Een update over mijn PCOS-traject

Sinds april doe ik mee met een speciaal traject gericht op vrouwen die moeten afvallen vanwege PCOS (lifestyle programma) om in aanmerking te komen voor een behandeling voor een onvervulde kinderwens. Meer hierover kon je HIER lezen. We zijn nu een aantal maanden verder en ik heb pas mijn eerste evaluatie gehad. Omdat ik de laatste tijd veel vragen krijg hoe het nu gaat, besloot ik een update te schrijven.

Het traject

De eerste periode moest ik elke maandag naar Rotterdam, waar we met een groep vrouwen sporten en vervolgens een groepstherapie sessie met een diëtiste en psycholoog hebben. We krijgen huiswerk en delen onze gevoelens, maar leren ook opnieuw naar voedsel te kijken en beweging leuk te vinden.

Ik vind het traject zwaarder dan verwacht. Niet dat het echt heel zwaar is, maar aan de andere kant ook weer wel. Naast dat je natuurlijk die maandagen in tijd en energie moet investeren (en thuis huiswerk hebt), ben je er ook thuis constant mee bezig. Je moet immers eten. Zo leerde ik van mezelf dat het bijhouden van een eetdagboek een negatief effect op mij heeft, terwijl anderen er weer heel veel baat bij hebben. Stapje voor stapje komen we richting ons doel; een nieuwe kijk op eten, nieuwe eetgewoontes en een gezondere levensstijl (waar we bij afvallen). Ik moet immers nog heel veel afvallen wil ik in aanmerking komen voor een behandeling bij de gynaecoloog. Hoewel ik namelijk volledig gezond ben (mooie lage bloeddruk, geen suikerziekte, geen andere vreemde afwijkingen), is mijn BMI te hoog en kom ik niet in aanraking. Hier kan ik behoorlijk verdrietig van worden, omdat er genoeg mensen zijn die veel minder gezond zijn en wel geholpen mogen worden. Maar ook mensen die ‘ongezond’ leven en wel spontaan in verwachting (kunnen) raken. Dit is iets wat ik nog steeds lastig vind om een plekje te geven. Het is hierbij absoluut niet dat ik het anderen niet gun (juist wel!) maar juist dat ik het mezelf ook gun.

Dat plus elke maand toch die hoop (mijn cyclus is namelijk al enorm verbeterd), maakt het toch allemaal best wel zwaar. Het traject is namelijk absoluut geen garantie dat het uiteindelijk gaat lukken. En hoewel ik ondertussen al zo’n 16 kg kwijt ben sinds het begin van het jaar, ben ik nog niet eens op de helft om geholpen te worden. Het voelt een beetje alsof ik aan de start van een lange weg sta, maar nog geen starttijd heb gekregen. Ik sta maar een beetje te wachten en ik heb geen idee wanneer ik op pad mag.

Gelukkig is mijn situatie wel zo dat het altijd nog spontaan kan lukken. En daar hoop ik natuurlijk iedere maand opo.

Maar goed.. Het traject is nu dus onderweg en we hebben al een enorme hobbel (de vakantie!) overwonnen waar het best aardig ging. Natuurlijk gaat het nog niet helemaal perfect, maar dat hoeft ook niet. We volgen ook geen dieet, dus daar ben ik erg blij mee!

We hebben net de eerste evaluaties gehad en gaan nu naar eens in de twee weken een samenkomst.

Evaluatie-tijd!

Onlangs had ik dus een evaluatie, welke we eens in de 3 of 4 maanden hebben, en waarbij mijn vorderingen en doelen werden doorgenomen. Hoewel de psycholoog er helaas niet bij kon zijn, heb ik wel een gesprek gehad met de fysio en de diëtiste. En eigenlijk gaat het heel erg goed. Volgens de fysio ben ik een enthousiaste deelnemer die anderen weet te enthousiasmeren en mee te trekken en is mijn conditie vooruit gegaan. Binnenkort mag ik met gewichten eens voelen wat ik kwijt ben.

Ook de diëtiste is tevreden met nieuwe gewoontes die ik heb aangeleerd. Het gaat nog niet altijd goed, maar het besef is er en nu kan ik nog bewuster om leren gaan met keuzes en weer wat nieuwe gewoontes aan gaan leren om het nog beter voor mezelf te maken. Wat betreft gewicht en de uitgebreide meting mag ik ook tevreden zijn.

Maar om nu te zeggen dat het helemaal goed gaat? Nee, helaas niet. In mijn hoofd heb ik het zwaar. Ik heb veel hooi op mijn vork genomen omdat ik zoveel dingen leuk vind en zo veel moet van mezelf. Ik probeer nu ook te leren bewuster te luisteren naar wat ik wil en wat echt moet, en of veel van wat ik van mezelf moet, meer te maken heeft met het altijd willen pleasen van anderen (of van mezelf). Ik hoop dat ik daar in de toekomst meer balans in kan vinden en ook de frustratie van ‘het is nog niet gelukt’ een beter plekje kan geven. Hopelijk krijgen we binnenkort alsnog de kans om met de psycholoog te praten, want ik ben nogal een emo-eter. 🙂

Ook heb ik meegewerkt aan een interview over PCOS met geneeskundestudenten.

