Wat meteen opvalt aan dit tweede boek van de Finse schrijfster Maria Turtschaninoff, .is dat deze een stuk dikker is dan zijn voorganger. Naondel beloofd een losstaand verhaal de zijn over het Rode Klooster en ik was ontzettend benieuwd! Het eerste boek had namelijk zo’n bijzondere sfeer…
Naondel is het tweede boek in de kronieken over het Rode Klooster. Het boek vertelt het verhaal van de vrouwen die het klooster hebben gesticht, te beginnen met Rabira. Rabira verzocht een geheime magische bron, maar als ze dit in haar verliefdheid verklapt aan de zoon van de Vizier, verandert haar leven en dat van vele anderen volgoed. Ze trouwt met hem en raakt opgesloten in zijn harem, terwijl hij dood en verderf zaait over het land. Er komen steeds meer vrouwen bij, die steeds hun verhaal vertellen in eigen hoofdstukken.
Qua sfeer kreeg ik helemaal gelijk; wat is Naondel een prachtig en heftig boek. Ik zag het meteen helemaal voor me en heb extra langzaam gelezen, zodat ik zo lang mogelijk kon genieten van Turtschaninoff’s prachtige schrijfstijl en manier van vertellen.
Het boek is heftig; jonge meiden worden verkracht en mishandeld. Maar het voelt wel belangrijk dat dit verhaal vertelt wordt. