Aantal pagina's: 400
ISBN: 9789048813971
Uitgave: Paperback
Goodreads
Een nieuwe stad, een nieuwe school, een nieuwe rol. Het kan Mclean niets schelen. Sinds de scheiding van haar ouders verhuist ze met haar vader van stad naar stad. Met elke verhuizing heeft ze de kans om zichzelf opnieuw uit te vinden: als rebel, als dramaqueen, als allemansvriend. Pas wanneer ze in Lakeview terechtkomt, ziet ze een glimp van iemand die ze al jaren uit het oog was verloren: zichzelf. Haar buurjongen valt voor haar zoals ze echt is, maar de tijd dringt. Kan ze zich binden voordat het tijd is om weer te verhuizen?
Onlangs ontving ik van uitgeverij Moon het boek Niets te verliezen, van Sarah Dessen. Zelf had ik nog niet eerder kennis met deze schrijfster gemaakt, maar wel veel goeds gehoord. Toch wist ik na het lezen van de achterflap niet of dit nou echt een boek voor mij zou zijn. Natuurlijk besloot ik het boek een kans te geven en nu heb ik hem eindelijk uit.
Hoewel ik het begin nog wel aardig vond lezen, kreeg ik na zo’n 50 pagina’s echt het gevoel dat ik in een dip zou raken. Het boek voelde ontzettend langdradig aan en ik bleef maar zoeken naar een bepaald doel. Er was geen badguy, geen groot drama.. Het leek maar voort te kabbelen. Alsof Sarah Dessen besloot om gewoon wat personages te bedenken en hun leven te beschreven, zonder te weten hoe hun leven ingekleurd zou worden. Soms werkt dit, maar soms ook niet. Helaas behoorde dit boek voor mij tot de laatste categorie. Ik miste de spanning en het doel. Pas bij de laatste 50 pagina’s kwam er weer vaart in het verhaal en leek er ook wat te gaan gebeuren.
Ik vond het hele verhaal een beetje voorspelbaar en nu ik het uit heb, vraag ik me serieus af waarom we 400 pagina’s hebben moeten lezen hoe Mclean haar leven weer opbouwt. Haar worstelingen voelde vlak en de emoties hadden wat mij betreft wel heftiger naar voren mogen komen.
Het zal dan ook niet tot een verrassing komen dat ik me aardig door dit boek heb moeten heen worstelen. Ik heb tussendoor ook een heel ander boek gelezen omdat ik even niet meer tegen het voortkabbelende bestaan van de personages kon. Kijk, Mclean’s vader is een soort Gordon Ramsey bij het tv programma oorlog in de keuken. Hij probeert gedoemde restaurants te redden.. Maar liever had ik gehad dat hij net zo’n bitch was geweest. Vaderlief was nu slechts een schim van een personage.. en dat is jammer; je kunt er namelijk zo veel mee.
Dit is echt zo’n boek waar je moet van houden. Ik hou er dus niet van… Maar dat wil dus absoluut niet zeggen dat het echt een slecht boek is. Ik hou wel van boeken waarin de spanning ontbreekt, maar dan moeten de wereld en de personages echt goed uit de verf komen. Wat mij betreft niet gelukt. Als ik dan toch positief moet afsluiten, vind ik dat de band tussen Dave en Mclean heel erg natuurlijk ontstaat. Dat is dan iets waar ik wel om sta te springen. De rest. Nee. Helaas wist Sarah Dessen me niet te overtuigen. Jammer.
Ik herken me erg in jouw recensie. Alleen heb ik het boek dus niet uitgelezen. Ik was ook in een leesdip beland door dit boek.