Kingdom of Ash door Sarah J. Maas Ook door deze auteur: Throne of Glass
Serie: Throne of Glass #7
Andere boeken in deze serie: Throne of Glass
Uitgever: Bloomsbury | Oktober 2018
Genres: Young Adult, Fantasy
Aantal pagina's: 984
ISBN: 9781408872918
Uitgave: Paperback
Goodreads
Years in the making, Sarah J. Maas’s #1 New York Times bestselling Throne of Glass series draws to an epic, unforgettable conclusion. Aelin Galathynius’s journey from slave to king’s assassin to the queen of a once-great kingdom reaches its heart-rending finale as war erupts across her world. . .
Aelin has risked everything to save her people―but at a tremendous cost. Locked within an iron coffin by the Queen of the Fae, Aelin must draw upon her fiery will as she endures months of torture. Aware that yielding to Maeve will doom those she loves keeps her from breaking, though her resolve begins to unravel with each passing day…
With Aelin captured, Aedion and Lysandra remain the last line of defense to protect Terrasen from utter destruction. Yet they soon realize that the many allies they’ve gathered to battle Erawan’s hordes might not be enough to save them. Scattered across the continent and racing against time, Chaol, Manon, and Dorian are forced to forge their own paths to meet their fates. Hanging in the balance is any hope of salvation―and a better world.
And across the sea, his companions unwavering beside him, Rowan hunts to find his captured wife and queen―before she is lost to him forever.
As the threads of fate weave together at last, all must fight, if they are to have a chance at a future. Some bonds will grow even deeper, while others will be severed forever in the explosive final chapter of the Throne of Glass series.
Ik denk dat ik absoluut niet de enige ben waarbij Kingdom of Ash in pre-order stond, omdat dit hét slot van de Throne of Glass serie zou worden. Met hooggespannen verwachtingen kon ik haast niet anders dan meteen beginnen zodra het binnenkwam. Ik was zo benieuwd! Hoe de touwtjes aan elkaar gebonden zouden worden, maar ook of Sarah J Maas uberhaupt wel in staat zou zijn een serie als deze af te ronden. Moet lukken met een boek van bijna 1000 pagina’s, toch?
LET OP; Deze recensie kan spoilers bevatten van Kingdom of Ash of eerdere boeken uit de serie.
Aelin is gevangengenomen door Meave en wordt vreselijk gemarteld in de hoop dat ze breekt. Maar Aelin blijft sterk en weet uiteindelijk te ontsnappen. Tegelijkertijd doet Lysandra zich voor als Aelin en blijft ze strijden aan het front, met Aedion aan haar zijde. Maar ze realiseren zich als snel dat alle bondgenoten die ze hebben verzameld in de strijd tegen Erawan, niet genoeg zijn. Zullen Manon, Chaol en Dorian snel genoeg aanwezig kunnen zijn? En zal Rowan zijn verloren koningin kunnen vinden? En zullen ze de wyrdpoort uiteindelijk op tijd kunnen sluiten?
Ik heb veel over Kingdom of Ash te zeggen, maar ik weet niet precies hoe ik alles juist onder woorden moet brengen. Ik heb voor mijn doen vrij lang over dit boek gedaan, terwijl ik toch heel snel kan lezen. Er zitten namelijk zo veel details in: ik denk dat wanneer ik sneller had gelezen ik maar de helft had meegekregen en dat ik niet van het boek had kunnen genieten. Ik vind het haasten om een boek uit te lezen soms heel zonde, vooral als je zo lang op het einde hebt zitten wachten.
Hoge verwachtingen zorgde ervoor dat ik er best moeilijk in kwam. Bij een pagina of 250 stoorde ik me er eigenlijk aan dat er zo veel vertelt werd, zonder dat er echt was gebeurd. Sommige stukken – die met Aelin en die van Manon – vond ik vele male interessanter dan de rest, maar bevatte nog steeds veel te veel herhaling. Ik zeg het al vaker; SJM moet leren om iets bondiger te vertellen, zonder eeuwige herhalingen. Tuurlijk, je wilt illustreren dat Aelin echt een zware tijd heeft bij Meave, maar voor mijn gevoel was het steeds hetzelfde. Daarnaast krijg ik ook gewoon de kriebels van het woord Mate…
Mate… Tuurlijk speelt dit een grote rol in zowel ACOTAR als TOG, maar ik heb zelf de indruk dat SJM de twee series teveel naar elkaar heeft toegetrokken, waardoor ze teveel overeenkomsten hebben gekregen. Tja, ik ben nu eenmaal iemand die Celeana als sluipmoordenaar veel interessanter vond dat de veel te krachtige Aelin. Het gevolg is ook dat je een aantal personages bijna als hetzelfde kan gaan zien en dat vind ik zonde. Ze overschaduwen de echt interessante personages soms een beetje.
Ik hoop ergens ook dat SJM de fae eens los zou laten, want ook in haar serie voor volwassenen zal een fae de hoofdrol spelen.
Oke, die 1000 pagina’s vond ik dus eigenlijk te veel, ook al waren er nog veel losse eindjes die aan elkaar geknoopt moesten worden. En die werden tenminste aan elkaar geknoopt, dus SJM heeft mijn verwachtingen op het vlak ‘kan ze iets wel afmaken’ overtroffen. Zeker in de tweede helft komt het boek echt op gang en kreeg ik ook meerdere malen een brok in mijn keel. Had ik meer personages verwacht die zouden sterven? Ja. Maar ze heeft het niet zo bont gemaakt als het ‘we gaan dood oh grapje toch niet’-festijn als ACOMAF was. Daar heeft ze denk ik enorm van geleerd.
