Het lot van de tearling door Erika Johansen Ook door deze auteur: De Kroon van de Tearling
Serie: De Koningin van de Tearling #3
Uitgever: Boekerij | September 2017
Genres: Fantasy
Aantal pagina's: 474
ISBN: 9789022580943
Uitgave: Paperback
Goodreads
Bloedstollende finale van de internationaal populaire Koningin van de Tearling-serie
De Koningin van de Tearling-serie volgt de negentienjarige prinses Kelsea Glynn die na het overlijden van haar -moeder de troon moet terugwinnen en haar koninkrijk, de Tearling, moet verlossen van de Rode Koningin, die de -bevolking terroriseert met duistere magie. Kelsea worstelt niet alleen met de ethische dilemma’s van het regeren maar ook met de dagelijkse problemen die komen kijken bij het opgroeien – en dit alles terwijl ze moet proberen te overleven in een wrede wereld.
Om haar volk te beschermen tegen een verwoestende invasie heeft Kelsea het ondenkbare gedaan: ze heeft zichzelf én haar magische saffieren aan de Rode Koningin gegeven, haar felste tegenstander. En ze heeft de Mace, een betrouwbaar lid van de Wachters van de Koningin, in haar plaats regent gemaakt. Maar de Mace zal niet rusten voordat hij en zijn mannen hun koningin hebben bevrijd.
Toen ik een paar jaar terug kennismaakte met Kroon van de Tearling was ik ergens een beetje verliefd. Mollig meisje blijkt koningin van een kapot koninkrijk te zijn en gaat de boel even fixen. Kom maar door, hoor! Deel twee beviel me toen al wat minder, maar toch keek ik enorm uit naar het derde en laatste deel, Het lot van de Tearling.
Het lot van de Tearling was niet slecht, maar ook niet goed. Het was niet wat ik had verwacht en gehoopt en daar ben ik eerlijk gezegd best wel teleurgesteld over.
Ik heb namelijk de indruk dat deze serie onnodig moeilijk gemaakt is. Waar de plot in deel één helder en overzichtelijk was, werden er gedurende het tweede boek al nieuwe plotlijnen geïntroduceerd die voor mij het geheel warrig maakte. In deel drie blijft dit en heb ik ook nog eens de indruk dat ik met een aantal rafelige randen bleef zitten. BALEN!
Het boek bevat veel plotlijnen en dus ook veel personages die hun verhaal vertellen. Lily, Katie, Kelsea. En niet elk verhaal vond ik even boeiend of goed uitgewerkt. Het interesseerde me niet altijd evenveel en soms vond ik het zelfs saai. En als ik ergens verdrietig van wordt bij een boek waar ik zo naar uit heb gekeken, is als ik het saai vind. Eigenlijk wil ik boek 2 en 3 een soort van vergeten en gewoon blijven genieten van de (toen nog) boeiende setting en ontwikkeling van Kelsea.
Voor mij was dit het minst sterke boek in de trilogie.
Wat ik dan wel weer tof vond aan het boek is dat we meer leren over het begin van de Tear. De mysterieuze William waar over gesproken wordt krijgt eindelijk een gezicht en vooral hoe het zit met die stenen.
Weet je wat het is? Deel twee vond ik tof vanwege het verhaal van Lily, maar in dit deel voelde het allemaal als te veel. Teveel plotlijnen. Teveel informatie. Ik had teveel te verwerken en ik had het gevoel dat ik de eerste twee boeken had moeten herlezen om weer alles voor me te zien en dat gezien vond ik ook niet prettig.
Ik baal er zo ontzettend van dat dit boek mij is tegengevallen. Had ik te hoge verwachtingen? Heb ik het mezelf te moeilijk gemaakt door de eerste twee delen niet te herlezen? Het boek heeft heus wel z’n goede momenten, maar helaas ook echt een aantal dingen die me enorm tegen stonden. Een laatste punt is het einde, wat enorm veel ophef veroorzaakt. Ikzelf weet niet wat ik nu moet voelen.. Ik ben er niet heel content mee.
Ik weet niet zo goed wat ik voor Het lot van de Tearling moet voelen. Ik ben zo verscheurd!
Vind ik Het lot van de Tearling een slecht boek? Nee, absoluut niet. Maar het was ergens wel een tegenvaller voor me. Nadat ik het boek een tijdje heb laten bezinken werden veel dingen me wel duidelijker, maar toch bleven er wat vragen achter en dat vind ik erg zonde nadat ik zo genoten heb van het eerste en tweede deel. Ik ben blij het boek gelezen te hebben, maar ik had iets anders gehoopt.
Ik voelde precies hetzelfde. Het einde vond ik maar droevig 🙁
Het was inderdaad anders dan ik had verwacht. Vooral bij het tweede boek had ik heel erg dat ‘Huh, wat gebeurd er nu – dit is echt niet wat ik dacht te gaan lezen’ maar na een tijdje vond ik het wel heel gewaagd en bijzonder dat er zo’n draai genomen werd. Tegen het derde boek had ik me er al bij neergelegd dat het een heel andere richting uitging dan ik oorspronkelijk dacht. Dat einde liet me echter nogal verbouwereerd achter én een ontmoeting in het boek verliep ook veel lauwer dan de voorgaande delen lieten vermoeden.