Uitgever: Nijgh & Van Ditmar | Januari 2018
Genres: Roman
Aantal pagina's: 272
ISBN: 9789038804330
Uitgave: eBook
Goodreads
Op zijn tweeëndertigste verhuist Joris van de Werff, een Amsterdamse docent maatschappijleer voor werk en wonen naar de Spoetnikstraat in het Brabantse Helmond-Noord. Daar stuit hij op weerzin en argwaan, want als Helmonders ergens een nog grotere hekel aan hebben dan aan Eindhovenaren, dan is het wel aan Amsterdammers. Als hij ook nog eens in zijn derde week in zijn eentje de straatprijs van de Postcode Loterij wint – de straat had jaren geleden afgesproken niet mee te doen om scheve gezichten te voorkomen – gaat het van kwaad tot erger en wordt het halflauwe bad waarin hij terechtkwam steeds kouder.
Spoetnik is een roman over eenzaamheid en over groepsgedrag. Over nieuwe mensen in een omgeving die met vreemdelingen weinig op heeft. Een tragikomisch verhaal dat zich afspeelt in een tijd waarin de Gewone Man niet bang is zijn grote keel op te zetten en zich verzet tegen het juk van de grote steden en de hoge heertjes.
Ik lees eigenlijk maar zelden Nederlandse literatuur. Het boeit me nooit zo erg en ik heb natuurlijk nog bergen YA en fantasyboeken liggen die ik wil lezen. Toch was het door mijn werk dat ik Spoetnik van Martijn Neggers besloot op te pakken. Havo 4 is dit boek nu met de hele klas digitaal aan het lezen en tja.. ik besloot mee te doen. Het boek klonk namelijk eigenlijk wel interessant!
Joris verhuisd van Amsterdam naar Helmond om daar maatschappijleer en geschiedenis te gaan geven op de middelbare school. Hij komt in de Spoetnikstraat te wonen; een eigenaardige straat waar hij maar moeizaam contact kan maken met zijn buren. Ze moeten hem niet, zo’n buitenstaander. Joris verstaat ze amper en voelt grote onrust. En dan.. wint hij de postcodeloterij en zijn de poppen aan het dansen. Er was in de straat namelijk de afspraak dat ze daar niet aan doen…
Ook de docent raadde mij aan dit boek te lezen, nadat ik had verteld over mijn slechte onderwijservaring toen ik net les begon te geven. Ik zou mezelf er in herkennen, zei ze.
En dat was zo. Wat Joris overkomt – niet geholpen worden, niet gehoord worden – was zo herkenbaar dat het bijna pijnlijk was. Daarnaast weet Neggers de jongeren precies over te brengen zoals je ze tegenkomt; brutaal, impulsief…
Al snel raakte ik verslaafd aan Joris en zijn straatje in Helmond. Niet dat Helmond nu nog een goede naam heeft voor mij (haha). Brabant is niet overal gezellig en als je ergens nieuw bent kan je echt zo met de rug worden aangekeken. Ik denk dat iedereen wel zo’n situatie heeft gehad.. En wat doe je dan?
In Joris zijn geval heel veel zuipen en over zich heen laten lopen. Man, wat wilde ik die gozer een hoek geven! DOE EENS WAT! Aan de andere kant vond ik het knap dat hij niet opgaf (met alle gevolgen van dien).
De overige personages zijn haast karikaturen van stereotypen zoals je ze overal tegen kunt komen. Het zijn types, geen personages, want je krijgt niks mee van hun gedachten. Ze blijven vlak, maar ik denk dat dit bewust is; je kleurt ze namelijk zelf in. Iedereen kent een Theo (in mijn hoofd noemde ik hem steeds Tony?) met zo’n grote bek, of een Sharon, die niet uit haar bubbel weet te prikken en haar leven niet optimaal weet te benutten. Het is leerzaam in de leegtes.
Het boek bestaat uit meerdere delen waarin Joris steeds brieven schrijft naar vorige bewoners of waarbij het verhaal wordt afgewisseld met bijvoorbeeld een gesprek met Gaston (ja, GOOOOEDDDEMORGEN!). Soms vond ik dit niet prettig; het haalde me uit het verhaal. Maar ik snap wel waarom het er in zit.
Ik noemde dit verhaal verslavend. Ik merkte namelijk dat ik er keer op keer naar uitkeek om weer een stukje verder te kunnen lezen. Dat bewijst maar weer dat niet alle literatuur bij voorbaat zwaar of stom is; je moet gewoon het juiste boek treffen, zoals dat met alles geldt. Ik vond Spoetnik echt heerlijk weglezen en wie weet pak ik nu nog wel eens een boek op wat de leerlingen op deze school moeten lezen. Grapje. Al gedaan. ik ben al begonnen in De geluksvinder.
Ik denk dat de Spoetnikstraat en al zijn bewoners overal in Nederland voorkomen. De gewone burger die niks heeft met de bazen van bovenaf. Die al drinkend op een bankje mopperen over hoe het in Nederland geregeld is.
Spoetnik is een ahhhlekkerboekie.
Tja.. Spoetnik beviel me wel. Ik heb met veel vermaak gelezen en of dit nu echte literatuur is of niet, het smaakt wel naar meer. Noem het leedvermaak, maar ik keek er keer op keer naar uit om me in Joris’ kleine hel te storten.
Ik heb Spoetnik gelezen via de Online Bibliotheek.
Bestel Spoetnik hier
Leuk! Weet je toevallig ook wat de havoleerlingen ervan vonden? Ik zoek nog een klassikale roman voor volgend schooljaar, wie weet dat Spoetnik wel een goede is.
Ik weet nog niet helemaal precies wat de conclusie was, maar volgens mij is hij goed bevallen (ze zijn volgens mij nog bezig met de verwerking). Ik heb interessante discussies horen langskomen over de verschillende figuren en de onderbrekingen. Ik zal binnenkort eens vragen wat de totale beleving was.
Leuk, ik ben echt benieuwd!