De Labyrintrenner (Maze Runner #1) – James Dashner

De Labyrintrenner Serie: The Maze Runner #1
Andere boeken in deze serie: De schroeiproeven
| augustus 2014
Aantal pagina's: 382
ISBN: 9789021454658
Uitgave: Paperback
Goodreads

James Dashners bestseller De labyrintrenner speelt zich af in een post-apocalyptische wereld. Nadat zijn geheugen is gewist, komt Thomas terecht bij een groep jonge mannen. Als hij ontdekt dat ze gevangen zitten in een doolhof, sluit Thomas zich aan bij de Renners. Niet alleen om uit het labyrint te ontsnappen, maar ook om het ijzingwekkende geheim dat schuil gaat achter hun lot te ontrafelen.

De hoeveelheid mensen die mij De Labyrintrenner hebben aangeraden, is denk ik niet meer te tellen op handen en voeten. Dan weet je natuurlijk dat je het boek moet lezen, maar het levert ook een nogal hoge verwachting op. Hierdoor moet ik eerlijk bekennen dat ik niet helemaal tevreden was toen ik het boek uit had. Ik had er iets meer van verwacht, maar desondanks is het een heel erg goed boek wat ik ook zeker aan jullie kan aanraden.

Laten we beginnen met de titel. De Maze Runner klinkt een stuk serieuzer dan ‘De Labyrintrenner‘. Helaas slaat de vertaling hiervan dus de plank mis, maar om nou te zeggen dat ik een betere titel zou weten. Nee. Het dekt de lading voldoende en we mogen überhaupt blij zijn dat er een uitgever is geweest die dit boek is gaan uitgeven. Dat is een voordeel van een vertraagde film.

Dit boek is een stuk stoerder dan de meeste boeken die ik lees. En daar hou ik wel van zo nu en dan. Net zoals Gone, wat ik een erg leuk boek vond, is de hoofdpersoon een jongen die moet leren omgaan met de benarde situatie waarin hij verzeild is geraakt. In dit geval: opgesloten worden in een reusachtig doolhof dat vol met monsters zit. Echter wekte mij de suggestie dat dit boek veel meer zou gaan over het dolen en overleven in het labyrint, en niet in een soort veilig stuk wat afgesloten wordt van de monsters. Het idee van dat kamp vond ik interessant, maar ik vond het niet echt in verhouding tot de actie aan het eind van het verhaal. Het was teveel een inleiding voordat er daadwerkelijk iets gebeurde. Ik had persoonlijk het idee dat het zou gaan over een groep tieners die vast zitten in het doolhof en die echt door de gangen trekken en gevaren tegenkomen. Verwacht dat alsjeblieft niet.

Wel is het een erg spannend boek met constant een achterliggende dreiging. Je weet als lezer donders goed dat er iets vreselijks staat te gebeuren. Hierdoor had ik zelf de neiging me vooral niet te binden met de personages, met het idee dat ze misschien wel eens zouden kunnen sterven. Er is overigens soms ook een gebrek aan persoonlijkheid. Geen van de andere kinderen vond ik er echt uitspringen. Jammer, want als ik Gone er dan weer bij pak, is dat daar wel het geval. Dit boek is wat dat betreft wat oppervlakkiger qua inhoud. Maar de spanning maakt alles goed.

Alles wat ik tot nu toe aan kritiek heb geleverd, valt eigenlijk in het niets met het einde. Dat vond ik erg nep aanvoelen, alsof het er perse in moest om de wereld dramatischer te worden. Of – zoals ik in mijn dystopie post schreef – een dystopie maken. Ik denk namelijk dat dit helemaal niet nodig is om het verhaal spannend te maken. Vastzitten op een gevaarlijke locatie is toch al spannend genoeg? Dat is een punt die ik zelf erg jammer vind.. Ook omdat ik van anderen heb vernomen dat ze de rest van de serie vinden tegenvallen. Nu wil ik dat – uiteraard – voor mezelf bepalen, dus lees ik graag verder.

Als ik De Labyrintrenner zou moeten samenvatten, dan is het een stoer en spannend boek wat voor zowel meiden als jongens erg leuk zal zijn om te lezen. Het leest ontzettend vlotjes door de korte hoofdstukken, dus zeker de jongere lezer met minder concentratie zou dit boek ook prima aankunnen. Tevens heeft het boek me erg nieuwsgierig gemaakt naar de film.