Nog maar een maandje…

Waar ik eigenlijk pas over een paar dagen met verlof zou gaan, besloot ik vorige week dat het welletjes was en dat het tijd was om rust op te gaan zoeken. Hoe erg ik ook van mijn werk hou, soms moet je eerlijk zijn naar jezelf en dat heb ik gedaan. Dus sloot ik op 25 januari, na een drukke open dag mijn werkzaamheden af. En nu, op 28 januari is het nog maar een maand tot mijn uitgerekende datum. De tijd is voorbij gevlogen en het is amper voor te stellen dat binnen enkele weken ons meisje in mijn armen zal liggen.

Ons traject was lang en aan het begin van de zwangerschap leken die 9 maanden nog lang te duren. Wat ze zeggen is echter waar: de tijd vliegt! Iedereen zegt ook dat ik intens moet genieten van de zwangerschap en dit vind ik soms nog lastig. Onzekerheden, maar ook drukte in mijn hoofd weerhielden mij hier soms van. Hopelijk zorgen de weekjes van mijn verlof voor de rust waar ik zo veel behoefte aan heb.

Ik slaap namelijk erg slecht en was vorige week ook nog eens erg verkouden. Mijn bekken doet soms pijn, al heeft de verloskundige mij verteld dat het waarschijnlijk minder wordt als ze is ingedaald. Sowieso is de verloskundige van het ziekenhuis een fantastisch mens en ga ik mede dankzij haar met een heel zeker gevoel de bevalling in. Ze heeft me gestimuleerd om voor mezelf te kiezen in plaats van voor mijn loyaliteit aan het werk. (Ik neem – omdat ik perse die 12 weken achteraf wil – een weekje ouderschapsverlof op, als het nodig is).

Hoe het gaat

Het gaat dus goed. Mijn bloeddruk is prima, de kleine groeit goed en beweegt goed, ik heb relatief weinig klachten.. Ik heb dus weinig te klagen! We hebben de meeste belangrijke dingen al geregeld en in huis. Binnenkort hoop ik nog wat winkels te bezoeken voor wat laatste dingetjes en ga ik ook de klossen voor onder ons bed ophalen. Het geboortekaartje is ontworpen, bijna alle adressen verzameld… Ik vind het heerlijk om me daar mee bezig te houden.

Ik kijk er oprecht naar uit om ons meisje te ontmoeten. Ik ben zo benieuwd hoe ze eruit ziet en hoe haar karakter gaat zijn. Wat voor soort baby het wordt en op wie ze lijkt. Spannende tijden!

Kinkhoest vaccinatie

Nieuw in het rijksvaccinatieprogramma is de 22-weken prik voor zwangere vrouwen. Deze prik kan je laten zetten en is eigenlijk niks anders dan de DTK-prik die je als kind ook krijgt. Sinds december is deze prik gratis en daarom moest ik even wachten tot ik hem kon ophalen. Op 9 januari bezocht ik het consultatiebureau (fijn om dat ook al even gezien te hebben) en voor ik het wist stond ik weer buiten. Ik voelde de prik amper en afgezien dat hij wat stijf werd, heb ik nergens last van gehad.

Het voordeel is dat ons meisje straks bij haar geboorte al antistoffen heeft en pas bij 3 maanden haar prik krijgt in plaats van 2 maanden. Ook ben ik nu opnieuw beschermd tegen de ziekte.

Maar waarom dan?

Heel simpel. Zo’n vaccin werkt een aantal jaren en daarna heb jij – als volwassenen – genoeg antistoffen om niet meer heel ziek te worden mocht je het kinkhoestvirus oplopen. Pas geboren baby’s worden er echter wel enorm ziek van en kunnen er zelfs aan dood gaan. Pas bij 2 maanden mogen ze hun eerste prikje, dus zijn ze acht weken onbeschermd.

En wij volwassenen kunnen het virus dus wel meedragen en anderen besmetten, al worden we er zelf niet ziek van! Ik vond het dus een fijne gedachte om de kleine op deze manier al te kunnen beschermen. Ik ben erg blij dat ik het heb gedaan.

Nieuwe auto

In mijn dagboekje schreef ik ook al dat we een nieuwe auto hebben. Hiervoor had ik een bestelbusje, die ik overnam van mijn moeder. Nu had ik vorig jaar zelf geen auto en dus wist ik niet beter, maar nu zou ik niet meer zonder willen. Het feit wil natuurlijk wel dat er in zo’n busje maar twee zitplaatsen zijn en daar kan je geen baby mee vervoeren. We moesten dus op zoek naar een alternatief.

Natuurlijk heb ik ook gekeken naar occasions, maar mijn stiefvader (die ik om hulp vroeg) zei al snel dat dit met ons budget lastig ging worden. Wij wilden namelijk een ruime auto die we ook bij events konden gebruiken en tja… dan kom je al snel uit bij wagens die al 15 jaar rondrijden met weet ik niet hoeveel kilometers op de teller. Naast dat het niet heel betrouwbaar is hoe lang zo’n auto nog meegaat, kan je ook nog eens voor hoge onvoorziene kosten komen te staan en dat zag ik niet zitten. Mijn stiefvader opperde private lease en hielp ons door de bomen het bos te kunnen zien. We kozen uiteindelijk voor een Dacia Logan omdat hij 1. betaalbaar was en 2. mega veel ruimte heeft.

Daarnaast konden we bij de dealer ook nog een fantastische inruilprijs krijgen voor ons busje en ze om komen ruilen voor de APK zou verlopen. Helemaal tof! We betalen nu een vast bedrag per maand, exclusief benzine, maar inclusief onderhoud, verzekeringen en belastingen. En hij is gloedje en gloedje nieuw. 14 km op de teller toen ik hem de showroom uit mocht rijden. Daarnaast rijdt hij heerlijk en voel ik me ontzettend veilig in deze auto. Hier durf ik ons kindje wel mee te vervoeren!

Een bezoekje aan de anesthesist

Hoewel ik hoop zonder pijnbestrijding te kunnen bevallen, heb ik wel opgenomen in mijn bevalplan dat – mocht ik er om vragen – ik pijnbestrijding kan krijgen. Om te checken of ik met mijn BMI een ruggenprik kan krijgen, wilde de verloskundige graag dat ik een afspraak zou maken met de anesthesist.

Zo gezegd zo gedaan natuurlijk. Gisteren ben ik naar het ziekenhuis gegaan en eerlijk? Ik was langer aan het wachten dan dat er naar me gekeken is. De anesthesist voelde meteen aan mijn rug dat het gewoon mogelijk zou moeten zijn. Mijn rug is mooi recht en hoewel ik te dik ben, hoeven ze niet door lagen vet om erbij te kunnen. Dit verbaasde me totaal niet, maar toch was het fijn om even te horen natuurlijk.

Gisteren begon ons meisje ook in te dalen, denk ik. Zo spannend: het begint nu echt dichterbij te komen!

Zijn er nog dingen die jij zou willen weten over mijn zwangerschap? Stel je vraag in een reactie en ik zal de antwoorden bundelen tot een nieuwe blogpost!