Aantal pagina's: 203
ISBN: 9789022561928
Uitgave: Paperback
Goodreads
Berlijn, 1943. De negenjarige Bruno verhuist met zijn familie naar een plek ver weg. Hun nieuwe huis staat naast een hoog hek, een hek dat Bruno afschermt van de vreemde mensen die hij daarachter ziet bewegen.
Op een van zijn ontdekkingstochten ontmoet Bruno een jongen wiens leven zeer verschilt van dat van hem. Toch worden de jongens vrienden, maar het is een vriendschap die niet zonder gevolgen blijft.
Allereerst, als je zowel het boek als de film van De jongen in de gestreepte pyjama nog niet gelezen of gekeken hebt, lees dan eerst het boek. Ik heb het andersom gedaan en het boek gelezen met de film in mijn hoofd. Dat is niet handig en doet serieus afbreuk aan de leeservaring. Niet dat de film slecht is.. Integendeel. Maar het beeld komt wel naar voren tijdens het lezen.
De jongen in de gestreepte pyjama is een dun boekje met een groots verhaal over de belevenissen van een jongetje dat geen idee heeft van de gruwelijkheden om hem heen. De kinderlijke onschuld is duidelijk in het verhaal verweven en maakt het boek zo goed. Want die puurheid minden in de verschrikking laat perfect zien hoe juist de onschuldigen hebben moeten lijden onder de oorlog. Want, in elke oorlog lijden de onschuldigen.
John Boyne is een kei in het vertellen van historische verhalen. Hij weet de sfeer altijd erg goed te vatten, zonder dat hij veel pagina’s nodig heeft. Elke keer weer sta ik verbaasd over het feit dat hij zulke indrukwekkende verhalen weet te vertellen in relatief dunne boeken. Zeker geschikt dus voor de ‘ik lees liever niet zo veel bladzijden’-lezer.
Ik wil echt niks over dit boek verklappen, maar er zijn nog wel wat verschillen met de film. Zo lijkt de film wat meer uitgesmeerd en gebeuren er meer dingen om de dramatiek te verhogen. Omdat ik de film eerst zag, miste ik deze wel in het boek. Toch is het genoeg voor het boek. Juist die simpele elementen.. Die paar opvallende gebeurtenissen, maken het verhaal sterk.
Vooral de kinderlijke onschuld en vriendschap vond ik erg sterk. Als volwassene vond ik het een beetje naïef, maar toch word je dan weer keihard op de feiten gedrukt dat mensen soms echt geen idee konden hebben van dat geen wat er (soms in hun achtertuin) gebeurde. Wel had ik het idee dat de personages net iets meer uitgewerkt hadden mogen worden. Ik had graag door Bruno’s ogen gezien hoe een persoon nou echt was, in plaats van de oppervlakkige waarnemingen die nu vermeld werden.
Toch is De jongen in de gestreepte pyjama zo’n boek dat iedereen gelezen moet hebben. Het is dun, dus eigenlijk bestaan er geen goede smoezen om het niet te lezen. Het is een klassieker, wat zeker prima zou passen op de leeslijst van jongeren.
heb net als jij eerst de film gezien en daarna pas het boek gelezen en ben het helemaal met je eens. erg dat mensen soms niet eens door hebben wat er in hun eigen achtertuin gebeurt of het misschien niet eens willen zien.
Helemaal mee eens!
Ik heb eerst het boek gelezen. Ik vond de film minstens even goed. Al vond ik het boek soms grappiger. Bruno’s kinderlijke onschuld zorgt soms wel voor idiote zinnetjes zoals: ‘Heil Hitler,’ he said, which, he presumed, was another way of saying, ‘Well, goodbye for now, have a pleasant afternoon’.
Haha ja!
Ik heb de film wel gezien maar het boek nog niet gelezen, moet ik binnenkort ook maar eens doen. Dat einde van de film, ugh, ik was zo gechoqueerd.
Ik ook!