenlijk meteen aan hun typische gerechten denken, maar ook aan felle kleuren en ambiance. Misschien toch maar eens even googlen om te zien of ik er een beetje in de buurt van kom. 🙂