Een droombevalling

Op 1 januari 2016 besloten mijn man en ik dat wij klaar waren om ouders te worden. Nu, ruim 4 jaar later, hebben wij onze Lily in onze armen kunnen sluiten. Het voelde meteen helemaal vertrouwd, alsof het zo heeft moeten zijn dat dit mensje in ons leven kwam, en tegelijkertijd is alles nieuw en bijzonder. Nu ik afscheid heb genomen van de kraamzorg en we het echt ‘zelluf’ mogen gaan doen, leek het me ook een goed moment om rustig weer te beginnen met bloggen. Er liggen zeker nog wat boeken klaar om een recensie over te schrijven, maar ik wil ook graag over Lily schrijven en dus ook hoe de bevalling was. Die was namelijk bizar. Snel, heftig en daardoor echt perfect.

Ik ging met een heel nuchter gevoel de zwangerschap door. Mijn bevalplan – een plan waarin je aangeeft wat je wensen zijn met betrekking tot de bevalling – was heel erg basic. Ik wilde pas pijnstilling als ik er om zou vragen, niet teveel poespas en vooral rust. Nu is een bevalling nooit helemaal te plannen, natuurlijk, maar het is goed om er wel over na te denken. Wil je in bad, wil je pijnstilling, wie wil je er bij? Al dat soort dingen. Niet dat ik er ook maar enigszins aan heb gedacht toen het eenmaal was begonnen!

Voordat ik het over de bevalling zelf ga hebben, spoelen we een kleine week terug: mijn laatste afspraak met een van de verloskundigen in het ziekenhuis. Ik geef toe dat er maar één ding is waar ik me een beetje druk om maar en dat is het feit dat mijn moeder in vijf uur van mij is bevallen en de eerste zes centimeter ontsluiting amper voelde. Aangezien ik een medische indicatie heb, zou het aan mijzelf zijn wanneer het tijd is om het ziekenhuis te bellen of er heen te gaan. Geen verloskundige die thuis even komt toucheren of die voor je kan bepalen. Dit vond ik spannend. De verloskundige – een superleuke vrouw – gaf aan dat ik me daar geen zorgen om hoefde te maken. De eerste is zelden snel en ik zou echt wel het verschil voelen tussen een oefenwee en het echte werk. Iets wat gerust gesteld ging ik weer naar huis. Mij zou dat dus vast niet overkomen. Boy, was I wrong!

Maandag op dinsdagnacht, ik lag wederom met pijn in bed. Af en toe sliep ik wat, maar zelden langer dan een uur. Dit was al weken zo en ik was behoorlijk vermoeid. Ik keek uit naar de geboorte en de slaap die ik dan terug zou krijgen. (Iedereen zei tegen me dat ik afscheid moest nemen van slaap, maar ik sliep echt veel slechter voor Lily’s komst). Iets voor half twee schrok ik wakker. Ik was meteen helemaal helder en voelde toen een soort plop.

‘Oh oh,’ mompelde ik tegen mezelf. En toen voelde ik het water stromen. Ik stapte op bed en waggelde naar de badkamer. Ja, dit was het. Mijn vliezen waren gebroken! Ik ging nog snel even plassen en maakte Rob toen wakker. ‘Het gaat beginnen!’ Het duurde even tot die arme man van mij wakker was, omdat hij pas net in slaap was. En ik voelde toen meteen de eerste wee opkomen. Phoe, ja, die voelde ik wel!

We belden het ziekenhuis en bespraken de situatie. Ze gaven aan dat ik niet perse langs hoefde te komen, maar ik stond er echt op. Oke dan, we mochten komen. Snel pakten we onze spullen en belden we een taxi. Gelukkig was er een – het was immers carnaval – beschikbaar en voor we het wisten stond er een busje op de stoep. Nog voor twee uur stapten we het ziekenhuis binnen (ik weigerde een rolstoel) en liepen we naar de afdeling. Daar werden we vriendelijk begroet, maar werd er wel aangegeven dat er echt een kans bestond dat we weer naar huis gestuurd zouden worden. Dat zien we nog wel, dacht ik nog.

Ik werd in een onderzoekskamer aan de CTG gehangen. Dit apparaat meet je weeen en de hartslag van je baby. Over een uurtje zou er een verloskundige komen om te kijken hoe ver ik was.

Twintig minuten later kwamen ze toch maar even kijken, omdat mijn weeen wel erg sterk waren voor iemand die net was begonnen met bevallen. Ze zouden nu even kijken. ‘Eh… je zit al op negen centimeter,’ concludeerde de verloskundige. ‘Dat hadden we echt niet verwacht met hoe jij net binnenkwam.’

Ging ik dan toch mijn moeder achterna, maar dan nog een tandje sneller.

Daarna ging het eigenlijk heel snel en raakte ik ook in een soort bubbel waardoor sommige dingen een waas zijn. Ik zat vrij snel op de 10 cm en kwam in een weeenstorm terecht die mij weinig kans op rusten gaf. Lily was nog niet ingedaald, dus mijn persweeën moesten weg gepuft worden. Dit vond ik erg heftig en ik leefde op dat moment op koude washandjes en op de handen van de verpleegster die tegendruk gaven op mijn rug.

Ze dreigden met een vacuümpomp en een knip, maar uiteindelijk is er zonder enig medisch ingrijpen en met zes of zeven man medisch personeel in de kamer onze dochter geboren, na een bevalling van slechts 4 uur.

Het moment waarop ik haar warme glibberige lijfje op mijn borst kreeg zal me voor altijd bijblijven en het is waar wat ze zeggen: je houdt onmiddellijk onvoorwaardelijk van ze. Dat je de pijn meteen vergeet is dan weer niet zo. de pijn verdwijnt naar de achtergrond, omdat je prioriteiten meteen veranderen. Je bent vanaf dat moment nog maar met één ding bezig en dat is je baby.

Lily deed het meteen al erg goed en vlak nadat ze me vol hadden gespoten met wee-opwekkers voor de placenta, kwam het ellendige ding vanzelf. Ik vond het bijzonder om te zien, dat huisje waar ze negen maanden in heeft gewoond. Overigens heb ik ook zelf de navelstreng doorgeknipt en mag Rob blij zijn dat ik niet in zijn hand kneep maar in een washandje. Hij vertelde dat hij schrok van hoe krachtig ik mijn kussen aan het fijnknijpen was.

Een paar uur later mochten we naar huis. Ik had twee hechtingen ofzo en heb nog half ruzie staan maken met de verpleging omdat ik moest plassen maar pas mocht nadat ik had gegeten. Alleen mijn ontbijt zou pas over een uur komen, dus propte ik een beschuitje met muisjes naar binnen en een glas appelsap. Emmy. moet. plassen.

Voelde wel gek, zo’n lege buik. POE.

Rond kwart over tien waren we weer thuis en was het wachten op de kraamzorg. Ik ben met Lily even boven in haar kamertje gaan en heb daar een potje zitten huilen: daar was ze dan eindelijk. Mijn lieve kleine meisje.