De ballade van slangen en zangvogels (De hongerspelen #0) – Suzanne Collins

De ballade van slangen en zangvogels door Suzanne Collins
Ook door deze auteur: De hongerspelen
Serie: De Hongerspelen #0
Uitgever: Van Goor | Mei 2020
Genres: Young Adult, Sciencefiction, Dystopia
Aantal pagina's: 592
ISBN: 9789000372058
Uitgave: Paperback
Goodreads

Ambitie motiveert hem.
Competitie drijft hem.
Maar macht kent een prijs.

Het is de ochtend van de boeteceremonie waarmee de tiende jaarlijkse Hongerspelen worden ingeluid. In het Capitool bereidt de achttienjarige Coriolanus Snow zich voor op zijn enige kans op roem en succes, als mentor in de spelen. Zijn ooit zo machtige familie heeft het moeilijk en hoe het hun verder zal vergaan, hangt af van Coriolanus’ prestaties. Hij moet charmanter, slimmer en geraffineerder te werk gaan dan zijn medestudenten en zijn tribuut naar de overwinning helpen.

Maar het zit hem niet mee. Hij krijgt de vernederende opdracht om mentor te zijn van de vrouwelijke tribuut uit district 12, het laagste van het laagste. Vanaf nu zijn Coriolanus en zijn tribuut verbonden door hun lot: iedere keuze die hij maakt kan leiden tot gunst of mislukking, zege of ondergang. In de arena zal worden gevochten tot de dood. Buiten de arena begint Coriolanus mee te leven met zijn tribuut… en moet hij kiezen wat hij belangrijker vindt: de regels blijven volgen of doen wat nodig is om te overleven.

De Hongerspelen-trilogie van Collins werd succesvol verfilmd met Jennifer Lawrence in de hoofdrol. Naar alle waarschijnlijkheid zal ook deze prequel snel op het witte doek te zien zijn. Filmstudio Lionsgate is namelijk al in overleg met Collins om haar nieuwe verhaal tot leven te brengen.

'Met dit boek wil ik de focus leggen op wie we zijn als mens en wat we nodig denken te hebben om te kunnen overleven. De periode tien jaar na de oorlog, waarin Panem probeert er weer bovenop te komen, biedt de perfecte mogelijkheid om met deze vragen te spelen en daarmee de kijk van de personages op de mensheid te definiëren.' Suzanne Collins

Ik denk dat iedereen wel een beetje in shock was toen Suzanne Collins opeens vanuit het niets weer tevoorschijn kwam om aan te kondigen dat er een nieuw Hongerspelen boek kwam. ‘Het geld is op!’ grapten velen. Maar 2020 bleek een jaar van de YA revivals te zijn, want andere auteurs volgde. Toen er werd aangekondigd dat het over een jongere Snow zou gaan, was ook ik sceptisch: zou dit zijn complete verachtelijke karakter goedpraten? Ik hoopte het niet. Toch was ik tegen de tijd dat De ballade van slangen en zangvogels uitkwam compleet hyped. En al helemaal toen er zo veel positieve reacties verschenen.

Coriolanus Snow is dan wel een topleerling aan de academie: hij heeft geen cent te makken en dus geen geld voor zijn vervolgstudie. Zijn enige kans? Zorgen dat hij door middel van het mentorschap van de tributen van de Hongerspelen wat geld kan krijgen. Beetje jammer alleen dat hij eindigt met de vrouwelijke tribuut uit district 12. Het slechtste van het slechts dus. Hij zal alles moeten inzetten om zijn doel te bereiken.

De ballade van slangen en zangvogels is geen dun boekje. Het is een volwaardig boek (en ook redelijk los te lezen van de trilogie) met een hoog aantal bladzijden. Uiteindelijk blijkt het merendeel van de plot de grote hoeveelheid verhaal ook nodig te hebben, al moet ik bekennen dat ik het middenstuk op sommige vlakken wat traag vond worden. Het begin en het einde vond ik echter fantastisch.

Hoewel Snow toen al een eikel was, krijg je op sommige vlakken toch medelijden met hem. Even was ik bang dat het toch een boek zou zijn waarin Snow’s gedrag helemaal goedgepraat zou worden, maar gelukkig is dit niet het geval. Wel krijg je te lezen hoe bepaalde gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat zijn gedrag zo is als in de oorspronkelijke trilogie.

Aan het begon is Snow iemand die je – met kennis uit de trilogie – niet vertrouwd en waarbij je je afvraagt waarom hij opeens zo goed en medelievend is. Langzaam krijg je te leven wat hem echt drijft en waarom. En hoe koudbloedig hij kan zijn. Dit vond ik interessant. Net als Katniss is het ook bij Snow gelukt om een heel gelaagd personage te maken, waarbij je niet precies weet of je iemand nou aardig moet vinden of niet.

Naast Snow’s jeugd, leer je in De ballade van Slangen en Zangvogels ook veel meer over het ontstaan en ontwikkelen van de Hongerspelen, hoe de districten in elkaar zitten en hoe de twee kampen naar elkaar kijken. We gaan echt terug in de tijd, waar alle geavanceerde snufje uit de oorspronkelijke trilogie pas in de kinderschoenen staan en waar het Capitool nog lang niet zo excentriek is. Geen wonder, want heel Panem is nog aan het herstellen van de oorlog.

Hoewel er ook in dit boek sprake is van een Hongerspelen, is het geen kopie van de andere versies die we hebben gezien. Zoals ik al schreef, is deze wereld bij lange na nog niet zo ver ontwikkeld. Dit vond ik zelf heel interessant, want ik wilde eigenlijk altijd al weten waarom mensen het in hemelsnaam zo ver zouden laten komen dat er al 75 Hongerspelen waren geweest.

De ballade van slangen en zangvogels verklaard heel veel van de trilogie. Waarom Snow meteen zo’n hekel heeft aan Katniss en aan die vervloekte spotgaaien. Ik vond die elementen erg goed gevonden en ook erg logisch.

Ik had zelf een enorm gevoel van ‘damn, wat als dit echt zou zijn’-gevoel bij de honger spelen en ook in dit boek kwam dit gevoel terug. Dit maakte het voor mij alleen maar krachtiger! Toch vond ik het ook wel een beetje creepy, want er zijn aardig wat elementen te herkennen in onze huidige leefsituatie. Zouden we echt die richting op gaan?

Naast Snow maak je ook kennis met zijn mentorleerling, Lucy Gray. Ik vond haar een ontzettend interessant en kleurrijk personage. De Capitool is in dit boek voor mij aardig grijs, dus ik kan me voorstellen wat voor verschijning zij geweest moet zijn. Ze maakte indruk en heeft ook een grote invloed op Snow gehad. En haar liedjes. Rillingen, mensen, rillingen!

De ballade van slangen en zangvogels maakte enorm veel indruk. Ik heb op het puntje van mijn stoel gezeten: wát een toevoeging aan de serie.

Mijn angsten waren onterecht: ik vind namelijk dat Suzanne Collins er met De ballade van slangen en zangvogels prima in geslaagd is om haar wereld te verbreden. Snow’s gedrag en persoonlijkheid werd nergens goedgepraat, maar we kregen wel duidelijk te lezen waarom hij is wie hij is. Ik vond het vooral tof hoe alles met de trilogie verbonden is.