Het programma (The Program #1) – Suzanne Young

In de wereld van Sloane is het uiten van echte gevoelens verboden, depressie onder jongeren is een epidemie en de enige oplossing is het Programma…

Sloane denkt wel twee keer na voordat ze in het openbaar begint te huilen. Sinds zelfdoding is uitgegroeid tot een internationale epidemie, zou een huilbui haar in het Programma kunnen doen belanden, de enige bewezen behandelingsmethode. Ze heeft al een broer verloren, dus Sloane weet zeker dat haar ouders er alles aan zullen doen om haar in leven te houden. Ze weet ook dat iedereen die het Programma heeft gevolgd terugkeert met een schone lei: hun depressies zijn verleden tijd, maar hetzelfde geldt voor hun herinneringen.

Omdat ze zowel thuis als op school constant onder toezicht staat, zorgt Sloane dat ze zo min mogelijk opvalt en verbergt ze haar gevoelens zo goed mogelijk. De enige bij wie Sloane zichzelf kan zijn, is James. Hij heeft beloofd om ervoor te zorgen dat ze geen van beiden in het Programma terechtkomen en Sloane weet dat de liefde tussen hen sterk genoeg is om allerlei tegenslagen te weerstaan. Maar ondanks de beloftes die ze elkaar maken, wordt het steeds moeilijker om de waarheid te verbergen. Ze worden alle twee steeds zwakker, depressie ligt op de loer. En het Programma zit hun op de hielen…

Net als zo veel dystopische young adults, beloofde ook Het Programma weer een nieuwe Hunger Games te zijn. Dé nieuwe sensatie uit Amerika. Karakter is er zelfs zo van overtuigd dat dit boek het hem helemaal is, dat ze 5 sterren op de cover hebben geplakt. Ik vind zelf dat je boeken niet met elkaar moet vergelijken op deze manier; laat boeken zelf spreken!

Laat ik voorop stellen dat het zou kunnen dat je het volledig met me oneens bent over deze recensie. Er zullen genoeg mensen zijn die dit boek fantastisch zullen vinden, sexy zelfs.. Maar voor mij – terwijl ik vrij veel dystopische young adults heb gelezen – voelde dit als een vrij standaard boek waarbij ik nou niet echt op het puntje van mijn stoel heb gezeten van spanning.

Zo vind ik het idee van depressie als epidemie op zich wel aardig, maar het feit dat dit gekoppeld wordt aan zelfmoord heel erg raar. Ik miste namelijk ontzettend wat nou precies de oorzaak is. Waarom is het een ziekte geworden? Wat heeft het veroorzaakt? En waarom mogen kinders dan wel een telefoon hebben en dan niet meer gymen? Alles zit zo onlogisch in elkaar, dat het gewoon raar werd. Te oppervlakkig en daardoor niet speciaal in vergelijking met andere dystopische verhalen. Ook die pillen.. Matched, anyone?

Nee, de combinatie van zelfmoord, zelfpijniging en zelfdoding zonder logische verklaring vond ik niet lekker werken. Daarnaast vond ik de genezing nou ook niet echt… speciaal. Ik bleef maar wachten tot die wow-factor die me beloofd werd.

En dan die ellendige liefdesdriehoek. NEE. Gewoon NEE.

Jullie raden het al; dit was niet helemaal mijn boek. Niet dat het niet lekker las of echt stom was om te lezen, nee, integendeel. Het was alleen nogal een teleurstelling dat het niet zo spetterend is als ik had gehoopt.

Toch kan dit boek wel weer heel erg leuk zijn voor mensen die echt niet genoeg krijgen van dystopische werelden. Het speelt zich af in de nabije toekomst (dus niet na een enorme oorlog), dus dit maakt het wat realistischer.. Wat dichterbij. Ook speelt het zich niet specifiek af in een bepaald land, zo lijkt het. Dus het is wat makkelijker om je met de situatie te identificeren.

Al met al was Het Programma een aardig boek, wat me weinig wist te verrassen. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, maar ik heb geen mega grote drang hem morgen te willen lezen.