Veelgestelde vragen

Veruit de meest gestelde vraag is; ‘Welk dieet volg je?’

Ik volg geen dieet en wij krijgen ook geen dieet mee van het ziekenhuis. Dieten zijn over het algemeen namelijk helemaal niet goed voor je. Het stimuleert jojo-en omdat je bij een dieet geen nieuw gedrag aanleert, maar slechts tijdelijk je eetpatroon aanpast. Als je je gedrag niet verandert, dan verval je terug in oude gewoontes en kom je vaak meer aan. Wij leren dan ook echt om nieuwe gewoontes aan te leren en om onze kijk op eten te veranderen. Het aanleren van een nieuwe gewoonte duurt lang en daarom duurt het traject een heel jaar.

Andere vragen die ik veel krijg is hoeveel het kost.

Niks, in principe. Alleen reiskosten, maar die krijg ik terug van de verzekering. Dit traject is namelijk onderdeel van een grootschalig onderzoek naar PCOS en wordt daardoor gesubsidieerd. Als deelnemer kost het mij daarom niks, wat natuurlijk de kans van je leven is. Waar anders krijg je hulp van de fysio, een psycholoog én een diëtiste?

Ik krijg dus ook reiskostenvergoeding. Er zijn speciale regelingen te treffen met zorgverzekeraars als je meerdere keren in de maand een minimale afstand moet afleggen (er is een formule voor) en als je daar onder valt, mag je met toestemming je reiskosten declareren. Dit zijn dingetjes die je wel zelf moet uitzoeken, maar wel zo prettig. Zo krijg ik mijn complete OV-kosten terug minus 100 euro eigen bijdrage en dat wat er nog open was van mijn eigen risico. Wat overblijft krijg ik terug. Het is dan ook erg belangrijk om elk jaar even te checken wat er onder je basisverzekering valt en hoeveel eigen risico je instelt.

Zelf had ik tot twee jaar terug echt nooit zorgkosten, dus ik had er voor kunnen kiezen mijn eigen risico op 800 euro te zetten. Ben ik even blij dat ik dit nooit gedaan heb! Mijn eigen risico is ondertussen op aan kosten bij de gynaecoloog, de diëtiste (die ik naast het ziekenhuis nog bezoek) en een aantal keer bloedprikken. Elk jaar gebruik ik de  zorgverzekering vergelijker  even om te kijken wat het komende jaar het beste bij mij past,  waarbij ik niet perse naar de premie kijk, maar meer naar de mogelijkheden die een verzekering mij kan bieden. Of ik eigen zorgkeuze heb, bijvoorbeeld. Of hoeveel uur er per jaar vergoed wordt bij de diëtist. Zaken die ik echt gebruik. Zeker nu ik weet dat er in het komende jaar ook zeker weer zorgkosten gemaakt zullen worden, wil ik mijn zorgverzekering 2019 weer op tijd op orde is. Wat volwassen van mij!

Jullie merken misschien dat heel veel zaken me frustreren. Ik werk er keihard aan en soms is het heel lastig om positief te blijven en de motivatie hoog te houden. Ik wil het zo graag en afgezien dat mijn jurken nu te groot worden en mijn favoriete pyjamabroek zelfs met extra elastiekjes steeds rond mijn enkel hangt, heb ik nog niet het resultaat wat ik graag zou hebben (zwanger zijn). Soms vind ik het daardoor ook enorm lastig om te horen dat er iemand zwanger is, terwijl ik toch heel blij voor diegene ben. Ze zeggen dat geduld een schone zaak is, maar dit is iets waar ik maar heel weinig invloed op kan uitoefenen. Sterker nog, werken aan mijn gewicht en aan mezelf is het enige wat ik echt kan doen (zo voelt het), omdat de rest vooral hormonaal is en we nu eenmaal niet kunnen schreeuwen naar die stofjes. Nou ja, kan wel, maar ze luisteren natuurlijk niet.

Een kindje krijgen is een wonder en iedere vrouw die dit mag meemaken gun ik dit volledig. Maar mezelf dus ook. Tja, moeilijk moeilijk. Gelukkig hoef ik het in Rotterdam niet allemaal alleen te doen, want daar heb ik zo veel steun aan.

Door het met een groep te doen is het makkelijker. Niet makkelijk, maar absoluut behapbaarder, vooral omdat we allemaal in dezelfde situatie zitten, met dezelfde frustraties en dezelfde dromen hebben. Geregeld probeer ik dan ook terug te denken aan een jaar geleden, en dan is het voor mij makkelijker om trots te zijn op wat ik wel al bereikt heb.

Dat mijn dromen uit mogen komen… En die van jou ook.