De 7 krachten – Sophie Theunisse

De 7 krachten door Sophie Theunisse
Uitgever: Zilverbron | 2015
Genres: Young Adult
Aantal pagina's: 462
ISBN: 9789463080309
Uitgave: Paperback
Goodreads

De 16-jarige Leila woont al jaren op straat, overlevend dankzij haar keiharde persoonlijkheid en wrok tegen haar ouders. Tijdens een gewelddadige confrontatie met een paar straatjongens wordt ze gered door een groep jongeren. Ze beweren uit een andere wereld te komen en smeken haar met hen mee te gaan.

De wonderlijke nieuwe wereld waar ze terecht komt, wordt bewoond door verschillende stammen die elk een bepaalde kracht beheersen. Leila ontdekt dat ze er zelf ook een heeft. Tijdens hun reis, langs de stammen, komt ze erachter waarom haar ouders haar, jaren geleden, aan haar lot hebben overgelaten en leert ze over de allesbeslissende rol die zij heeft in de oorlog die komen zal. Leila is de enige hoop als laatste, nog levende Geestbeweger.

De moordlustige Nachtwezens, die onder invloed van de Kinaï een steeds grotere bloeddorst krijgen, brengen de vrede in gevaar. Om de wereld voor altijd van de Nachtwezens te verlossen, is een groot offer noodzakelijk.

Wat ik zo tof vind aan uitgeverij Zilverbron is dat zij het aandurven boeken uit te geven van onbekend talent. En aangezien het voornamelijk fantasyboeken zijn, ben ik altijd wel erg geintreseed in de uitgaven, die ik vervolgens met een kritisch ook lees. De 7 krachten is een dik boek geschreven door Sophie Theunisse. Ik kreeg het boek op Dutch Comic Con van de uitgever om te recenseren. Dankjewel!

De 7 krachten begint spannend. Je volgt de 16-jarige Leila. Zij woont op straat en moet vechten voor elke hap eten die ze binnenkrijgt. Dan raakt ze verwikkeld in een gevecht en wordt ze gered door een aantal bijzondere figuren. Zij vertellen haar dat ze mee moet komen naar hun eigen planeet, omdat ze bijzonder is.

Dat concept kennen we natuurlijk wel; weesmeisje heeft niks en blijkt uitverkoren te zijn. Toch had ik tot dat moment nog geen gevoel dat ik het verhaal al kende, dat is een goed teken. Waar ik me dan wel meteen aan irriteerde is de instalove tussen Leila en Nino. Hun relatie ontstaat uit het niks en afgezien een paar hobbels door zijn verleden, plakken de twee als secondelijm aan elkaar. Niks mis mee, maar ik zie liever dat personages naar elkaar toe groeien, in plaats van dat ze meteen aan elkaar verbonden zijn.

De ontwikkeling van de personages gaat behoorlijk snel, wat ik eigenlijk niet had verwacht bij een dik boek. Leila krijgt haar krachten vrij snel onder controle en stagneert dan (voor mij) op een bepaald niveau. Dit komt mede omdat ik er erg veel moeite had om me te hechten aan de personages. Ondanks dat je met Leila in een groep reist, kreeg ik geen fandomgevoelens. Personages die ik wel leuk vond, lieten niet meer dan hun oppervlakte zien, waardoor hun handelingen en de setting een beetje random aanvoelde.

Sowieso zaten er voor mij veel elementen in die ik overbodig vond. Zowel in de schrijfstijl als in alles wat er gebeurde. Niet alles leek een functie te hebben en dat is voor mij wel een soort van eis geworden om de ‘wel goed’-boeken te onderscheiden van de topboeken. Ik wil constant meegesleurd worden in het verhaal en bij alles achterdocht hebben. Hoewel ik in dit boek absoluut werd meegesleurd door Sophie’s vlotte pen, liep ik ook meerdere malen vast.

Dit vastlopen komt voornamelijk omdat er geen pauze is genomen in de manier waarop het verhaal verteld wordt. Het boek bestaat namelijk uit maar zeven hoofdstukken (tja, De 7 krachten) en dus bestaan sommige hoofdstukken uit meer dan 100 pagina’s. Er wordt helemaal geen wit gebruikt in de 100+pagina’s per hoofdstuk. Het gevolg; alsof er iemand in je hoofd maar door blijft ratelen. Ik neem graag een pauze tijdens het lezen, het liefst na een x pagina’s/hoofdstukken en dit was nu niet mogelijk. Al had er af en toe een witregel gestaan, dan zou het veel rustiger overkomen. Soms kwam het boek nu over als een grote brei van gebeurtenissen, zonder dat je ankerpunten had om die brei te laten bezinken. Beter was geweest als het boek opgesplitst was in 7 ‘delen’, waardoor er binnen die delen met kortere hoofdstukken gewerkt kon worden.

De 7 krachten is een boek met potentie, dat zeker, maar ik kon er toch niet helemaal lekker inkomen. Er werd voor mijn gevoel veel verteld wat ook weggelaten of verkort had kunnen worden. Ik snap wel waarom het er allemaal inzit, maar het is soms te veel. Hierdoor kan je als lezer niet altijd meer de hoofdgebeurtenis van de rest onderscheiden. Net een grote bak legoblokjes en dat ene stukje niet meer kunnen vinden.

Tijdens het lezen werd ik gemakkelijk afgeleid, wat aangeeft dat ik niet helemaal in het verhaal gezogen was. Er waren teveel onderdelen die niet perse nodig waren, waardoor dat geen wat er echt toe deed verloren raakte. De schrijfster heeft potentie en zal zeker groeien in haar manier van vertellen. Helaas was De 7 krachten het niet helemaal voor mij, maar het is wel een boek voor mensen die houden van veel gebeurtenissen en een flinke dosis romantiek.