Verraad (De kronieken van Riona #1) – Femke de Vos

Verraad Serie: De Kronieken van Riona
Andere boeken in deze serie: Getatoeëerde Lelies
| april 2014
Aantal pagina's: 392
ISBN: 9789491300264
Uitgave: Paperback
Goodreads

Het rijk Riona wordt door de Zuiderlingen onder de voet gelopen. De keizerlijke familie is verjaagd tot achter de woestijn en hun pasgeboren dochter Niamh is in vijandelijke handen gevallen. Maar is alles echt verloren? De Godin Aïne beloofde de keizer immers drie kinderen die het rijk terug één zouden maken.

Achttien jaar later brengt Rowena, de enige priesteres van Aïne die de inval heeft overleefd, de slavin Niamh naar heer Ahern. Rowena heeft het meisje opgevoed in de leer van de Godin en ziet dat de kracht van Aïne sterk door haar stroomt. Zij weet dat het lot van de jonge vrouw onmiskenbaar samenhangt met dat van heel Riona.

Maar Aïnes spel met de mensen is niet zonder eigenbelang. Waarom heeft ze een vijand van het rijk tot keizer benoemd? En hoe zit het met de drie beloofde kinderen, van wie er twee in het kraambed overleden zijn?

In dit eerste deel van de serie De Kronieken van Riona liggen haat en liefde dicht bij elkaar. Verraad en vertrouwen mengen zich tot een onontwarbare kluwen. Allen moeten lijden op Aïnes woord...

Koop ‘Verraad’ hier!

Een tijdje terug won ik Verraad bij de blog van Kwetterelfje. Ik deed mee omdat de proloog veelbelovend klonk en ik al tijden geen high fantasy meer had gelezen van Nederlandse bodem. Vaak ben ik een beetje huiverig voor dat soort boeken. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat het nog wel eens te geforceerd over kan komen. Ik ontving het boek – wat gesigneerd is (extra leuk) en zette het braaf op de boekenplank. Het is niet zo dik, maar telt toch bijna 400 pagina’s. en is vrij zwaar. Iets met compact?
Ik moet eerlijk toegeven dat het boek een tijdlang in de kast heeft gestaan. Deels heeft dit te maken met de cover, die ik vrij eentonig vind en absoluut geen opvaller. Ikzelf zou – na dit boek gelezen te hebben – er iets heel anders van gemaakt hebben. Ook de manier van belettering op de voorkant vind ik zonde. Het had net iets beter gekund. Maar daar ben ik illustrator voor. 😉

Dit is overigens ook weer het eerste boek sinds lange tijd waarbij ik aantekeningen heb gemaakt qua opmerkingen. Want ik denk dat deze opmerkingen het verhaal zouden kunnen verbeteren. Denk nou niet dat ik nu een hele waslijst ga opnoemen hoor, want slecht is het boek zeker niet. Helaas werd er soms wel waargemaakt waar ik voor vreesde: een te geforceerde schrijfstijl. Het was bijna alsof de schrijfster te veel mooie woorden wilde gebruiken, waardoor er soms hele mooie beeldende (en poëtische) beschrijvingen ontstonden, maar aan de andere kant soms zware irritatie opleverde. Sommige woordkeuzes vond ik ongelukkig en vergezocht.. En ik denk dat als de schrijfstijl een tikkie losser en jonger was geweest, de Vos een veel groter publiek had kunnen aanspreken. Nu voelde het soms te onnatuurlijk. Als Niamh een slaaf is, waarom kent ze al die moeilijke woorden dan? Snap je wat ik bedoel?

Sowieso vond ik de slaven niet echt overkomen als slaven. Het voelde te ‘goed’. De slaven werden betaald en hoewel sommigen soms geen eten hadden, deden ze mij gewoon aan als bedienden of horigen. Het had gewoon een tikkeltje extremer gemogen, zodat je als lezer wat emotioneler betrokken zou raken. Ik kon zelf moeilijk een emotionele binding vormen met de personages. Het verloop van hun leven verliep zo snel en zonder emoties dat ik constant een afstand voelde. Dat vind ik jammer, want ik denk dat als er meer tijd was genomen voor character building, Niamh een heel fijn personage had kunnen zijn. Nu was ze te perfect. Te goed in alles. Een Mary Sue, om zo maar te zeggen. En dat plotselinge half-god zijn. COME ON. Gewoon nee. Niet doen. Dat is te vergezocht en te overdreven. Het had werkelijk nul toevoeging aan het verhaal en gaf me alleen maar meer redenen om afstand te voelen bij de personages. Ik had liever gehad dat Niamh van slaaf (wat ze volgens mij nooit echt was) echt was opgeklommen tot haar ware achtergrond. Helaas kwam dat niet goed uit de verf.

Het verhaal mist een duidelijke rode draad en lijkt meer uit allerlei losse takken te bestaan die op een of andere manier aan elkaar verbonden zijn. Sommige takken waren echt ontzettend sterk, maar miste de ruimte om tot bloei te komen. Wat jammer was, want die stukken vond ik juist zo interessant! Er werd nu te veel van het een naar het andere gehopt, waardoor kansen achterbleven en niet volledig afgemaakt werden. Zonde! Ik hoop dat dit in het tweede deel wel beter naar voren komt en dat Femke als schrijfster keuzes leert te maken. Soms moet je elementen nu eenmaal weglaten om het verhaal beter tot zijn recht te laten komen. Ik denk nu dat er te veel verhaallijnen waren die ze wilde verwerken in Verraad. De een vind veel verhaallijnen prettig, de ander wat minder. Ikzelf vind het minder. Dat en het gebrek aan spanning (of de spanning niet helemaal tot zijn recht laten komen) zorgde er meerdere malen voor dat ik als lezer afdwaalde.

Als laatste punt van kritiek vind ik het storend dat personages zo snel verliefd zijn of op het punt van trouwen zijn. Ik snap dat er ergens in de tijdgeest gedacht wilde zijn, maar door het ontbreken van emotionele uitingen, voelde dat vreemd en raar. Ik snapte helemaal niet waardoor personages opeens aangetrokken tot elkaar waren, of elkaar haatte.

Ik besef me maar al te goed dat dit een vrij lang stuk begint te worden en dat er vrij veel kritiek in staat. Dit is misschien wel bewust, omdat ik graag zou zien dat het fantasygenre van Nederlandse bodem een hoger niveau gaat krijgen en graag eerlijk ben in mijn recensies. Ik ben er van overtuigd dat Femke de Vos dit niveau ook kan behalen, want het verhaal op zich was aardig. Ik snapte wat de bedoeling was, alleen denk ik dat het beter uitgewerkt had kunnen worden.Wat ik overigens ook een beetje miste was een kaartje! Er worden flink wat tochten gemaakt en steden aangedaan, maar dat is niet voor iedereen goed voor te stellen. Wel een dikke plus vind ik dat je niet echt merkte dat het een Vlaamse schrijfster is.

Verraad was aardig, maar geen hoogvlieger. Ik hoop dat er in de vervolgdelen meer aandacht komt voor persoonlijke en emotionele ontwikkelingen en de geforceerde schrijfstijl wat losser wordt, zonder de mooie manier van beschrijven te verliezen. En een mooiere cover natuurlijk! Verder een prima debuut en ik ben zeker benieuwd naar toekomstig werk!