De Tranen van ’88 – Bas Hakker

De tranen van '88 | mei 2014
Aantal pagina's: 300
ISBN: 9789085670087
Uitgave: Paperback
Goodreads

Tegen de achtergrond van Het Glazen Huis (Serious Request) speelt zich een modern liefdesverhaal af over Quinten (aardig, twijfelaar, onderdeel van leuke vriendengroep, gek op muziek, voetbal en de kroeg) en Marieke (lekker wijf, slim, weet veel van voetbal en het leven).
Vlot geschreven, met veel verwijzingen naar de media, naar BN-ers en zeer herkenbaar voor veel vriendengroepjes. Kortom, een echt feel goodboek.

De auteur Bas Hakker, is gerenommeerd media- en sportjournalist. Hij schrijft o.a. voor Helden, Nieuwe Revu en Veronica Magazine.

Koop ‘De Tranen van ’88’ hier.

In mijn ‘gelezen in juni‘ post vertelde ik doodleuk dat ik De Tranen van ’88 ook wel even uit zou lezen voor het einde van de maand. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat het toen helemaal niet gelukt is, want ik liep totaal vast in het boek. Ik vond het niet leuk en merkte dat – als ik door zou lezen – ik zonder plezier zou zitten en nog erger: een leesdip zou forceren. ‘Dat doen we even lekker niet,’ mompelde ik, terwijl ik het boek terugzette in de kast en met enig schuldgevoel het ene na het andere boek begon weg te lezen. Toch moest hij eind juli echt uit zijn.. En ja hoor… Op de valreep van 27 juli had ik hem uit. Met heel wat moeite. Het spijt me Bas, maar dit was geen boek voor mij. Ik heb er niet van kunnen genieten.

Ik vond het een onsamenhangend verhaal waarin ik – als ik eindelijk eens in een stukje zat – al snel afgekapt werd. Dan werd er weer naar een volgend stukje gesprongen. Dit maakte het ontzettend hak op de tak, moeilijk te volgen en het deed ook nog eens onrecht aan het verhaal. Serieus. Als er heel veel meer rust werd genomen, zou het verhaal namelijk best wel tof zijn. Een man die terugkomt tot zichzelf om zijn geweten te redden en zijn relatie opnieuw leven in te blazen. De stukken uit het verleden waren tof, maar omdat alles zo hak op de tak ging, was het soms zo lastig te volgen wat het nou was. En dan het ergste: Al die nietszeggende voorbeelden. In elke zin staat wel een vergelijking. Ik werd er gewoon moe van.. Vooral omdat ik de meeste genoemde personen niet kende en 80% van de voorbeelden echt zwaar storend vond voor de snelheid van het verhaal. Het had een veel te hoog bla bla gehalte, alsof de schrijver puur zijn hersenspinsels heeft uitgekotst (sorry) op papier. Schrijf eens zonder voorbeelden, verstop je er niet achter.. Maak gewoon een leuk verhaal. Sorry, maar het enige wat ik van al die voorbeelden kon waarderen is de sarcastische/cynische noot ervan.

Omdat ik me zo stoorde aan die tsunami van voorbeelden en verwijzingen (alsof meneer Hakker zich moest bewijzen grappig te zijn, maar resulteerde in geforceerd & nep), vond ik de meeste stukken geen reet aan (sorry). Af en toe kon ik er doorheen prikken en bevond ik me in het verhaal, maar hier zorgde de te snelle afwisseling vaak voor een onderbreking. het gevolg: mijn aandacht bij de volgorde van boeken die ik op de vakantie wil gaan lezen. Geen goed teken.

Pas tegen het einde van het verhaal, pakweg de laatste 100 pagina’s, begon ik pas wat voor het verhaal te voelen en kon ik door mijn frustratiepunten heenprikken. Ik vond het verhaal toen eindelijk ook pas ergens heen gaan en diepgang krijgen. Van dat stuk heb ik een soort van genoten, wat mijn waardering voor het verhaal omhoog krikt.

Ik vind De Tranen van ’88 als geheel leuk geprobeerd, maar het is gewoon niet mijn ding. Ik had veel meer All Stars, verwacht, zoals tegen het eind meer naar boven kwam. Bas Hakker kan echt wel schrijven, zo lang hij zijn klep maar even houdt met die vergelijkingen en voorbeelden. Die zijn overbodig, storend en doen afbreuk aan het verhaal.. Als dat mist, dan wil ik best meer lezen over de doldwaze avonturen van Quinten & Marieke (& kids en vrienden). Maar voor nu? Een nee.