Het Favoriete Boek Van… Vanessa Gerrits!

Een nieuwe rubriek op Zon en Maan is er eentje waarbij we duiken in de favoriete boeken van schrijvers en schrijfsters! Eens in de twee weken verschijnt er een blogje waarbij een schrijftalent verteld over zijn of haar favoriete boek en een aantal pittige vragen moet beantwoorden. Vandaag is het de beurt aan de schrijfster van Tweedehands Vleugels: Vanessa Gerrits. Benieuwd wat haar favoriet aller tijden is? Lees dan snel verder!

Wat is jouw favoriete boek, en waarom is het zo ontzettend goed?

De meeste antwoorden hierop zijn een beetje zoals bij een missverkiezing, hé: “De topkandidaten Twilight, Tiger’s Curse en Angel waren allemaal erg aan elkaar gewaagd en de jury vond het hééél erg moeilijk om …” Bla bla bla. Dat gaan we dus niet doen.

Mijn favoriete boek der favorieten en persoonlijke klassieker tot in het einde der tijden is The Host van Stephenie Meyer.

Iedereen weet intussen wel dat ik een enorme Stephenie Meyer-fan ben, dus dat is geen verrassing meer. Hoewel Twilight altijd het boek zal zijn dat de lezer in mij weer tot leven heeft gewekt dankzij z’n hoge swoongehalte, is het het verhaal van Wanda, Ian, Melanie en Jared dat me op een veel dieper niveau aansprak en blijft aanspreken.

Ik houd van verhalen die in vraag stellen wat het betekent om ‘mens’ vs. ‘menselijk’ te zijn. Combineer dit dan met een gecompliceerde love square (geen triangle!) en een dystopische setting met all you can eat sci-fi elementen, en ik ben verkocht. Dat het door Stephenie Meyer geschreven is, helpt natuurlijk ook!

Haar hoofdpersonages zijn voor mij altijd heel erg makkelijk om me mee te identificeren en d’r randpersonages neem ik ook steeds snel op in mijn immer uitbreidende fictieve familie. Elke keer dat ik The Host lees, voel ik me als de grote zus van Jamie en is Jeb mijn gestoorde maar immer goedmenende oom.

Je kruipt echt in het hoofd van Melanie/Wanda. Het begint daar bij wijlen wel wat crowded te worden met z’n drieën: Mel, Wanda en ik! Hoe dan ook, Wanda is en blijft my homegirl. Een sterke buitenaardse jongedame (al is jong relatief) met een hart van goud en een ziel van zilver (oooh, mooi gezegd van mij hé!).

Oh en Ian natuurlijk … Ian. De ontwikkeling die zijn personage doormaakt is telkens weer indrukwekkend. Hij is de ultieme symbolisatie van Stephenie Meyer’s hoopvolle blik op de toekomst van het menselijke ras in haar dystopische wereld post-alieninvasie: eerst bang, onwetend en discriminerend jegens de indringers, dan schuldbewust, nieuwsgierig en uiteindelijk begripvol en aanvaardend.

Het boek heeft voor mij dus gewoon een erg mooie en belangrijke boodschap: menselijkheid stopt of begint niet met ‘mens’ zijn. Zelfs in een wereld vol aliens (of een boek erover) kan je geconfronteerd worden met je eigen, diepste menselijkheid.

Hoe veel keer heb je dit boek ondertussen gelezen?

Euhm, twee keertjes eigenlijk maar. Maar wel twee heel aandachtige keertjes! Ik herlees niet supervaak, dus zelfs twee keer is een eer die maar voor weinig boeken uit m’n kast is weggelegd.

Telt het dat ik de film ook nog eens twee keer gezien heb? Maar die kan (ondanks de geweldige special effects en supercoole zilveren spiegelauto’s) echt wel niet tippen aan het boek, voornamelijk door de te jonge cast en het ontbreken van Wanda’s flashbacks naar haar levens op andere planeten.

Als je jezelf een rol mocht geven in het boek, welke zou dit dan zijn?

Oh, euh, moeilijke vraag!

In de film zou ik best wel graag Pet spelen, omdat ik haar gewoonweg een geweldig schattig personage vind (en omdat zij op het einde Ian heeft, duh). Maar die rol is dus al ingepikt door Emily Browning, jammer maar helaas …

Dan ga ik voor Sunny! Een ietwat underrated randpersonage dat het zelfs niet tot in de film haalde. Sunny is net als Wanda een Ziel (in het lichaam van de Kyle’s liefje) en ik vond haar altijd al een intrigerend personage waar ik meer over wou weten. Hopelijk komt zij in het tweede deel – als dat er nog ooit komt – meer aan bod!

Ik zou sowieso wel een Ziel willen zijn en geen mens.

Heeft dit boek je geïnspireerd op je eigen boek? Zo ja, hoe zie je dit dan terug? 

Wie Tweedehands Vleugels leest, kan hier en daar zeker enkele connecties ontdekken met ‘dat andere Stephenie Meyer-boek’: het muziekstuk Claire de Lune is bijvoorbeeld een zeer duidelijke muzikale link tussen mijn boek en Twilight. Ook mijn hoofdpersonage Max heeft wel wat ‘Edwardiaanse’ trekjes à la “Ik haat wat ik ben” en “Ik verdien je niet” en zo.

Maar met The Host zie ik niet direct raakvlakken om eerlijk te zijn … Ook omdat het zo’n compleet ander genre is natuurlijk! Ik heb wel een sci-fi new adult-verhaal in de mentale wachtrij staan die zich wel ongeveer in dezelfde sfeer afspeelt als The Host en ook gelijkaardige thema’s tackled, dus wie weet is dit antwoord helemaal anders enkele jaren en uitgegeven boeken later …

Is je mening over het boek met de tijd veranderd?

De eerste keer dat ik The Host las, vond ik de eerste 80 pagina’s (net zoals 90% van iedereen die ‘m gelezen heeft) een tikkeltje aan de saaie kant. Nu lees ik ze met plezier opnieuw, omdat ik weet in welke mate die hoofdstukken bijdragen aan de ontwikkeling van het verhaal en het hoofdpersonage. Er is geen pagina te veel aan dit meesterstukje, punt!

 

Heel erg bedankt Vanessa!