Verfilmingen: you love them or hate them. Ik denk dat iedereen het wel herkend: de hype en de angst dat de serie of film van je favoriete boek geweldig of dramatisch slecht gaat worden. En als het er eenmaal is, is het fantastisch, dramatisch of een ultieme guilty pleasure. Feit is echter wel dat je er vaak pas écht van kan genieten als je het bronwerk (het boek) en het nieuwe medium (de serie of de film) los van elkaar leert zien.
Kijk, hoe tof een boek ook is, het is gewoon niet mogelijk om een boek letterlijk te verfilmen. Niet alleen krijg je dan een mega lange film of serie: heel veel elementen die in een boek wel werken, zijn totaal ongeschikt voor op het witte of zilveren doek. Een film of serie moet vlotter zijn, meer drama bevatten en veel hoger in de actie zitten om het leuk te houden. Waar je in een boek heel veel baat kan hebben aan een rustig moment, haken kijkers juist eerder af. Kijk maar naar de Hobbit: in de films hebben ze stukjes uit andere boeken gehaald of juist iets wat maar één zin was uitvergroot naar mega spectaculaire scenes. Dat moest wel, want een groot deel van de Hobbit is een en al beschrijving. Dat zou een rete saaie film opleveren voor mensen die onbekend zijn met het verhaal.
Natuurlijk mag je teleurgesteld zijn wanneer je een verfilming hebt gekeken. Ik herken die teleurstelling (Fallen, anyone?!). Maar soms ben ik van mening dat lezers te kritisch zijn. Ze letten zo op de details en of alles klopt met de beschrijvingen uit het boek of wat zij in hun hoofd hebben, dat ze vergeten te genieten. En dat is nu eenmaal het doel van een serie of film: vermaak.
Toen ik begon met de Shadowhunter serie op Netflix, was ik zwaar teleurgesteld. Niet alleen was het acteerwerk dramatisch, de special effects waren lelijk en tja, of de casting nou zo geslaagd was. DIT IS NIET ZOALS HET BOEK OF DE FILM. riep ik. En met mij vele anderen. Toch raakte ik langzaam verslaafd. De special effects werden beter, de acteurs groeiden in hun rol en ook al week de plot intens af van de boeken: het leek op een of andere manier toch te werken. Ik begon het los te zien van elkaar. Het zijn twee verschillende entiteiten. Dat is bij de Harry Potter boeken en films ook zo. Wie kent de meme van Dumbledore over Harry’s naam in de vuurbeker immers niet?
Het is gewoonweg onmogelijk om iedereen tevreden te houden. Je hebt namelijk te maken met fans van de boeken, maar juist ook nieuwe fans. Je wil het toegankelijk houden voor een groot publiek. Je wil het bronmateriaal respecteren, maar het wel nuttig inzetten. En daarom moeten er soms keuzes gemaakt worden. Je krijgt te maken met nieuwe interpretaties van iets wat normaal gesproken door één persoon bedacht is. Je hebt scenarioschrijvers die hun invloed uitoefenen, producers, de regisseur, de manier hoe de acteurs hun rol vertolken. Opeens gaat een verhaal op een hele andere manier leven en dat is niet fout. Het is anders. Het is een andere smaak. Alsof je favoriete taartje opeens ook in een andere smaak uitkomt. Misschien vind je die smaak vies, maar dat betekent niet dat de smaak voor iedereen vies is.
En echt, ik snap de angst en de teleurstelling echt. Ik voel het ook heel vaak. Want ik wil nu eenmaal dat een verfilming net zo awesome wordt als het boek. Geloof me: het helpt om de twee los te zien van elkaar en je minder te focussen op wat er ontbreekt of anders is, maar juist om te zien wat voor extra dimensie de verfilming kan bieden. En ja, het boek is vrijwel altijd beter.
Binnenkort verschijnt de verfilming van Shadow & Bone en ja, ik ben HYPED. En bang. Want er zal vast vanalles ontbreken of onjuist zijn. Maar het zal ook supergaaf zijn en spectaculair en heel veel gaan betekenen voor a. de boekenwereld en b. het fantasygenre als serieaanbod. Want hoe je ook went of keert: omdat The Hunger Games aansloeg zijn er meer boeken verfilmd, omdat Game of Thrones zo’n succes werd zijn er meer fantasyseries verschenen en omdat wij naast die series en films de boeken ook heel graag lezen hebben wij het beste van beide werelden.
Wat vind jij van boekverfilmingen?
Ik vind het… ingewikkeld. Maar je hebt sowieso gelijk over het los van elkaar zien. Bij HP vond ik boek 5 het minst, en bij de film daarvan ergerde ik me weer het minste, haha.
Je hebt gelijk. Ik vind ook dat je apart moet zien, maar net als bij Divergent de hele einde veranderen dat vond ik te ver gaan.
De Bridgerton serie daar was de probleem dat speelt zich in 1813 in Londen. Toen had je nog geen donkere mensen in de hoge kringen. En natuurlijk de serie is modern dus moest multi-culti zijn. Ja als je dat gewend was dan was een heel leuke serie.
En Shadow moet anders zijn dan de boeken omdat dat 2 series samenvoegt, dus komen veranderingen.
Ik ben ongelooflijk goed in die twee dingen volledig los van elkaar zien. Ik word wel blij als ze de essentie echt goed hebben weten te behouden, maar zelfs dan. Ik ken behoorlijk wat films en boeken die heel erg van elkaar afwijken (Edelsteentrilogie, the Vampire Diaries) en waar ik van allebei intens kan genieten. Ik baalde zelf wel een beetje van het einde van de Beautiful Creatures film. De boek showdown is echt epic en heel filmisch en die was zo erg afgezwakt! Maar ook dat heb ik dan na een paar keer kijken geaccepteerd.
Ik ga dus intenst genieten van de Grisha! Het is alsof ik voor het eerst weer het boek kan lezen. Er gaan dingen anders zijn, zeker, maar is dat niet ergens (als het gewoon goed gedaan is) ook niet juist leuk?