Hoe gaat het met mijn PCOS? Op naar de baarmoederfoto

Als ik begin met het schrijven van deze blogpost is het dinsdag 19 februari. Ik krijg best wel vaak de vraag hoe het nu gaat en ik wilde even afwachten hoe het na het ziekenhuis bezoek zou zijn, voordat ik een vrij saaie blogpost zonder veel nieuws zou schrijven. Ik neem je mee van de periode tussen mijn vorige blogpost over dit onderwerp, een stukje nu en ik hoop hem aan te kunnen vullen met de eerstvolgende stap die ik mag doen.

Een jaar Rotterdam

Toen ik in november 2017 doodleuk te horen kreeg dat ik PCOS had en gewoon even 40 kg moest afvallen voor ik geholpen zou worden, viel ik in een diep donker dal. Mijn eerste gedachte was ‘Moet ik dan een been afhakken?!’

Ik zag niet hoe ik dit kon doen zonder hulp. Uberhaupt hoe ik dit snel kon bereiken. Echt lijnen en dieten vind ik niks. Maar die droom was zo sterk en ik vond het zo kut dat ik hem nu weer in de ijskast moest zetten. Ik vond het al heel wat dat ik was gekomen, wist niet wat ik kon verwachten en was enorm overrompeld door het nieuws.

Later begon ik op te krabbelen en ondernam ik actie. Ik mocht uiteindelijk meedoen met het traject in Rotterdam waar jullie veel over hebben kunnen lezen én ik bleef mijn diëtiste in Den Bosch ook geregeld zien. Zo viel ik in een jaar tijd zo’n 17 kg af. Nu ben ik ongeveer sinds september rond hetzelfde gewicht. Niet voldoende volgens de cijfertjes, maar wel blijvend. Ik prop nog steeds af en toe (teveel) chocolade in mijn mond, maar het feit dat ik toch kan blijven genieten van die dingen, nu maar kan houden én niet meer aankom is een fijne gedachte. Langzaam begin ik nu weer te dalen en daar ben ik trots op. Daarnaast heb ik een groot aantal vriendinnen die een enorme steun zijn geweest en heeft mijn blogpost heel veel opgeleverd.

Ik heb namelijk gemerkt dat dit soort zaken een enorm taboe blijken te zijn; mensen willen of kunnen er niet goed over praten. Terwijl zo ontzettend veel mensen het hebben! Het voelt haast als falen, terwijl je er niks aan kunt doen dat je het hebt.

Mijn blogpost zorgde voor openheid. Ik werd benaderd door anderen die durfde te zeggen dat ze het ook hadden. Mijn blogpost inspireerde mensen om er ook voor uit te komen, maar zorgde ook voor mooie gesprekken waar beide partijen veel kracht uit haalde.

Ik werd benaderd door collega’s die met tranen in hun ogen over mijn worstelingen lazen. Meer en meer mensen vertelde over hun hobbels en dat vond ik prachtig. Ik ben daar dankbaar voor.

De tranen springen weer in mijn ogen als ik er aan denk.

Naast het verliezen van gewicht heb ik het afgelopen jaar nog meer geleerd. Nee zeggen, voor mezelf opkomen en keuzes durven maken. En dit is misschien wel waardevoller. Ik durf eerder acties te ondernemen en het lukt me beter om mijn grenzen aan te geven. Hoe waardevol is dat?! En met deze skills in mijn zak ging ik naar het ziekenhuis.

Terug in het ziekenhuis

Ik was al een jaar niet in het ziekenhuis van Den Bosch geweest. Zo nu en dan had ik wel contact met de verpleegkundigen via de mail, maar op bezoek bij de gynaecoloog zat er even niet in. En nu mocht ik langskomen.

Tuurlijk hield ik rekening met een nee. Volgens de cijfers was ik nog steeds te zwaar, ondanks dat al mijn bloedwaarden oke zijn, mijn eierstokken er prima uitzien en mijn cyclus bijna weer normaal is.

Hoe fijn was het dan ook om te horen dat het zo ontzettend zichtbaar was dat ik zo hard aan mijzelf had gewerkt. Als het aan de beste man lag, mocht ik eindelijk gaan beginnen! Hij moest wel nog wat dingen overleggen vanwege mijn overgewicht, maar dat zie ik zelf rooskleurig in. Eindelijk voelde ik me echt serieus genomen! Mijn lichaam werkt met dit gewicht goed en het kan zijn dat het er gewoon even niet inzit om meer gewicht te verliezen (op een gezonde manier). Wow, zo fijn!

De eerste stap? Een baarmoederfoto om vast te stellen dat de boel niet verstopt zit. En vanuit daar wordt besloten of ik verder kan met het IUI traject. Dit zal ik in de toekomst uitleggen, mocht het zover komen. We gaan eerst die foto maar eens afwachten. Ik kan je stellen dat ik nog nooit zo heb uitgekeken naar 1. mijn ongesteldheid en 2. een niet heel plezierig onderzoek. KOM MAAR OP!

De foto

Het is nu 6 maart en ik ben een paar uur thuis van de foto. Ik heb kramp en voel me niet zo lekker, ondanks de pijnstiller die ik heb gekregen. De foto was onplezierig, maar niet mega pijnlijk. Je wordt daar beneden zegmaar voorzien van een soort olieachtige contrastvloeistof waarmee ze met een röntgenfoto kunnen checken of alles oke is. Die vloeistof doet geen pijn.

Alleen de tang met het ballonnetje die gebruikt wordt om de baarmoedermond even af te sluiten was pijnlijk, de rest vooral ongemakkelijk. Er werden geen gekke dingen op de foto gezien (ik kon meekijken), dus dat is natuurlijk een enorme opluchting. En weet je, dit ongemak is maar tijdelijk en voor een goed doel. Ik werk aan mijn droom en ik ben zo ontzettend blij dat er nu beweging in zit!

Over een maand mag ik terugkomen om de boel te bespreken en (waarschijnlijk) met het traject te starten. Spannend!