Gedurende de serie is Sarah als auteur echt gegroeid. Ik herlas onlangs ook Throne of Glass en daar is ze nog veel jonger in haar schrijven. Ze heeft een heel bijzondere schrijfstijl die veel mensen aanspreekt. Mij ook, mits het kwalitatief blijft (en niet alleen om de kwantiteit gaat) en de herhaling meevalt. Soms gebruikt Sarah teveel woorden om iets makkelijks te omschrijven. Ik hou er niet van als mensen drie zinnen nodig hebben om te beschrijven dat de lucht blauw is, en ik hoef ook niet 24 x te lezen welke kleur haar Aelin heeft. Dit weten we namelijk al lang!
Wat ik ook tenenkrommend vind? Dat alle personages koppeltjes vormen en ze vrijwel meteen trouwen. Please. SJM, je was eerst zo goed in het ‘een personage eindigt niet meteen met de eerste de beste…’
Gedurende het boek heb ik een lange tijd het gevoel had ‘waar blijven de feels?’ en ‘Is dit alles?’. Maar op het einde wordt het blik dan toch opengetrokken, waardoor mijn waardering voor Kingdom of Ash is gestegen. Ik kreeg er steeds meer moeite mee om afscheid te nemen van een aantal personages. Het einde voelde dan ook echt als een vaarwel waarbij we veel ruimte krijgen om zelf in te vullen wat er nu zal gebeuren.
Is Kingdom of Ash een super origineel verhaal? Nee. Het biedt eigenlijk weinig echte verrassingen en loopt – zeker als je vaker epic fantasy leest – zoals je verwacht dat het zal lopen. De grote heldin offert zichzelf op, maar weet toch door de mazen van het web te glippen. Dit verhaal van de chosen one is echt niks nieuws meer, maar omdat SJM het allemaal lekker weet in te pakken, loopt iedereen er toch mee weg. En dat is oké. Ik hou er wel van, maar om nu te zeggen dat het super origineel is? Nee.
All aboard the feels train.. choooo choooo. Kingdom of Ash is misschien even pittig gedurende de eerste helft van dit 1000 pagina tellende monster, maar neemt je daarna echt mee op sleeptouw.
Samengevat vond ik Kingdom of Ash uiteindelijk een prima boek, zij het veel te lang en vol typische Sarah J Maas dingen die me soms storen en soms wat minder. Ik hoop dat Sarah in de toekomst wat meer rust neemt om te leren korter te zijn in haar beschrijvingen, waardoor we niet meer 80 duizend keer hoeven te lezen dat hij echt haar mate is, en zij die van hem. Het is dat ik het laatste deel van het boek heel sterk vond, anders had ik het minder hoog gewaardeerd.
Ik heb eigenlijk met de herhalingen van Sarah J. Maas heel weinig moeite, net als met haar “tijd nemen” om dingen te beschrijven en duidelijk te maken. Wat SJM briljant doet, en wat ik met heel veel andere boeken vaak toch NET niet heb, is de emotionele doorwerking van gebeurtenissen heel realistisch beschrijven en ook niet zomaar opzij schuiven. Vaak zijn personages even “een paar hoofdstukjes” van slag en is het daarna alsof er niks gebeurd is. Bij SJM is dat niet zo. Trauma’s zijn trauma’s en blijven de karakters achtervolgen. Dat is zo realistisch en ik word daar heel blij van.
Ik vind ook dat niet elk karakter persé een koppeltje hoeft te vormen (ik was heel blij met Manorian in dit boek), maar dat is wel iets van SJM. Net als dat ik al van te voren niet verwacht had dat er echt veel grote meaningful deaths zouden zijn, want dat kan ze niet.
Maar de schrijfstijl en het uitgebreide, is juist wat ik zo fijn vind aan SJM. Omdat ik de personages daar heel realistisch, levendig en echt van vind worden. Ik vermoed beroepsmisvorming als therapeut.
Ik vind het ook fijn dat trauma’s trauma’s blijven en ik vind zeker dat zij dit (zeker ten opzichte van andere auteurs) heel goed overbrengt. Toch vind ik dat bepaalde dingen te vaak herhaald worden.
‘I’m his mate and he is mine’ (in die strekking) kwam echt veel te vaak voor en daar maakte zich zij in haar andere nieuwe boeken ook ‘schuldig’ aan. Of het wel 30 keer benoemen welke kleur ogen iemand heeft (dit doet ze altijd al). Soms vind ik het prima, maar na zeven boeken weet ik wel dat Aelin goudblond haar heeft.
Vooral Tower of Dawn had wat mij betreft (qua plot) gewoon in 300 pagina’s gekund en ik vind het dan ergens wel jammer dat dit boek zo insane dik is geworden.
Ook hoop ik dat SJM uiteindelijk in haar schrijverschap zal groeien door juist in staat te zijn een grote meaningful death te schrijven, omdat je op den duur je geloofwaardigheid als auteur gaat verliezen (waardoor die emotionele doorwerking teniet wordt gedaan).