Fluister Serie: The Wolves of Mercy Falls #2 Andere boeken in deze serie: Huiver
| oktober 2010
Aantal pagina's: 319
ISBN: 9048807239
Uitgave: Paperback
Goodreads
Dit is het verhaal van een jongen die een wolf was, en van een meisje dat een wolf werd… Een paar maanden geleden was Sam het mythische wezen. Híj had de aandoening die niemand beter kon maken. Van hém was het lichaam dat een mysterie was, te vreemd en mooi, en onbegrijpelijk. Maar terwijl het lente wordt en de anderen zichzelf blijven, ben ik de enige die niet lekker in mijn vel zit. Met de naderende warmte zullen de overblijvende wolven snel hun vacht verliezen en terugkeren in hun menselijke lichamen… Sam is mens in de zomer, en wolf in de winter. Grace is menselijk, maar heeft haar hart verloren aan Sam. Hun liefde voor elkaar is sterk, maar de natuur is sterker. Sam en Grace zullen moeten vechten om bij elkaar te blijven, waarbij Grace een riskant geheim moet bewaren over haar eigen welzijn, terwijl Sam worstelt met dingen uit verleden…
En dit vond ik…
Bijna direct nadat ik deel 1 – Huiver – uit had, keerde ik terug naar de bibliotheek in de hoop dat ze het tweede deel, Fluister, ook hadden staan. En ik had geluk, want hij was er! Dus nam ik hem mee en begon er zo snel mogelijk in, want ik wilde zo graag weten hoe het verder zou gaan met Grace en Sam.
Allereerst maken we vrijwel meteen kennis met Cole, een van de nieuwe weerwolven. Eigenlijk mag ik hem niet zo, omdat hij zo arrogant is en zo veel medelijden met zichzelf heeft… Maar iets in hem is toch bijzonder, omdat hij echt daad werkelijk op zoek gaat naar antwoorden en oplossingen, heel wat minder passief als Grace en Sam dus. Hij was een verrassende toevoeging aan het verhaal, zij het wel wat plots. Hoe Isabel haar rol vervuld vind ik ook heel erg fijn om te lezen. Het verstandige kreng, om zo maar te zeggen.
De houding van Grace viel me in dit boek een beetje tegen… Ik vond haar in deel 1 zo krachtig, maar hier vond ik haar een beetje een slappe vaatdoek. Daar waar ik mezelf heel erg aan haar kon linken in deel 1, was ik dat in fluister totaal kwijt. Helaas.
Toch heb ik enorm genoten van dit verhaal, wegens de spanningen en de interessante plottwisten. Het was heel verhelderend om over de achtergronden van de personages te lezen, waardoor je hun houding beter begreep. Wat me wel een beetje tegenviel is dat Olivia bijna compleet verdwenen was… Als het dan ook eindelijk over haar ging, was het maar kort en leek het er een beetje tussen geschreven te zijn. Alsof Maggie zoiets had van ‘oh ja, dat ook nog.’
Met het einde van Fluister verlang ik er toch naar om het laatste deel ook te willen lezen, want ik ben heel erg benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Ik vind het echt een leuk verhaal en de manier hoe de weerwolven zijn neergezet vind ik nog steeds ontzettend origineel en leuk om over te lezen. Ik weet wel dat dit tot mijn favoriete trilogieën gaat behoren.
Ik moet hoognodig eens beginnen met deze serie want het klinkt heel erg goed.
Het is het zeker waard!
Ja, leuk boek hè?! Ik vond ‘m nog leuker dan deel één. Beide boeken heb ik in 2011 gelezen, dus ik wil ze nog eens opnieuw lezen – net zoals ik nu bij de onsterfelijkenserie van Alyson Noël doe – voor ik ga beginnen in deel drie. Ik herinner me niet bijster veel meer over de personages, alleen dat Sam naar Elliot Smith houdt en ik geloof ook van Sufjan Stevens (dankzij hem luisterde ik daar ook echt héél wat uurtjes naar!). En ik herinner me ook Cole. Ik vond hem destijds zó’n eikel met een hoofdletter E. Maar wel van het toffe soort! Was hij niet degene die Sam “Ringo” noemde, naar Ringo Starr van The Beatles? (Kijk, dat verklaart al een hoop. The Beatles. Dan kan het al niet meer stuk!)
Wel slim om ze te herlezen!
Ja, Cole noemde Sam inderdaad Ringo 🙂 goed onthouden!