Gevangene (The Blackcoat Rebellion #2) – Aimee Carter

Gevangene door Aimee Carter
Ook door deze auteur: De Godinnentest
Serie: The Blackcoat Rebellion #2
Uitgever: Harper Collins | Juli 2016
Genres: Young Adult, Dystopia
Aantal pagina's: 320
ISBN: 9789402709605
Uitgave: Paperback
Goodreads

In dit tweede boek van de trilogie - Marionet, Gevangene, Koningin- is Kitty Doe nog steeds in de macht van de beruchte familie Hart, die wil dat ze doet alsof ze Lila Hart is, het doodgewaande nichtje van de president. Haar leven is één grote leugen, en langzamerhand krijgt ze het gevoel dat ze niemand meer kan vertrouwen. Zelfs de Blackcoat-rebellen, die ze in het geheim ondersteunt, houden dingen voor haar verborgen.
Dan beschuldigen de Harts haar van verraad, en dat betekent dat haar grootste angst bewaarheid wordt: opsluiting in Elders, een gevangenis waaruit geen ontsnapping mogelijk is...

Stiekem keek ik er al maanden naar uit: Gevangene, het vervolg op Marionet. Waarom ik er zo naar uitkeek? Dat weet ik eigenlijk niet. Blijkbaar had het eerste boek toch voldoende indruk achtergelaten om mij uit te laten kijken naar het tweede deel van deze dystopische trilogie.

In Gevangene moet Kitty nog steeds doen alsof ze Lila is. Tevens wordt er aan alle kanten aan het getrokken. Ze vertrouwd niemand meer, ook de Blackcoats niet. Uiteindelijk komt ze – omdat ze beschuldigd wordt van verraad – terecht bij de Elders, een soort werkkamp (ik vergeleek het in mijn hoofd een beetje met de 2e WO.), waar niemand uit kan ontsnappen.

Ik vind het erg moeilijk om Gevangene te beoordelen. Misschien komt dit omdat het boek aan de ene kant een typisch tussenboek en aan de andere kant zo anders dan ik had verwacht. Ik noem het een typisch tussenboek omdat het qua spanning een beetje vlak lijkt en ook heel aparte gebeurtenissen heeft die soms wat ver gezocht lijken. Het is anders dan ik had verwacht, omdat ik dacht dat het zich meer zou focussen op de rebellen. In plaats daarvan gaan we naar dat kamp. Dat was wel aardig, maar niet dat ik denk; ‘wauw. Dit is van het niveau The hunger games.’. En ik weet dat dit appels met peren in vergelijken, maar toch deed ik het een beetje. Dit boek haalt gewoon het niveau niet wat ik van een dystopische verhaal verwacht. Daarvoor had Gevangene een plot met teveel makkelijke oplossingen.

Jullie merken het aan mijn vorige alinea misschien al wel; ik vind het lastig om onder woorden te brengen wat ik nou echt van dit boek vond. Want nu ik mijn kritiek heb geuit, wil ik toch even aanvullen dat het wel een boek vol actie is. Dit zorgt ervoor dat je door het boek vliegt en dat het leest alsof het een film is. Een vermakelijke film waarbij je alles goed voor je kan zien; de drama, de dood, de emoties van Lila. Op die manier is het een expressief boek, maar als ik het puur op het verhaal beoordeel, dan wordt het niet meer dan oké.

Gevangene leest als een film.

Voor mij was Gevangene als een film; het was vermakelijk, maar niet diepgaand genoeg om me volledig mee te sleuren. Ik ben wel benieuwd naar het einde, omdat ik het idee heb dat de plot is uitgerafeld naar meerdere strengen. Zal dit nog wel netjes samenkomen? We zullen het zien. Voor mij is dit een aardig dystopisch boek, maar geen hoogvlieger.