Herinner mij – Ann Brashares

Herinner mij | mei 2011
Aantal pagina's: 319
ISBN: 9789022555224
Uitgave: Paperback
Goodreads

De zeventienjarige Lucy voelt zich onverklaarbaar sterk aangetrokken tot haar klasgenoot Daniel, maar zijn bewering dat hij haar al heel lang kent vindt ze doodeng. Onsterfelijke zielen, voorbestemming, vorige levens ze wil er allemaal niks van weten. Toch kennen de twee elkaar al ruim 1200 jaar - en Daniel herinnert zich elk afzonderlijk jaar. Hij heeft 'het geheugen', de gave om vorige levens te herinneren en de zielen van dierbaren te herkennen. Maar zijn gave is tevens een vloek. Want steeds als hij en Lucy elkaar bijna vinden, worden ze op pijnlijke wijze weer van elkaar gescheiden. Lucy en Daniel delen een lange levensweg, die kronkelt van Klein-Azië in 552 tot Engeland in 1918 en Virginia in 1972. Maar juist wanneer Lucy eindelijk begint te geloven in hun gedeelde verleden en ze haar achterdocht laat varen, slaat de mysterieuze, moorddadige kracht die hen steeds weer uit elkaar drijft opnieuw toe. De geliefden zullen erachter moeten komen wat het precies is dat hen steeds weer dwarsboomt, als ze ooit een heel leven met elkaar willen doorbrengen.

Koop dit boek bij bol

Er zijn van die boeken waarbij je de achterflap leest en denkt: Wacht eens even.. dat lijkt best wel op… Nou. Dat gevoel had ik dus bij Herinner mij. Kijk maar.

Leg dat naast Fallen en je verwacht een tweelingverhaal. Niet zo gek dus dat dit best wel stof heeft doen oplaaien bij ons leesfanaten. Ik kwam het boek een tijd terug tegen op het boekenfestijn en dacht: ‘nah’, omdat het klonk als een zwak aftreksel. Nu kwam ik hem tegen in de bieb, bij de volwassenen en ging er toch iets kriebelen. Waarom stond dit bij de volwassenen. Zou het toch wat zijn? Ach, gooi dan maar in mijn biebmandje.

Afgezien de namen en het concept van vorige levens, is er niet veel wat echt overeenkomt met Fallen. Geen Engelen, geen vreemde kostschool of een onsterfelijk vriendje. De Daniel in dit boek heeft het geluk – of juist niet – dat hij zijn vorige levens kan herinneren. Iets wat behoorlijk populair is in een new-age scene (god, wat klinkt dat fout). Ik geloof zelf ook wel in reïncarnatie, dus wat dat betreft sluit het boek goed aan bij mijn interessegebied. Gooi daar ook nog eens een bak geschiedenis bij en je hebt mij een gelukkig mens gemaakt. Maar werd ik nou echt zo gelukkig van dit boek? Nee. Niet echt. Veel verder dan ‘wel aardig’ of ‘redelijk’ kom ik eigenlijk niet, want ik mis zo veel aan dit verhaal dat het bijna tijdverspilling was om het te lezen. En dat vind ik best erg, want het concept vind ik wel tof.

Allereerst vond ik Lucy en Daniel als personages echt niet interessant. Een beetje een slappe hap. Daniel zou met zo veel kennis juist echt een knaller moeten zijn die zo veel uitstraalt als wat, maar als je daar op hoopt kom je van een koude kermis thuis. En Lucy? Lucy vind ik een zoutzak die niet weet wat ze wilt en het hele boek eigenlijk niks anders uitvoerd dan het vinden van een voorliefde voor tuinbouw. Ik denk dat je mijn punt nu wel zal begrijpen. Ik mis gewoon de diepgang, de gedachten en de levenskracht die een personage kan hebben. Die is er gewoon niet.

Daarbij is de spanningsboog van Herinner mij ongeveer even spannend als het kijken naar hoe een grasspiertje groeit. Daarbij was het ook nog eens behoorlijk voorspelbaar. De enige hint naar spanning en sensatie is even snel verdwenen als een chocoladereep in de kast. Het is gewoon weg. Alsof het niet bestaan heeft. Ik snap het gewoon niet. Zelfs het wisselende perspectief maakte het niet spannend. Het was zelfs storend. De ene keer in het heden en dan in het verleden vind ik prima. Leuk zelfs. Maar er werd zelfs tussen het ik- en hij-perspectief gewisseld! Hoe kan je ooit een band met de personages krijgen als er zo veel afstand gecreerd wordt? Ik vond het echt niet lekker in elkaar zitten.

En dan de geschiedkundige hoofdstukken. Ik hou van geschiedenis en oude volkeren. Ik hou niet van verhalen die zich zogenaamd afspelen in het verleden maar qua omschrijving net zo goed vorige week bij de buurtsuper hadden kunnen plaatsvinden. Afgezien van wat historische namen is er geen gebruik gemaakt van geweldige historische gebeurtenissen die perfect in het verhaal hadden kunnen passen. Echt, waarom zou je over het verleden schrijven, over een oude cultuur, als je er niks van die cultuur in verweeft? Dat snap ik niet. Echt niet.

Ik snap wel veel niet aan dit boek he? Nou, dan zal ik jullie er nog een extra toewerpen. Want dat einde snap ik al HELEMAAL niet. Het is niet af. Het klopt van geen kanten. Het is niet logisch. Kan iemand met uitleggen wat er in hemelsnaam mee bedoeld wordt?

Eigenlijk is het nog best wel een wonder dat ik Herinner mij nog twee sterren geef. En dat is eigenlijk vooral het concept dat je als normaal mens ook op zoek kan gaan naar je vorige levens en dat geen wat daar gebeurd kan zijn erg interessant vind. Maar ik kan me voorstellen dat als spiriwiri-stuff je geen bal interesseert je dit boek niet kan bekoren.
Helaas was dit voor mij een missen. Maar mocht je toch nieuwsgierig zijn geworden door de beschrijving en zoiets hebben van ‘Emmy, was zeur je nou’, dan zou ik het toch maar lezen als ik jou was.