Voor verdriet heeft niemand tijd – Monica Haak

Voor verdriet heeft niemand tijd door Monica Haak
Ook door deze auteur: De pijn die wij verbergen
Uitgever: Hamley Books | September 2020
Genres: Contemporary, Young Adult
Aantal pagina's: 300
ISBN: 9789463967280
Uitgave: Hardcover
Source: Recensie-exemplaar
Goodreads

Liv en Emerald zijn twee tieners die elk een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist met tegenzin naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet. Haar nieuwe beste vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pikken. De twee groeien snel naar elkaar toe, wat hen ook hoop op een betere toekomst geeft, maar door de geheimen die ze allebei met zich meedragen, komt die vriendschap aan een zijden draadje te hangen.

Monica is voor mij geen onbekende. Ze heeft jarenlang een blog gehad en daarom hadden we wel eens contact of zagen we elkaar op evenementen. Toch had ik tot op heden nog geen van haar boeken gelezen. Tot nu! Onlangs stuurde ze me namelijk een berichtje met de vraag of ik Voor verdriet heeft niemand tijd en haar onlangs verschenen De pijn die wij verbergen wilde lezen. Natuurlijk wilde ik dat! Ondanks dat ik wist dat er heftige thema’s aan bod zouden komen, besloot ik niet te lang te wachten.

Liv en Emerald leren elkaar op school kennen en al snel ontstaat er een heftig en intense vriendschap. Beide meiden hebben grote verliezen geleden en zijn nog volop in de rouw. Hoe bouw je een leven op wanneer iemand die zo belangrijk voor je was, opeens is weggerukt? Liv en Emerald duiken allebei in hun nieuwe vriendschap. Ze delen bijna alles met elkaar. En juist die geheimen zorgen ervoor dat hun vriendschap misschien niet stand kan houden.

Oke, ik val meteen met de deur in huis: dit boek is heftig. Het gaat over het verliezen van dierbaren, automutilatie (jezelf pijn doen), homoseksualiteit, rouwverwerking, zelfdoding, een in mijn ogen toxic vriendschap en nog wel meer. Hierdoor is het echt wel pittig lezen. Ik merkte zelf dat ik op sommige vlakken afstand nam tussen mijn en de personages, omdat een aantal van deze zaken in mijn leven (zijn geweest). Soms merk je pas dat je toch een trauma hebt als je ermee geconfronteerd wordt. Niet dat dat slecht was of heel naar en ondragelijk. Nee, maar het zette me wel aan het denken.

Voor verdriet heeft niemand tijd bevat een heleboel zware thema’s. Aan de ene kant past dit heel goed bij het boek en aan de andere kant was het soms ook net iets teveel omdat niet alles evenveel aan bod kon komen. Het was ding op ding op ding, terwijl iets minder ook voldoende was geweest.

Ik kon me zelf het meest identificeren met Liv. Een aantal zaken die zij meemaakt heb ik ook meegemaakt. Verliefd worden op een vriendin, iemand proberen te helpen die aan automutilatie doet, in een toxic vriendschap terecht komen. Ja, ik noem de vriendschap toxic, omdat hij me heel erg deed denken aan wat ik zelf heb meegemaakt. Dat vond ik soms wel een beetje eng, omdat ik hoop dat lezers niet denken dat de vriendschap tussen Emerald en Liv gezond is. Want dat is hij niet en dat zal hij ook nooit worden. Dat, plus zelf nog in de rouw zitten, maakte het best een pittige leeservaring. Maar dat is vooral persoonlijk.

Om mezelf te beschermen, focuste ik me soms op andere aspecten in het boek. Hierdoor kwam ik in de knoop met wat details. Zoals dat de meiden in havo 3 zitten, maar er al sprake is van clusterklassen en er maar 1 les natuurkunde per week is. Bijna alle scholen bieden minstens 2 lesuren natuurkunde per week aan en alleen bij hoge uitzonder wordt er gebruik gemaakt van clusterklassen. Dat is echt iets van de bovenbouw, dus ik had ze liever in 4 havo gezien dan. Qua leeftijd was dat ook logischer geweest en ook de opdracht die zij hebben gekregen. Maar goed, ik kan soms best muggenziften op dat soort details.

Voor verdriet heeft niemand tijd heeft indruk op me gemaakt, maar ik moest wel even in het boek komen. Zeker aan het begin word er meer verteld dan beschreven en waren er ook een paar hoofdstukken die in plaats van verder gingen met het verhaal, terug gingen in de tijd om het vanuit de ander te beschrijven. Dat vond ik soms lastig schakelen en niet altijd nodig. Later in het verhaal werd dit minder en leek de schrijfstijl ook fijner te worden. Er kwam meer vaart in. Toch bleven er wat scenes stroef, terwijl er ook echt fantastische overtuigende scenes in zaten.

Ik zou het geen mooi of hoopvol boeken noemen. Maar Voor verdriet heeft niemand tijd is wel heel erg indrukwekkend. Het gaat onder je huid zitten en het laat je niet los. Dat maakt het een heftig boek en ook echt geen boek voor iedereen, maar wel eentje die indruk maakt.