Carve the Mark door Veronica Roth Ook door deze auteur: Inwijding
Serie: Carve the Mark #1
Andere boeken in deze serie: The fates divide
Uitgever: Van Goor | Januari 2017
Genres: Sciencefiction, Young Adult, Fantasy
Aantal pagina's: 414
ISBN: 9789000352227
Uitgave: Paperback
Goodreads
In een sterrenstelsel verbonden door de Stroom, heeft iedereen een gave.
Cyra's gave geeft haar pijn, maar ze kan ook anderen onnoemelijk veel pijn doen. Haar broer Ryzek heerst als een tiran over hun planeet, Shotet. Ryzek misbruikt Cyra’s gave om zijn vijanden te martelen. Maar Cyra is veel meer dan een wapen in handen van haar broer: ze is snel, veerkrachtig en slimmer dan hij denkt.
Wanneer Akos uit het naburige rijk Thuve als gevangene in Cyra’s wereld terechtkomt, lijkt de vijandschap tussen hun landen en hun families onoverkomelijk. Samengebracht door het lot moeten ze een allesbepalende keuze maken.
Laat ik vooropstellen dat ik de hele discussie dat dit boek discriminerend is, grote onzin vind. Alsjeblieft, laat je niet beinvloeden door booktubers/bloggers uit landen als Amerika; discriminatie is daar een HEEL gevoelig onderwerp waar iedereen wat over te zeggen heeft. Mensen lijken niet te beseffen dat er in bijna elk boek wel sprake is van onderdrukking of discriminatie; daar komen namelijk de meeste motieven voor hoofdpersonages vandaan. Maar als een persoon er een keertje uitziet als een minderheid, dan is het opeens discriminatie. Donder toch lekker op. The Hunger Games bevat meer onderdrukking dan dit boek. Zo. Dus alsjeblieft, sla dit boek niet meteen over. Ik kan je zeggen dat ik geen enkel moment het idee had dat er enige sprake is van bewuste discriminatie. Er is namelijk geen sprake van zwart of wit in het boek; alles personages bewandelen een grijs pad. Daarmee bedoel is dat de grens tussen goed en kwaad ontzettend vaag is. Carve the Mark is geen discriminerend boek.
Carve the mark, de nieuwe sensatie van Veronica Roth. Met Divergent wist zij duizenden harten te veroveren. En dat schept verwachtingen. Hele hoge verwachtingen. Ik denk dat Carve the mark niet alleen het meest besproken boek van eind 2016 en begin 2017 is, maar ook het boek waar de meesten ontzettend naar uitkeken. Hier nog een! Ik was super benieuwd; wist Roth het hem weer te flikken, of is ze toch meer een gevalletje van eenmalig succes. Zou het boek dezelfde sfeer hebben als Divergent? Of juist heel anders?
Carve the Mark gaat eigenlijk over twee personages; Akos en Cyra. Als een soort Romeo en Julia leven zij allebei in een ander – en rivaliserende – maatschappij. De ene maatschappij heerst vredig, de ander wraaklustig. Ze zijn een bedreiging voor elkaar en dat levert natuurlijk confrontatie op. Akos wordt gevangen genomen door de broer van Cyra, die over zijn volk heerst. Cyra is een meisje met de gave van pijn; zij heeft altijd pijn en kan de ander ook pijn brengen. Want mensen in deze wereld hebben allemaal een bijzondere gave. Maar Akos? Akos heft gaven op, dus kan Cyra als enige aanraken. Lukt het hen samen de heerschappij omver te werpen?
Als je nu denkt: OMG TOUCHING JULLIETTE RIPOFF. Nee. Cyra’s aanraking is niet meteen dodelijk, maar wel heel erg pijnlijk. Dit boek is ook absoluut geen geworstel tussen de liefde van twee mannen. Dit boek gaat compleet de andere richting op.
