In gesprek met Amy Ewing en Donna Freitas

Op de vrijdag voor YALFest vond de persconferentie plaats; een moment waarin bloggers en andere media een interview konden afnemen met de acht auteurs die speciaal voor YALFest naar Nederland waren afgereisd. Ik won eerder een lang interview met Amy Ewing en kreeg later nog toezegging om ook Donna Freitas te mogen interviewen. Hoe tof!

Hoewel ik de interviews eerst wilde splitsen in twee blogposts, heb ik er uiteindelijk voor gekozen om ze samen te voegen, omdat ik liever een verslagje schrijf hoe ik de dag heb beleefd. Want ik heb vooral gezellig met de auteurs kunnen kletsen.

Eenmaal op de uitgever zag ik erg veel bekenden. De interviews vonden plaats in de kantine van de uitgever, zodat er voldoende plaats voor iedereen was en we ongestoord konden kletsen. Er waren acht plaatsen ingedeeld (en een paar chilltafels) waar de interviews plaatsvonden. Volgens het schema mocht ik meteen aan de bak!

Donna Freitas

Ik begon met Donna Freitas, de auteur van Unplugged. Ik vond Unplugged erg tof en het heeft mij toen een dag unplugged laten zijn. Ik was erg benieuwd hoe Donna daar over zou denken en ook naar hoe zij haar academische skills verwerkt met fictie (ze schrijft ook non-fictie). Thyrze mocht met mij mee en samen stelden we Donna een aantal vragen (een kwartier is altijd zo om!)

Geen smartphone
Ik vertelde Donna over de #unplugged dag en dit vond zij wel bijzonder. Ze heeft zelf heel veel studenten geïnterviewd over het gebruikt van social media en vertelde dat wat wij hebben ervaren (dat het prima gaat maar dat je het wel mist) maar een fractie is van echt een tijdje unplugged gaan. Meerdere dagen offline zou veel meer effect hebben. Eh… wil ik die challenge aangaan? Ze vertelde ook dat ze er zelf niet aan doet en zelfs geen smartphone heeft! ‘Ik heb zelfs geen telefoon bij me,’ verklapte ze ons. ‘Zolang mensen me maar vertellen waar ik wanneer moet zijn, dan komt alles wel in orde.’

Schrijven is ontspannen
Als academicus is Donna altijd bezig met onderzoek. Fictie schrijven voelt voor haar dan ook als een vakantie. Het liefst begint ze ’s morgens en laat ze haar personages spreken. Ze vind de voice van de personages dan ook erg belangrijk en merkt aan haar eigen werk dat ze graag schrijft over tieners die een nieuwe start maken. Best donker wordt het soms ook, verklapte ze over De mensenmarkt. Ze had niet verwacht dat ze dit ook kon.

Nieuw werk
Donna is al bezig met iets nieuws, meer een contemporary over een meisje met helende gaven. Ook hier werkt ze met een nieuw begin, wat vooral voorkomt uit What ifs. Ze geeft aan dat ze zich altijd van alles afvraagt. ‘Wat zou jij doen als je voor het eerst als tiener alleen in de stad was? Chocolade en tijdschriften kopen, toch?’

Had ik deze maar geschreven
Tot Donna’s grote favorieten behoord het werk van Philip Pullman (The Golden Compass). Ze had dit boek zelf graag geschreven en herleest het ook altijd nog met veel plezier (Harry Potter ook, overigens). Ook noemde ze het boek Forever for a year, vanwege de ijzersterke personages. Je hebt me geïntrigeerd, Donna!

Amy Ewing

Ik had dus een extra lang interview met Amy Ewing gewonnen en dat vond ik fantastisch! The Jewel is namelijk een heerlijk boek en Amy leek me echt een heel tof persoon. Toen ik haar zag was het eerste wat ik dacht; mijn cadeautje voor haar heeft dezelfde kleur als haar haar! Ik heb namelijk een The Jewel kaars gemaakt en die wilde ik haar geven.

Ik had kei veel vragen voor Amy voorbereid, maar we hebben vooral gekletst over fantasy, nerddingen en meer fantasy. Zo was onze conclusie dat als Tolkien (een van haar favo’s) nu nog leefde en schrijf, zijn editor hem zou dwingen een vrouw in de Fellowship te stoppen. We bespraken hoe het young adult genre er voor heeft gezorgd dat er meer fantasyheldinnen zijn ontstaan en hoe inspirerend deze zijn voor lezende tieners. En tja, Narnia, Tolkien en Harry Potter zijn de favorieten van deze schrijfster met het felgekleurde haar (ze heeft alles gehad, behalve geel). ‘Ik ga nog net niet met een kleurenwaaier naar de kapper’.

