Verborgen Serie: The House of Night #10 Andere boeken in deze serie: Verkozen
| oktober 2014
Aantal pagina's: 316
ISBN: 9789000342419
Uitgave: Paperback
Goodreads
Neferets ware aard is nu voor iedereen duidelijk, dus Zoey en haar vrienden hopen eindelijk hulp te krijgen bij het verdedigen van hun geliefde school tegen een kwaadaardige macht die elke dag sterker wordt. En ze zullen alle hulp hard nodig hebben, want Neferet is niet van plan zich zomaar gewonnen te geven.
Verborgen is het tiende deel alweer van de The House of Night serie. Een serie die ik aan de ene kant heel erg leuk vind door de unieke vampiers en de combinatie met het Paganisme, maar aan de andere kant haalt Zoey Redbird het bloed onder mijn nagels vandaan en is de serie…zo…erg…uitgerekt… 12 delen, come on. Maar ik moet zeggen dat mijn interview met P.C. Cast herself voldoende motiverend was om verder te lezen…. en aangezien de boeken onlangs 10 euro per stuk kostte en ik nog 15 euro aan VVV bonnen had, besloot ik de serie compleet te maken.
In dit boek is Neferet’s ware gezicht eindelijk aan het licht gekomen en voel je een duidelijke aanloop naar de eindstrijd. Maar nu ik verder probeer te verklaren wat er allemaal gebeurt, moest ik even aan mijn achterhoofd krabben. Wat gebeurde er eigenlijk ook al weer? Naast dat Neferet nog wat halfslachtige pogingen doet haar macht te behouden en kwaadaardige wezens richting Zoey en de Nerd Herd stuurt? Weinig. Ja, ok, er wordt iemand ontvoerd… Maar eigenlijk is het vooral het zoveelste tussendeel.
Ik heb er van genoten, daar niet van, want Zoey voelt eindelijk wat minder aan als een sloerie met grootheidswaan, maar achteraf gezien zijn we niet heel veel verder in de plot. Daarom vind ik het ook moeilijk om mijn beoordeling niet toch wat naar beneden te schroeven.. Maar ik zal eerlijk blijven; na het lezen had ik dit gevoel: leuk.
Eigenlijk is deze serie het voorbeeld van het niet los willen en kunnen laten van een wereld, een verhaal. Ik wil het niet perse uitmelken noemen, want zo voelt het ook weer niet… Het voelt eerder alsof zowel schrijver als lezer het verhaal wil rekken om zo lang mogelijk in deze wereld te blijven. Snap ik ergens ook wel.
Wat ik wel erg fijn vind aan dit boek is dat er steeds meer ruimte is voor andere personages. En dat deze ook echt een stem krijgen. Hierdoor krijg je minder het gevoel van herhaling en blijven er ook nieuwe dingen bij komen die interessant zijn. Sterker nog, het zijn vaak dingen die passen in gaten die nog ontstaan over je beeld van de wereld.
Ik heb nu nog twee boeken te gaan van deze serie (en een hoop novellen), en voor mij voelt het niet als jammer om de serie binnenkort af te sluiten. Het voelt goed zo, maar toch ben ik ook wel benieuwd naar de ontknoping. Zal deze emotioneel zijn? Zal er nog een grote verrassing komen? Wie eindigen er nu samen? Wie overleefd de eindstrijd? Je wordt er toch benieuwd naar en dat is de kracht van deze serie: ook al vind je hem niet heel goed, tóch wil je weten hoe het af gaat lopen. Dus voor mij zit er niks anders op dan deel 11 binnenkort open te slaan. Ennuh… verder is Verborgen heerlijk tussendoor wat ‘zwaardere’ boeken.
Geef een reactie