Van te voren had ik een beetje een droombeeld over hoe mijn verlof zou worden. Ik zou vier weken van te voren stoppen met werken en gaan lezen als een malle en alle series (op Netflix) kijken waar ik mee achterliep. Oh, en het hele huis schoonmaken en elke dag een Disneyfilm kijken. Het werd totaal iets anders.
Ik ging uiteindelijk een week eerder met verlof, omdat ik op was. Emotioneel, maar vooral lichamelijk. Ik had pijn en sliep amper. Mensen zeiden steeds tegen me: ‘wacht maar, straks slaap je echt heel weinig!’. En ik kon alleen maar denken: ‘je moest eens weten!’. Ik sliep namelijk maximaal een uur en dan werd ik wakker van de pijn. Naar het toilet lopen bood mij steeds net voldoende beweging om weer even verder te kunnen slapen.
Ik kon niks meer. Alles deed zeer en nadat ik zelfs maar de stofzuiger door de woonkamer had getrokken, was ik op. Ik kwam amper buiten en had geen concentratie: niet om te lezen en ook niet om series te kijken. Jammer joh!
En toen kwam Lily. En sindsdien staat ons leven natuurlijk op z’n kop. Gebroken nachten – maar wel langer slapen dan voor de bevalling – en om leren gaan met nieuwe verantwoordelijkheden. Het moederschap komt vanzelf: ik voel me er heel zelfverzekerd in en geniet er ontzettend van. Tuurlijk, op sommige momenten is het heel zwaar en ik moet nog steeds herstellen van de bevalling. Ik kan nog niet heel ver lopen en mijn concentratie is ook nog steeds poep. Ook moet ik een weg zien te vinden in zorgen voor Lily en zorgen voor mezelf. Maar dat komt goed. Ik weet het zeker. De weken vliegen voorbij en Lily is al weer bijna vier weken bij ons. Over acht weken is mijn verlof voorbij en gaat Lily drie dagen naar de opvang en ik weer naar mijn werk. Mits alles voorbij is, natuurlijk.
Want mijn verlof heeft ook wel een heel zwart randje: Corona. Iets wat we hopelijk maar eenmalig mee zullen maken in ons leven en wat iedereen elk uur van de dag in z’n greep houdt. Het is indrukwekkend, beangstigend en beklemmend. En het maakt het zwangerschapsverlof nog een tikkeltje eenzamer.
Eenzamer? Maar je hebt je man en je kind! Mensen die echt alleen zijn, die zijn nu pas eenzaam!
Ja, klopt. Maar een zwangerschapsverlof is ook een bepaalde mate van eenzaamheid. De wereld draait door en jij zit als kersverse moeder nog in je eigen bubbel. Je leert zorgen voor je kindje en probeert een nieuw ritme voor jezelf en het gezin te maken. Je snakt naar contact met de buitenwereld: mensen die naar je kleintje komen kijken, maar ook om eens niet de hele dag met kirrende woorden tegen je baby te praten.
En nu… nu kan er geen visite komen.
Vrijwel niemand kan naar Lily – mijn grote trots – komen kijken en dat doet soms best wel pijn! Tuurlijk ben ik blij dat veel familie in staat is te komen kijken voordat er maatregelen werden genomen, maar veel vrienden en ook familie hebben Lily nog niet kunnen bewonderen en moeten het doen met foto’s.
Het voelt heel gek. Toen alles nog ‘gewoon’ was zei ik dat bezoek aan de ene kant heel chill was (want contact), maar dat ik het ook wel heel lekker vond om daarna weer alleen te zijn met Lily. Een beetje aan kunnen prutsen. Ik keek er naar uit om met haar naar buiten te gaan en de wereld te verkennen. Eventueel haar zelfs mee te nemen naar anderen. En nu kan dat eventjes niet. En dat maakt best wel eenzaam.