Raven en Violet
Over kickass dames gesproken, ik wilde Violet en Raven heel graag met Amy bespreken. Deze meiden zijn namelijk heel verschillend maar samen heel erg sterk. Toch is het Violet die er met de term hoofdpersoon vandoor gaat. Ik vroeg me af of Amy er ooit aan heeft gedacht om Raven de hoofdpersoon te maken. Amy legde uit dat ze Raven fantastisch vindt (ze heeft niet voor niets een eigen novelle, waarvan ze de Nederlandse omslag echt fantastisch vindt), maar dat ze liever een wat stiller en verlegen meisje in de hoofdrol wilde hebben. Violet maakt een enorme ontwikkeling mee en de meiden hebben elkaar echt nodig. Je zult in boek drie merken hoe diep hun vriendschap is en het was tof om te zien dat Amy dit nogmaals benadrukte.

Is er een wereld buiten het eiland en ziet deze er hetzelfde uit?
Vroeg ik toen. Amy legde uit dat hoewel er vast nog veel meer in de wereld zal gebeuren, het verhaal van Violet nu klaar is. Dat wat er na boek 3 komt doet er natuurlijk wel toe, maar hoeft niet perse geschreven te worden; lezers vullen het zelf in en dat is juist zo mooi. ‘Het enige wat ik misschien nog wel zou overwegen is een prequel van Pearl, want zij heeft als 16-jarige zo veel meegemaakt! Verder ben ik nu tevreden met hoe het geheel af is.’ Ik ook Amy, ik ook.

De weg naar fame?
Of Amy verwacht had dat zij ooit naar Nederland zou mogen komen voor haar boek? Nee! The Jewel was immers haar afstudeerproject op de universiteit. Ze had nog een semester te gaan en maar een doel; een agent krijgen en uitgegeven worden. Dat is haar nog eens gelukt ook! Haar docent heeft haar hier heel erg bij geholpen en ze zijn nog steeds goed bevriend.

Amy leest eigenlijk geen recensies, omdat ze daar geen boodschap aan heeft. Haar agent en proeflezers hebben alle kritiek al gelezen en veel mensen zijn onnodig bot. De personages zijn immers een soort van je kindjes geworden en het is dan heel heftig om te moeten lezen dat personages ‘heel erg saai’ waren of iets dergelijks. Daar werd ze verdrietig van dus daar is ze mee gestopt. ‘Maar heel positieve recensies vind ik ook lastig hoor! Al die pluimen, ik kan het dan gewoon niet zo geloven!’

In jezelf geloven
‘Je kan het niet’. Iedereen zit wel eens met onzekerheid en Amy net zo. Ze vergeleek het met een soort monstertje op je schouder wat je verteld dat je het niet kan. Zo frustrerend! Gelukkig heeft ze al lang bewezen dat ze het wel kan, want haar boeken zijn een ware hit. Ik vertelde haar hoe blij ik was toen ik hoorde dat ze kwam en dat ik in eerste instantie verliefd werd op het omslag en toen op de inhoud. Want MAGIE.

Verder spraken we over het omslag (ze wilde geen zichtbaar gezicht, alleen dan mocht er een jurk op de kaft), de vergelijking met De Selectie (The Jewel is heel anders want MAGIC) en kletste gewoon over heel veel andere dingen.

Het was supergezellig en ik had nog duizend dingen willen vragen maar toen ging de doordraaibel alweer. NOES.

Missie: boeken signeren!

Omdat ik wist dat ik zondag weinig kans zou hebben om de auteurs nog ‘echt’ te ontmoeten en ik wel graag mijn boeken wilde signeren, had ik nog een missie; mijn boeken laten signeren. Met behulp van anderen is dat ook nog gelukt! Zelf heb ik Veronica Rossi, Megan Shepherd en Lesley Livingston nog heeeeeel even kunnen spreken. Veronica en Lesley had ik graag nog langer gesproken; ik vind hun werk zo tof! Lesley gaf me meteen een knuffel toen ik vertelde dat ik onverschrokken een van de beste boeken van het afgelopen jaar vond. Zo leuk!

Ik wil Best of YA en Blossom Books bedanken voor deze fantastische kans en ik hoop dat een volgende editie weer net zo fantastisch zal worden!

Heb jij wel eens een auteur mogen interviewen?