Het speelt zich af op een andere planeet (zelfs een ander zonnestelsel) en daar moest ik enorm aan wennen. Ik wist me niet echt een voorstelling te maken van alle elementen en ik vond het soms ook lastig plaatsen waarom bepaalde volkeren iets deden of ondernamen. Hierdoor lukte het me niet echt om meegesleurd te worden.
Over de setting lijkt Veronica goed nagedacht te hebben, maar ik vond het niet overtuigend genoeg overkomen. Als lezer moest ik maar veel accepteren. Maar ik had niet altijd de indruk dat alles wat beschreven werd even nuttig was. Soms leek het zelf een makkelijke oplossing voor een probleem, door te vermelden dat iets zo zo en kon. Jammer, want waarom gebeurt het dan?
Carve the Mark draait voornamelijk om Akos en Cyra. Cyra vond ik een leuk personage; ze is slim, wordt onderschat en wekt empathie op. Akos deed me eigenlijk vrij weinig. Het was geen Four, die ieders hart meteen liet smelten. En daar komt het; onbewust vergelijk je het toch met haar eerdere werk. En hoe erg ik ook mijn best doe om dat niet te doen, het lukt niet. Carve the Mark haalt het voor mij niet wat betreft het OMG gevoel van Divergent (het eerste boek dan he).
Dit boek bevat net iets meer dan 400 pagina’s en ik moet eerlijk bekennen dat ik daar een hele kluif aan had. Ik vond het een behoorlijk pittig boek om doorheen te komen, wat dus meerdere oorzaken had. De personages, de unieke wereld (die ik niet helemaal goed kon plaatsen) en het feit dat ik niet helemaal in een leesflow zat. Wel ben ik superblij dat ik de Nederlandse editie heb gelezen, want de vertaling leest goed weg en maakt de zelfbedachte termen een stuk toegankelijker.
Is alle ophef over Carve the Mark echt nodig? Nee. Maar wil je dit boek lezen? Ja! Ik weet zeker dat heel veel mensen zullen genieten van Veronica Roth’s fantasie.
Hoewel Veronica Roth met Carve the Mark een volledig nieuwe wereld neerzet en een heel andere tak van sciencefiction verkend, kon ik het onbewust toch niet laten om het te vergelijken met haar eerdere werk. Ik had torenhoge verwachtingen en die kwamen helaas niet uit. Ik vond het boek eigenlijk te dik voor de plot en bepaalde elementen kwamen nog onvoldoende uit de verf. Wel ben ik benieuwd hoe het vervolg gaat zijn. Zal ik dan wel de antwoorden krijgen die ik zoek? Ken ik de wereld dan voldoende om er wél aan gehecht te raken? We zullen het zien!
Vandaar dat ik nog geen vijf sterren recensies heb gezien…
En met die discriminatie: iemand is het gewoon begonnen, waarbij anderen ‘realiseerden’ dat het klopte en toen kwam al die heisa. Stom voor Veronica Roth en het boek, want ik denk niet dat zij dit had gewild. Ik moet Carve the Mark nog lezen, dus ik ben benieuwd!
Bijna alle boeken die ik op het moment lees hebben een verkapte vorm van discriminatie. Ze zijn allemaal op een bepaalde manier gebaseerd op kastenstelsels. De oudste vorm van discriminatie die er bestaat. Dat is alleen iets waarbij men in de westerse landen niet stil staat, maar wat vooral in Aziatische landen wel degelijk nog in bepaalde streken wordt toegepast.
Je review is erg fijn, maar ik heb mijn twijfels of ik hem wel ga lezen. Bij meerdere reviews lees ik dat er zelf bedachten termen worden gebruikt voor echt bestaande maatgevingen, etc. Daar kan ik niet zo heel goed tegen en dat is ook de reden waarom ik de Voltooiing na bijna een jaar nog steeds niet uit heb.
Precies ja! Bijna alle boeken hebben enige vorm van onderdrukking, zeker als je kijkt naar dystopische boeken. De meeste YA’s kunnen niet meer zonder, maar nu is het opeens niet OK? Zo raar.
