Een tijdje lang staar ik naar een knipperende cursor. Meerdere keren haal ik een half geschreven zin weg. Zinnen die vooral beginnen met excuses, verklaringen en verontschuldigingen. En als er iets níet nodig is, is het dat wel. Ik hoef me niet te verantwoorden voor mijn afwezigheid, de korte blogpauze die ik inlaste en het gebrek aan zin.
Dus dat ga ik ook niet doen. Er is ook geen verklaring anders dan dat ik er gewoon even geen zin meer in had. Op Instagram schreef ik er iets over en daar kreeg ik veel berichtjes op. Dat voelde goed.
Ik wil in deze blog een beetje terugblikken op het afgelopen jaar. Maar niet teveel. Het was namelijk op heel veel niveaus een heftig jaar. Positief heftig, maar ook negatief heftig. Een jaar van afscheid. Een jaar van groei. Het jaar leek voorbij te zijn in een zucht en een scheet en tegelijkertijd voelt het ook alweer een eeuwigheid geleden dat bepaalde dingen gebeurde.
Ondanks alles ben ik ook trots op dit jaar. Trots op mezelf, al voel ik dat niet iedere dag. En die trots probeer ik mee te nemen naar het volgende jaar.
In eerste instantie wilde ik in deze blog een verklaring geven voor de stilte. En een terugblik op de doelen die ik dit jaar heb behaald. Maar ergens wil ik daar nu niet over schrijven. Omdat ik het voor mezelf wil houden. Laten we het erop houden dat ik tevreden mag zijn met de stappen die ik heb gezet, trots mag zijn op de zaken die ik in beweging heb gezet en met mezelf. Voor volgend jaar heb ik weer een lijst gemaakt. Vol zaken die toch wel gaan gebeuren, of juist wat dingetjes die me kunnen helpen om actie te durven nemen.
Kleine doelen. Zo wil ik volgend jaar meer naar het bos en meer gaan zwemmen. En sinds ik dat heb besloten ben ik al drie keer in het bos geweest. Goede voornemens hoeven niet pas op een bepaalde datum in te gaan. Daar is het leven te kort en te waardevol voor. 2022 heeft me dat geleerd. Ook door het stukje hekserij in mijn leven, waardoor ik steeds meer in contact kom te staan met mijn eigen natuur.
Ik zal eerlijk zijn: de afgelopen weken heb ik enorm veel getwijfeld of ik wel wilde bloggen. De afgelopen maanden voelde bloggen meer als een verplichting en als een extra stressfactor. Ik verplichtte mezelf over elk boek wat te schrijven en zo voelde ook het leven alsof het moest. En plots wilde ik dat niet meer.
De dagen waarop ik plots niet meer blogde voelde opeens als een heerlijke rust. Even geen extra dingetje op mijn to do list. Ik besloot dat ik wel zou zien waar het schip zou stranden. En dat voelde goed. Want langzaam keerde de zin terug. Maar, zo wist ik, was de lijn tussen plezier en stress nog steeds erg fragiel. En daarom weet ik simpelweg nog niet hoe het er de komende tijd uit zal zien. En weet je? Ik kan het aankondigen, mijn excuses aanbieden of een argument zoeken, maar eigenlijk ben ik dat niemand verontschuldigd.
Vind ik het jammer dat het lijkt alsof boekbloggen er niet meer toe doet? Absoluut. Vind ik het jammer dat Booktokkers er met alle lof vandoor gaan? Ja. Maar ik heb er nu minder last van. Ik weet dat het (boek)bloggen stabieler is. Met een steviger fundament. Boekenblogs zijn immers niet afhankelijk van een social media platform (wat zou kunnen verdwijnen). Mijn recensies zijn te googelen en worden nog steeds veelvuldig gevonden. En weet je, misschien ga ik gewoon weer lekker meer schrijven over alle andere zaken die me bezig houden. Genieten van het schrijven.
Bedankt, lieve lezers, dat jullie de moeite nemen om mijn schrijfsels te blijven lezen.
Lieve Emmy . en dat ben je, wat fijn al je voornemens die je hebt! En dat allemaal kan je ook nog eens allemaal met je lieve schat Lily doen. Heel veel liefs ik hou van je!!
Hoi Emmy, toevallig kwam ik hier weer eens aangewaaid. Het bloggen is inderdaad niet meer zo populair als het was. Mensen schrijven wel hele lappen tekst op instagram, maar ik vind dat niet prettig lezen. En zoals jij ook zegt kan je het later niet meer terugvinden. Verder herken ik dat het soms een beetje als een plicht voelt. Als dat gebeurt, dan herinner ik mezelf eraan dat niks moet. Als je een boek hebt gelezen waar je niks over te zeggen hebt of als je even geen zin hebt om een stukje te typen, doe je het toch gewoon niet. Niemand zal je dat kwalijk nemen. Hopelijk houd je het plezier in het schrijven, want je hebt al zoveel mensen geïnspireerd!
Dankjewel 💜