Radio Silence door Alice Oseman Ook door deze auteur: Solitaire
Uitgever: Harper Collins | Mei 2018
Genres: Young Adult, Contemporary
Aantal pagina's: 405
ISBN: 9780007559244
Uitgave: Paperback
Goodreads
What if everything you set yourself up to be was wrong?
Frances has been a study machine with one goal. Nothing will stand in her way; not friends, not a guilty secret – not even the person she is on the inside. Then Frances meets Aled, and for the first time she's unafraid to be herself.
So when the fragile trust between them is broken, Frances is caught between who she was and who she longs to be. Now Frances knows that she has to confront her past. To confess why Carys disappeared…
Frances is going to need every bit of courage she has.
Engaging with themes of identity, diversity and the freedom to choose, Radio Silence is a tour de force by the most exciting writer of her generation.
Ik heb het Alice Oseman-virus te pakken! Nu ik naast Solitaire ook Radio Silence heb gelezen ben ik alleen maar meer overtuigd geraakt van haar fantastische talent om tieners tot leven te wekken. Ik wist dat ik, zodra ik aan het boek zou beginnen, meegetrokken zou worden in een wereld waar niet alleen mijn generatie, maar juist de jongeren van nu zich enorm in zullen herkennen. Anders zijn, anders willen zijn. De invloed van het internet, de druk die we onszelf opleggen. Het is allemaal zo herkenbaar.
Zo ook in Radio silence, waar Frances zichzelf voorhoudt dat ze op school een stuudje moet zijn om naar een goede universiteit te kunnen. Pas als ze thuis is kan ze zichzelf zijn en het liefst hult ze zich dan in nerdy leggings en grote truien om fanart te tekenen bij haar favoriete podcast: Radio silence. Aled, haar buurjongen, is de bedenker van deze podcast en dat mag vooral niemand weten. Vooral zijn moeder niet. Als Frances en Aled dichter naar elkaar groeien kunnen ze echt zichzelf zijn, maar de geheimen op hun schouders zijn niet mals.
Ik kon mezelf meteen identificeren met Frances. Ook ik voelde me op de middelbare school vaak verscheurd tussen een school-Emmy en een thuis-Emmy. Ik kreeg vaak het gevoel dat ik op school mezelf niet mocht zijn. En ik denk dat veel jongeren dit in bepaalde mate hebben. Bang dat anderen je zullen veroordelen, terwijl er stiekem vaak veel meer mensen zijn die dezelfde interesses hebben. Ook de worsteling met later vond ik herkenbaar. Ik zat vroeger op het VWO en dan word je vaak toch min of meer gedwongen om je te richten op de universiteit. En dan ook vooral opleidingen richting je profielkeuze. Zo had ik vroeger besloten om biologie te gaan studeren om vervolgens toch voor de kunstacademie te gaan. Dat was zo’n drempel. Het voelde ook als een enorm contrast, terwijl een collegadocent biologie later vertelde dat dit helemaal niet zo ver uit elkaar lag als ik dacht. Soms denk ik nog wel eens ‘wat als…’ maar daar koop je geen brood van.
Een herkenbaar hoofdpersonage dus, ook omdat ze graag tekent. Dat vond ik fijn! Ook al vond ik haar qua personage soms wat flat – als in ze had van mij net wat meer diepgang mogen krijgen.
Aled vond ik ook fantastisch. Niet alleen als maker van Radio Silence, maar vooral hoe zijn verhaal werd uitgewerkt. Ik voelde het. De eenzaamheid. De druk. Het verdriet. Dit vond ik heftig, maar wel herkenbaar.
Alice Oseman is er weer in geslaagd om tieners heel natuurlijk over te laten komen en de representatie echt on point te laten zijn. Haar verhalen zijn zo divers op een natuurlijke manier: ik hou er van. Ook hoe alle boeken toch een soort van met elkaar verbonden zijn, maakt het alsof ik er een soort van onderdeel van ben & I love that.
Radio Silence gaat over heel veel dingen. Heel veel thema’s die heel dichtbij mij liggen: seksualiteit, de vanzelfsprekendheid om naar de universiteit te gaan, jezelf zijn en vooral uitzoeken wie je bent en wat je wilt in het leven.
Het was een prachtig boek en ik heb er nu al zin om aan de volgende te beginnen. Ik hoop van harte dat er een uitgeverij gaat zijn die deze boeken naar Nederland haalt. We hebben het nodig.
Geef een reactie