Zelf heb ik de Voltooiing niet gelezen, ik heb alleen het eerste gedeelte gelezen en dat trok me totaal niet.
Wat ik merk, is dat weinig boeken mij tegenwoordig nog verassen. Kastenstelsel hier, moordlustige/wraaknemende partij daar en dan een held die dat wel even op komt lossen.
ik ben juist nieuwsgierig naar dit boek omdat het vernieuwend zou zijn. Ik probeer boeken ook niet met de voorgangers te vergelijken.
Maar wat ik weet uit het derde boek van divergent is dat veronica roth twisten kan maken die je absoluut niet aan ziet komen.
Daarom ga ik dit boek lekker lezen en met die prachtige kaft toch maar mooi in mijn kast zetten.
Hopelijk hoef ik niet te worstelen 🙂
Ps. Even een persoonlijke vraag 🙂 hoeveel boeken/boekenkasten heb jij wel niet. Ik kan ze echt bijna nooit wegdoen, maar als recesent neem ik aan dat je heerlijk veel boeken krijgt ♡
Groetjes Kim ♧
Ik heb meer dan 900 boeken en 5 verhoogde Billykasten. Uiteindelijk heb ik wel geleerd om af en toe wat boeken weg te doen; anders zou ons huis dichtgroeien. 🙂
Wow, haha wel mooi hoor. Je eigen bibliotheekje ♡
Lieve Kim,
Als je houdt van een stevig boek, een ORIGINEEL verhaal, personages met diepgang, spanning en passie, een niet voor de hand liggende liefdesgeschiedenis en een ‘zoekende’ held: zet je tanden in de trilogie ‘De Kronieken van Goud & Bloed’ van H.P. Janssens (Vlaamse schrijfster). Boek 1 (‘Bloedbanden’) en boek 2 (‘Vrijbuiters’) heb ik verslonden, en ik kan niet wachten tot deel 3 er is!
PS: bovendien hebben de boeken prachtige kaften met goudopdruk 🙂
Ik was twee weken geleden in het boek beginnen, maar had heel veel moeite met de eerste 40 bladzijdes. Kwam compleet niet in het verhaal en had veel moeite om de wereld en alles voor me te zien. Ik ga het boek zeker een kans geven, maar was niet heel bevorderlijk.
Ik had (gelukkig) nog geen Amerikaanse recensies gezien. Ik ben ook al een paar weken geleden in het boek begonnen (zelfs een keer opnieuw begonnen, omdat ik niet goed meer hoe het begin nu was). Het ligt dus niet aan mij dat ik er niet goed kan inkomen 🙂 Maar ik ben vast besloten om het uit te lezen. Het was alleen zo gemakkelijk om het “even” opzij te leggen na het eerste gedeelte over Akos (eh, meer dan een week geleden, geloof ik :-/ ). Ik heb zelfs iets anders gelezen tussendoor. Nu moet ik echt Carve the Mark weer oppakken.
PS Ik lees het in het Nederlands, maar ik begreep het begrip “susbloemen” beter toen ik las dat ze in het Engels “hush flowers” heten 😉 Misschien ga ik het toch in het Engels proberen, met de Nederlandse versie ernaast voor de heel lastige stukken of termen. Sommige boeken kom ik nu eenmaal gemakkelijker in, als ik ze in het Engels lees. Dat had ik met de Ravenjongens ook.
Ik ben er net in begonnen en het is nog niet uitnodigend, vind ik. Er wordt veel uitgelegd in het begin en daar hou ik eerlijk gezegd niet zo van. Toch maar even doorzetten dus. Ik vind die discriminatie hype ook belachelijk als je ziet wat er inmiddels al verschenen is. Als je je daar als schrijver allemaal mee bezig moet houden komt er geen verhaal meer op papier.
Ik heb het boek nog steeds ongelezen in huis liggen. Ik durf niet zo goed. Ik ben een beetje bang dat ik die wereld niet zo goed voor me kan zien of me niet goed kan voorstellen.