De Elfsteen – Ben Bokhout

De elfsteen door Ben Bokhout
Uitgever: Tormentil | April 2019
Genres: Fantasy
Aantal pagina's: 800
ISBN: 9789463455879
Uitgave: Paperback
Goodreads

In een era waarin op aarde oeroude geesten rondwaren, het gebruik van de Tijdbrug van Fione wordt herontdekt en Windstenen zorgen voor evenwicht tussen dwergen, elfen en mensen, dreigt een catastrofe indien de Elfsteen van prinses Ivelij wordt gestolen en niet voor volle maan terugkeert Windjir, inwoner van het voormalige piratennest Groot Walburcht, gaat samen met een lid van het Tolburchtse dievengilde de strijd aan met een boosaardige tovenaar om te voorkomen dat een eindeloze doem zich over de aarde verspreidt. Het mysterieuze Treurpaleis met zijn rivierdraken, de stad Tolburcht met zijn Galgberg en zijn bloedvleren, het Meer van Zand met haar nimfen en een schier onmogelijke liefde tussen mens en elf, vormen maar een deel van het luisterrijke decor voor Windjirs wedloop met de tijd. Een spannend, meeslepend verhaal met een verrassende ontknoping. (Categorie: jong volwassen tot en met 80+) ‘De Elfsteen’ bestaat uit 3 boeken, gebundeld in 1 band. Boek één: Voorspel van een doem. Boek twee: De achtervolging. Boek drie: Windjir de Dief. Volgens sommigen doet de epische vertelling ‘de Elfsteen’ denken aan de verhalen geschreven door Tolkien. Er is ‘een Held tegen wil en dank’, ‘een heilige graal’, en elfen, dwergen en tovenaars spelen een belangrijke rol. Naast alle grote verschillen tussen beide verhalen zal het de lezer niet ontgaan, dat ‘de Elfsteen’ is geschreven door een bioloog.

Een tijd terug werd ik door auteur Ben Bokhout benaderd of ik interesse had in het lezen van zijn boek De Elfsteen. Het klonk een beetje als een epos a la Lord of the Rings en aangezien ik daar wel echt dol op ben, besloot ik het boek een kans te geven.

Toen ik begon aan het boek, bleken we elkaar niet echt te liggen. Hier volgt dan ook een iets andere recensie dan jullie van mij gewend zijn. Ik ga geen cijfer geven en ik heb het boek op den duur ook meer gescand dan gelezen.

De Elfsteen was voor mij een grote worsteling. Ik kwam er niet in. Veel personages zijn voor mij niet altijd een probleem, maar in dit boek wel. Dat plus de vele (overbodige) details maakte het lastig. Het voelde alsof deze auteur erg zijn best deed de wereld zo groots en gedetailleerd mogelijk te maken, waardoor de vaart van het verhaal compleet verloren ging. De plot was onduidelijk, de spanning miste en hoewel ervaren fantasy-lezers zich er vast in kunnen verliezen, lukte het mij niet ook maar enige klik te voelen met personage noch setting. Helaas.

De vormgeving van het boek hielp ook niet. De marges zijn zo klein en er staat zo veel tekst op een pagina, dat dit bijna 800-pagina’s tellende boek haast onleesbaar werd. Dit was meer een wordbestand gedrukt, dan dat er ook maar enig rekening is gehouden met de invloed die dit heeft op de lezer. Liever had ik drie losse boeken gezien die wel een beetje leesbaar waren.

Meerdere malen heb ik de neiging gehad het verhaal van Windjir aan de kant te leggen en op te geven. Ergens had ik het ook moeten doen, maar toch had ik hoop. Toen ik Lord of the Rings voor het eerst las was het immers ook inkomen. Maar hier lukte het me gewoon niet.

Het verhaal duizelde me en het bleef me erg onduidelijk waar het verhaal heen ging. En wat de rol was van de vele personages.

Ik miste spanning. Ik miste magie. Ik miste voor mij heel veel meeslepende logica die mij meteen kon meeslepen. Ik vond de dialogen geforceerd en veel details onnodig. Het was gewoonweg mijn boek niet. Andere fantasy-lovers zullen het misschien compleet met mij oneens zijn en dat is hun goed recht. Feit is wel dat De elfsteen alleen geschikt is voor de ervaren lezer.