De appeltaart van hoop door Sarah Moore Fitzgerald Ook door deze auteur: Een goede kans
Uitgever: Van Goor | April 2016
Genres: Young Adult, Contemporary
Aantal pagina's: 205
ISBN: 9789000348138
Uitgave: Hardcover
Goodreads
Oscar Dunleavy bakt de meest perfecte appeltaarten ter wereld.
Nu wordt hij vermist en men vermoed dat hij dood is. Niemand lijkt zich erover te verbazen, behalve zijn beste vriendin Meg en zijn broertje Stevie. Meg en Stevie zijn vastbesloten om te ontdekken wat er met Oscar is gebeurd. Samen leren ze over loyaliteit en vriendschap en de kracht van hoop.
De Appeltaart van hoop is een boek dat door sommige lezers helemaal de hemel in wordt geprezen en anderen zeggen voorzichtig dat het wel een aardig boek was. Een nadeel van hypen is dat boeken verwachtingen scheppen. Verwachtingen die soms maar moeilijk waargemaakt kunnen worden. Soms lukt het en dan weet je dat je een schat in handen hebt.
Toch denk ik niet dat ik het terecht vind dat De Appeltaart van hoop zo gehypet wordt. Ja, het is een mooi boek met een prachtige boodschap, maar er zijn ook punten waarvan ik denk dat het meer uitgediept had kunnen worden. Toen ik met Thyrze over het boek sprak, gaf zij een term die ontzettend op dit boek van toepassing is: miscommunicatie. De hele plot lijkt daarop de draaien.
Het verhaal gaat over Oscar, een jongen die fantastische appeltaarten kan bakken, en Meg, die voor een paar maanden naar Nieuw Zeeland zal verhuizen. Meg is verliefd op Oscar en schrijft hem een brief, die ze nooit verstuurd. Meg vertrekt en Oscar blijft alleen achter. Ze houden contact, maar dat wordt natuurlijk steeds minder. In het huis van Meg komt een nieuw meisje wonen en zij zet de boel op stelten als ze Oscar Meg’s zogenaamde brief krijgt. Ze heeft hem vervalst en Oscar, die ook een oogje heeft op Meg, denkt dat Meg hem helemaal niet wil. Dat is het ene gedeelte van het verhaal, want je hebt ook nog het stuk van Oscar’s verdwijning. Oscar is in zee gefietst en is nooit meer gevonden.
Het boek bevat diverse plotlijnen en naast dat je zowel Oscar’s perspectief volgt als dat van Meg, heb je ook nog te maken met twee tijdlijnen. Gelukkig worden deze behoorlijk chronologisch verteld en op nette manier met elkaar verweven. Tot zover zit het boek prima in elkaar, maar ik vond dat er ook genoeg stukken waren die nog niet voldoende uitgewerkt zijn. Veel gebeurtenissen hadden wat mij betreft nog wat meer toegelicht mogen worden of extra beleefd mogen worden. Zo zijn er steeds pieken van ‘dit gebeurde er’, maar volgt er vaak meteen weer een tijdsprong, waardoor je niet altijd mee kan voelen met de emoties van de hoofdpersonages. Alle emoties werden een beetje afgevlakt en dat vind ik zonde. Bij iets met ‘hoop’ in de titel, verwacht ik een groot contrast van duisternis en rauw en dan toch wat hoop krijgen. Maar die gevoelens heb ik helemaal niet kunnen ervaren. Misschien komt dat deels omdat de personages al die misverstanden maar gewoon aannemen en zelden doorvragen. Dat vind ik vreemd, zeker omdat er gesproken wordt van personages met een goede band.
De appeltaart van hoop is een vrij dun boek – 200 pagina’s – en ik denk dat het meer had mogen hebben om dieper in te gaan op bepaalde gebeurtenissen. Of misschien had er meer balans moeten zitten in bepaalde gebeurtenissen. Stukken waar ik meer van wilde weten waren te kort en een aantal andere stukken vond ik weer relatief lang aanvoelen. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer prettig dat het geen lang boek is; er wordt niet teveel om bepaalde zaken heen gedraaid en het voorkomt dat personages nóg meer als speelballen heen en weer worden gegooid.
Heb ik uiteindelijk genoten van De appeltaart van hoop? Ja, dat zeker, maar ik had er wel meer van verwacht. Ik had verwacht dat ik er echt wat bij zou gaan voelen, maar dat bleek niet te gebeuren. Van mij hadden de personages wel wat meer assertiviteit mogen tonen; meer doorvragen en minder aannemen. Ik denk dat het verhaal dan een heel andere loop had gekregen en overtuigende was overgekomen. Het was vermakelijk en prachtig geschreven, maar ik was geen emotioneel wrak aan het eind.
Hmm… ik denk dat dit boek niet echt iets voor mij is… Hele mooie recensie, trouwens!
Ik vond het een fijn boek. 🙂 Kan me ook wel vinden in jouw recensie hoor, maar tijdens het lezen is het me niet echt opgevallen eigenlijk.
Ik vond het boek erg mooi! Maar ik snap je argumenten wel. Gelukkig heb je wel van het boek kunnen genieten 😀
Hahaha een beetje met mijn term aan de haal gaan ;). Nee, maar het lijkt me dus duidelijk dat ik het met je eens ben. Prachtige schrijfstijl en een mooie boodschap, maar er zitten zeker ook verbeterpunten aan.
Hier sluit ik me echt volledig bij aan. Idd wel mooi geschreven, maar niet zo emotioneel geladen als ik had verwacht.
Ik vond het boek heel mooi, maar ik sluit me er wel bij aan dat het boek wat dikker had mogen zijn om bepaalde verhaallijnen wat meer uit te diepen!
Ik heb hem ook nog liggen. Hoop er binnenkort in te kunnen beginnen.
Haha, aan de ene kant goed natuurlijk dat je geen emotioneel wrak was aan het einde :), maar wel jammer dat het boek de verwachtingen niet waar kon maken.