Nu weet ik dat ik niet mag zeuren: we zijn gezond en hebben een fantastisch kindje mogen krijgen. Maar toch wilde ik dit even van me afschrijven. In de media hebben we het allemaal over eenzame ouderen en ik vind het ook belangrijk dat daar bij stil wordt gestaan. Er zijn echter meer mensen eenzaam. Iedereen die alleen woont, iedereen die lange tijd alleen moet zijn omdat gezinsleden door moeten werken, maar ook ouders die hun kinderen nu les moeten geven en niet meer toekomen aan zichzelf. Of mensen die – net als ik – in hun verlof zitten.
We leven in een gekke tijd.
Stay safe. Stuur elkaar af en toe een berichtje. Zoek op een veilige manier contact via social media, discord, skype etc. Of stuur een kaartje.
Ik snap je helemaal! Zwanger of net bevallen zijn lijkt me in deze periode echt een stuk lastiger.
Amen sister! Ik snap helemaal wat je bedoelt. Het is een ontzettend gekke periode en laten we hopen dat het snel voorbij is.
Mooi geschreven! Gelukkig zijn er veel manieren om de eenzaamheid een beetje te verlichten en toch contact te hebben. Liefs <3
Ik snap je precies. Mijn kleine meid is nog geen jaar (op 16 april, hoezee) en het grootste gedeelte van de familie heeft haar nog niet gezien omdat we in Ierlamd wonen en ik in de paar weken dat ik bij mijn ouders ben geweest niet constant bezoek kan en wil hebben. Dus zouden haar eerste verjaardag groots vieren in Nederland…. Niet dus.
Ondanks alle Skype en What’s App (show Lily aan de rest via video bellen van What’s App! Werd super) is het dan toch in eens eenzaam om helemaal alleen voor zo’n klein wezentje te zorgen.
Ik moet niet te veel zeggen want ik was super blij dat ik weinig tot geen bezoek had tijdens mijn kraamtijd (mijn ouders en zussen zijn langs geweest). Ik had het heel zwaar met een brein dat totaal doorzeeft was door de hormonen, een keizersneede en mijn man die na nog geen week terug aan het werk moest. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld mentaal en mijn lichaam geeft nu al weer de volgende klachten die heel normaal zijn als je niet oplet en een kruipende/lopende baby hebt.
Probeer toch een beetje te genieten van je kraamtijd, want voor je het weet vind de wereld een nieuw normaal en moet je Lily achterlaten op de creche. Ik Skype en video bel heel veel met mijn familie en mijn zussen doen dit nu ook met mijn ouders (ipv op bezoek gaan).
Probeer de wereld buiten het huis een beetje op afstand te houden (door bijvoorbeeld maar 1 keer per dag de status van COVID-19 te checken). Hebt genoeg aan je hoofd met je kleine meid en alles over haar leren. Ze groeit en ontwikkeld zich iedere dag en voor je het door hebt is ze 1! (En ik kan het weten. Haha. Waar is de tijd heen gegaan?)
Wat naar dat je je zo eenzaam voelt, en als je je eenzaam voelt mag je echt zeuren ook als er mensen zijn die het minder hebben. Er zijn namelijk altijd mensen die het minder hebben, maar dat maakt jou gevoelens van eenzaamheid niet minder echt of gerechtvaardigd!
Ik zei het al op Instagram, maar ik vond mijn zwangerschapsverlof na de bevalling heel eenzaam. Het leven van anderen ging gewoon door en ik zat daar maar. Ik vond het toen al heftig, dus laat staan nu in deze gekke tijd.
Ik denk er telkens aan, die nieuw baken moeders die geen kraamvisite kunnen ontvangen. Mijn collega die zwanger is en alleen naar echo’s moet. Mijn moeder hart huilt er zeker een beetje door. Kan me voorstellen dat het lastig is, maar gelukkig wordt alles beter! Probeer ondanks alles toch een beetje te genieten van je kraamtijd, voor je het weet is het voorbij. Knuffel!<3