The One Memory of Flora Banks – Emily Barr

The One Memory of Flora Banks door Emily Barr
Ook door deze auteur: The Truth and Lies of Ella Black
Uitgever: Penguin Books | Janurari 2017
Genres: Young Adult, Contemporary
Aantal pagina's: 306
ISBN: 9780141368511
Uitgave: Paperback
Goodreads

HOW DO YOU KNOW WHO TO TRUST WHEN YOU CAN'T EVEN TRUST YOURSELF?

I look at my hands. One of them says FLORA BE BRAVE.
Flora has anterograde amnesia. She can't remember anything day-to-day: the joke her friend made, the instructions her parents gave her, how old she is.
Then she kisses someone she shouldn't, and the next day she remembers it. It's the first time she's remembered anything since she was ten.
But the boy is gone. She thinks he's moved to the Arctic.
Will following him be the key to unlocking her memory? Who can she trust?

Naar aanloop op Yaltival besloot ik dat ik alles van alle auteurs wilde lezen. Ik reserveerde The One Memory of Flora Banks, Emily Barr’s debuut daarom bij de bibliotheek. Gelukkig kwam hij op tijd binnen en kon ik snel beginnen met lezen.

Toen Flora jong was heeft ze een tumor gehad die haar geheugen heeft aangetast. Hierdoor heeft ze anterograde amnesia: ze herinnert zich niks meer van daarna en vergeet elke dag. Ze is hierdoor ontzettend afhankelijk van de informatie van haar ouders en de talloze schriftjes die ze bijhoudt.

Als Flora iemand kust die ze niet zou moeten kussen, gebeurt er wat bijzonders; ze onthoudt het! Maar die jongen staat op het punt te verhuizen naar de Noordpool. Is hem volgen de sleutel tot haar geheugen?

The one memory of Flora Banks heeft een aantal overeenkomsten met haar twee latere boeken: er is iets met het geheugen van de hoofdpersoon en een meisje gaat op reis – alleen – terwijl ze probeert te achterhalen wat er precies gebeurd is. Zou Emily Barr ook nog wat anders kunnen? Hoewel ik dit boek het beste vond van al haar boeken, had ik er ook een aantal problemen mee.

Flora zelf was oke. Behalve haar continue herhaling – wat in andere boeken ook gebeurde – want dat vond ik echt schijtirritant. Ik vond het bewonderenswaardig dat zij als beschermend vogeltje zo de wereld in durfde te duiken, maar haar naïeviteit komt overeen van de andere karakters. Ook in dit geval is ze ‘jong’. Ze denkt immers dat ze 10 is. Ik heb zelfs de vraag ‘waarom zijn al haar hoofdpersonen zo gestoord?’ opgeschreven. Want dat valt me op: het lijkt steeds alsof de hoofdpersoon iets verschrikkelijks heeft gedaan.

Er is namelijk sprake van een onbetrouwbare verteller. In dit geval komt dit door Flora zelf: zij heeft geheugenverlies en kan daardoor heel veel details niet overbrengen. Zij weet niet wat haar allemaal overkomt, want voor ze je alles kan vertellen, is ze het vergeten. Dit vond ik interessant, maar de derde keer een soortgelijk verhaal vond ik iets teveel van het goede. Ik had liever gezien dat Flora wél contact had met haar ouders of géén ruzie had met haar bestie. Emily Barr maakt het zichzelf veel te makkelijk door alle personages die ertoe doen weg te halen. Ik vind het ook echt niet logisch dat haar ouders haar achterlaten terwijl ze zo beschermend zijn om naar haar doodzieke broer te gaan. Het wringt een beetje in mijn hoofd.

Toch vond ik dit dus de beste van de drie. Het voelde allemaal wat logischer en wat unieker. Nu vond ik haar tweede boek echt verschrikkelijk en haar derde wel aardig: ik heb het gevoel alsof ze hier nog echt origineel was. Toch is het ook dat ze er teveel in wilde stoppen. Zo doet Flora zichzelf pijn, maar blijkt dit uiteindelijk geen grote rol te hebben. Zelfbeschadiging is geen grapje en moet heel delicaat worden behandeld en – in mijn ogen – niet alle plotinvulling worden gebruikt als het geen gevolgen gaat hebben.

Ik vond het jammer dat haar broer een grote rol heeft, maar toch geen opwachting maakt. Ik vond het raar dat haar bestie haar zo aan haar lot overliet en dan opeens weer omdraait. Ik vind het vreemd dat niemand op Flora let als ze op reis is: dat is gewoon niet logisch.

Toch is The One Memory Of Flora Banks niet alleen maar verschrikking. Ik vond het prima doorlezen en – zoals ik al zei – vond ik hem het leukst van al haar boeken. Het is een heel bijzonder concept en hoewel ik de uitwerking ervan niet helemaal lekker vond, betekent het niet dat het perse een slecht boek is. Dit is typisch zo’n boek wat je zelf moet ervaren voor je kunt oordelen.

The One Memory of Flora Banks is een boek dat gemengde gevoelens bij mij opriep.

Al met al had ik lage verwachtingen van The One Memory of Flora Banks en vond ik het boek uiteindelijk beter lezen dan verwacht. Toch had ik er ook een aantal problemen mee. Problemen die ik ook in haar andere boeken terugzie.