Ik moet even eerlijk toegeven dat ik vanmorgen niet zeker wist waarover ik zou schrijven. Niet dat ik niet durf te schrijven over openheid over spiritualiteit, maar omdat er nog een hele lijst van onderwerpen klaarligt en ik over alles wel een blog zou willen schrijven. Nu weet ik niet over alles evenveel, dus besloot ik het eigenlijk over misschien wel het meest belangrijke stuk te hebben: openheid over spiritualiteit in het algemeen.
Zelfs in de huidige tijd is het moeilijk om jezelf over spirituele onderwerpen te uiten omdat het nog niet volledig geaccepteerd of geloofd wordt in deze maatschappij. Dat is niet erg, maar maakt het wel moeilijk om je verhaal ergens kwijt te kunnen. Gelukkig bied internet al een optie, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als je verhaal kunnen delen met iemand in de kamer.
Persoonlijk heb ik nooit van de daken geschreeuwd: jongens, hier geloof ik in en dit zijn mijn mogelijkheden! Daar had ik niks aan en zou voor mij alleen maar negatieve gevolgen hebben in het dagelijkse leven. Dacht ik. Ik had echter wel enorm de drang om mensen te vinden die hetzelfde over bepaalde zaken dachten, dus ik liet soms wat dingen doorschemeren. Volgens mij wisten mensen wel een beetje waar ik voor stond, maar toen ik uiteindelijk in de bovenbouw van de middelbare school een persoonlijke spreekbeurt moest houden, kon ik samen met een vriendin rustig vertellen over wicca en hekserij. En dat voelde goed om te doen. Oke, we hadden een select gezelschap als toeschouwers, maar ze luisterde aandachtig en voor we het wisten hadden we een knetterhoog cijfer. Vanaf toen was het redelijk bekend voor de buitenwereld dat ik mezelf interesseerde voor de spiri-wiriwereld zoals ik dat noem. Maar toch, verder zweeg ik.
Tot ik daar lichtelijk klaar mee was. Op mijn nieuwe school startte we gesprekken over dromen en gaven, geesten en betekenissen van dingen. Mensen begonnen voorzichtig hun ding te vertellen en ikzelf schaamde me niet langer meer voor de dingen die ik meemaak. Het hoort bij mij, het is mij. Zeggen dat het me niet deert is ontkennen dat ik Emmy heet.
Openheid over spiritualiteit
Vandaar deze blog. Ik schreeuw het nog steeds niet van de daken, maar ben altijd open voor een gesprek. Het maakt me niet uit of mensen me geloven of niet geloven. Dat doet er niet meer toe. Als ik ook maar één iemand kan steunen omdat hij of zij niet alleen staat wat betreft de zaken die voornamelijk in de doofpot of als fake worden gezien, dan is mijn doel al bereikt. Want je bent niet alleen in wat je kan, je staat er niet alleen voor. Er zijn altijd mensen die je niet zullen beoordelen en juist wel klaarstaan om naar je verhaal te luisteren. Je hoeft alleen maar je ogen en oren te openen, dan vind je die mensen vanzelf. Openheid over spiritualiteit is voor mij belangrijk.
Ik begrijp wel dat het lastig kan zijn om toe te geven wat je precies gelooft, want dat is toch iets persoonlijks. Ik heb vaak een discussie gehad over mijn geloof en het hoe en wat, en daardoor kreeg ik alleen maar ruzie met de persoon in kwestie. Ik sta nu ook helemaal achter wat ik geloof, maar ik vind het wel leuk en interessant om andermans visies te ontdekken.Ik vind het knap dat jij je er ook zo voor hebt opengesteld en dat je nu kunt zeggen: het hoort bij mij. Want als je dat kunt zeggen, dan is het helemaal prima 🙂
Ik vind dat men elkaar moet respecteren, wat de ander ook geloofd. Geloof is iets persoonlijks wat groeit met ervaringen en met gebeurtenissen. Ik vind niet dat een ander daarover mag oordelen. 🙂