Stilte (Hush, Hush #3) – Becca Fitzpatrick

Stilte door Becca Fitzpatrick
Ook door deze auteur: Dwalen
Serie: Hush hush #3
Uitgever: Moon | Februari 2016
Genres: Young Adult, Fantasy, Paranormal Romance
Aantal pagina's: 393
ISBN: 9789048829040
Uitgave: Paperback
Goodreads

Zullen de antwoorden in stilte te vinden zijn?

Nora wordt wakker op een kerkhof. Hoe ze daar terecht is gekomen weet ze niet. Eenmaal thuisgekomen blijkt dat ze al weken wordt vermist. Ze kan zich echter niets van de afgelopen vijf maanden herinneren. Nora probeert haar leven weer op de rails te krijgen. Maar dan beginnen de visioenen van engelenvleugels en hoort ze stemmen in haar hoofd. Alsof dat allemaal nog niet verwarrend genoeg is, ontmoet Nora ook nog een zeer aantrekkelijke jongen, met wie ze zich meteen nauw verbonden voelt...

Eind 2015 en begin 2016 is de complete Hush, hush saga van Becca Fitzpatrick opnieuw uitgegeven in de mooie Engelse omslagen. Ik werd daar erg blij van, want mijn serie had drie verschillende uitgaven. Nu matchen ze met elkaar en ziet mijn plank er weer prachtig uit. Tevens was het een goed moment om de boeken te herlezen. Niet alleen kon ik ze nu allemaal in dezelfde taal lezen, met het herlezen van boeken pak je altijd wel weer wat nieuwe details op. Onlangs heb ik het derde boek van de serie, Stilte, opgepakt en herlezen.

Er is – afgezien de omslagen en titels – weinig veranderd aan de inhoud van de boeken. Wel zijn bepaalde termen meer naar het nu getrokken. Zo sturen Nora en Vee geen sms’jes meer, maar appen ze elkaar. Precies zoals jongeren nu zouden doen.

Net als de vorige keer zal ik mijn oude recensie van Stilte erbij pakken en met quotes aangeven of ik het er nog steeds mee eens ben. Van te voren wil ik graag aangeven dat ik deze serie – hoe naief en dom Nora soms ook doet – wel erg vermakelijk vind. Ik hou namelijk van het gebruik van engelen en tja… ze lezen zo lekker snel door. Het herlezen was dan ook absoluut een prettige ervaren. Daarnaast heb ik het boek eerder in het Engels gelezen.

Stilte voelt een beetje aan als een reset. Nora komt terug met geheugenverlies en hoewel je als lezer dus weet wat het bestaan van engelen, weet Nora dit niet. Ze leert allerlei personages opnieuw kennen en heeft een gat van een aantal maanden. Langzaam leert ze haar bizarre leven weer kennen en komt Patch ook weer in beeld. Het lijkt daarmee een soort illustratie voor Nora en Patch’ band.

Na de enorme cliffhanger op het eind van deel 2, Dwalen, wist ik zeker dat ik zo snel mogelijk verder wilde lezen in Silence. Toen ik eenmaal begonnen was in het boek, vloog ik er letterlijk doorheen. Het boek heeft meer dan 400 pagina’s, maar echt heel lang heb ik er niet over gedaan.

Nu ik het boek al had gelezen, had ik minder de drang het boek weer op te pakken. Niet alleen weet ik dat veel van mijn boekvriendjes en vriendinnetjes niks met deze serie hebben (ik voelde me bijna een beetje raar dat ik deze serie wel aantrekkelijk vind, ondanks de gebreken), ik had het boek ook al gelezen en ik was bang dat ik er juist heel lang over zou gaan doen. Niks is minder waar; ik knalde wederom door het boek heen.

Het boek leest vlot en is absoluut geen herhaling van de vorige twee delen. Nora vond ik in dit deel een ontzettend sterk personage. Ze heeft een enorme groei doorgemaakt in de serie en is – zeker tegen het einde – iemand die weet wat ze wil en waar ze voor staat. Hoewel ze de pech lijkt aan te trekken (wat soms net een tikje te veel is), laat ze zich er niet door uit het veld slaan. Ook Patch en Vee waren in dit boek weer om te smullen. Dat vind ik een van de sterkste punten uit het boek: de personages hebben allemaal hun eigen karakter en handelen daar ook echt naar.

Geen herhaling is het zeker.. maar de personages. Ja, ze blijven trouw aan zichzelf en hoewel ik (samen met velen) twijfel over de acties die Nora onderneemt, vind ik wel dat ze constant met die domme acties bezig blijft. Ik denk dat iedereen op de verkeerde voet is begonnen omdat de achterflap van boek 1 suggereert dat ze een verstandig en slim meisje is. Dat is Nora niet. In deel drie ben je eraan gewend dat ze roekeloos is en het gevaar juist opzoekt. Deze meid heeft gewoon bevestiging nodig voor haar bestaan en dus zet ze zichzelf onbewust in het licht.

Hoewel ik al sinds het begin van de serie het idee had dat er iets speciaals was met Nora of iets speciaals zou gaan gebeuren, vond ik dat geen wat uiteindelijk gebeurd is niet heel spannend. Ik ben benieuwd hoe Nora deze rol zal gaan invullen in de afsluiting van deze serie.

Eigenlijk is het wel heel voorspelbaar he?

Ik hou er wel van als er een grimmig sfeertje wordt gecreëerd.  In ieder geval is Silence weer een heerlijk deel waar ik erg van genoten heb.

Ik hou inderdaad van het grimmige sfeertje van Stilte. Vind ik het een perfect boek? Nee. Vind ik het leuk? Ja! Het is vermakelijk, voorspelbaar, zit vol vreemde plotwendingen en de personages zou je het liefst door elkaar rammelen, maar het geheel is erg prettig leesbaar. Ik ben geen romantiekfreak, maar toch vind ik dat Stilte voldoende andere elementen weet te bieden om boeiend te blijven voor een groot publiek.