Nu de meivakantie is afgelopen zijn er weer meer leerlingen welkom op school. Ongeveer de helft van de klassen zijn gevuld, wat meteen als een verademing voelde toen ik op school kwam. Een school zonder kinderen is namelijk zielloos. Zo hoort het niet!
Sinds half december waren de scholen dicht. Of in ieder geval maar voor een paar leerlingen open. Al snel werd mij gevraagd of ik een studieruimte wilde overnemen in verband met de afwezigheid van een collega. Slechts twee weken later werd ik gevraagd voor de noodopvang. Met mijn toezegging kon er een tweede lokaal worden geopend waardoor weer een groep leerlingen die om wat voor reden dan ook niet thuis konden blijven, alsnog naar school. Dit heb ik zo’n vier maanden gedaan. Het was intensief, maar ook mooi. Ik heb echt een band gekregen met de kinders en ik fungeerde als een soort mentor voor ze. Ja, ik moest daarom wel een beetje huilen toen ik onderstaand briefje op mijn bureau vond!
Het was een bizarre tijd. Lief en leed werd gedeeld. Het was ook pittig, want na de lesuren moest ik ook mijn mediatheektaken nog doen. Nou ja, half, want alles lukte gewoonweg niet. Ik draaide meer uren, was veel tijd kwijt met administratie en meer dan eens kostte de werkdagen meer energie dan het opleverde. Vooral als er weer drama was. Of als er zaken aan de hand waren waar ik echt iets mee moest doen. Dat was ik natuurlijk helemaal niet gewend.
Het was het waard. Ik kon er voor die kinderen zijn en ze een veilige plek bieden. Maar nu de derdejaars weer allemaal naar school kunnen zijn er enkel bovenbouwleerlingen over. Maar een paar zelfs. Leerlingen die natuurlijk ook een plek verdienen, maar – in mijn ogen – onvoldoende leerlingen om een lokaal mee te vullen. Daarom heb ik ze meegenomen naar de mediatheek en werken ze vanaf nu in de studieruimte daarnaast. Dan kan ik mijn eigen werk doen en zij hun lessen volgen. Win win.
Dan denk je misschien: huh, maar jij was toch het tweede lokaal? Waarom moet jij dat dan doen?
Ergens heb je gelijk. Een van mijn noodopvangcollega’s is helaas uitgevallen, waardoor ik al een paar weken de boel draaiende hou. Ik wil geen veren in mijn reet duwen, maar als ik er niet was geweest als een soort stabiele verbindende factor, was die hele noodopvang de laatste paar weken in elkaar gedonderd. Het frustreerde me dan ook best wel dat het allemaal zo warrig geregeld was na de vakantie. Ik ben blij dat ik zelf de knoop heb kunnen en mogen doorhakken en ik voel zelf ook meer rust nu ik weer op mijn eigen plek zit. Nu kan ik tenminste weer echt mijn eigen functie vervullen en het leesonderwijs oppakken. En dat niet alleen: het is een behoorlijke bende in de mediatheek en ik heb er gewoon zin in om dit op te gaan ruimen.
Het was een heftige tijd. Dat is het sowieso in het onderwijs. Van thuis testen tot constant moeten schakelen, van niet je eigen functie kunnen vervullen tot je steentje bijdragen voor de leerlingen. Ik vond het pittig. Ik ben immers gewend om vooral met leesbevordering bezig te zijn en steeds een kort contact te hebben met leerlingen en nu zat ik opeens 4 volle dagen met ze in een lokaal en moest ik na hun lessen mijn eigen werk nog doen. Dat vroeg wat van me, want ik miste mijn eigen werk enorm.
Ondanks alles heb ik het met passie gedaan. Ik ben blij dat ik weer op mijn eigen plek zit en ik hoop dat we het nieuwe schooljaar normaal kunnen beginnen en afmaken.
Poe, dat zal inderdaad een struggle zijn geweest, maar wat ontzettend fijn dat je dit hebt kunnen en willen doen!
Wauw mooi dat je dit hebt kunnen doen! Je werkgever mag blij met je zijn (naast de kinderen natuurlijk die dat al lieten blijken). (Dat zou ik (basisschooldirecteur) in ieder geval wel zijn! Maar dat je verlangt naar weer “normaal” en je eigen zeer zinvolle werk, dat snap ik ook helemaal. Fijn dat je nu wel ruimte daarvoor krijgt/voelt.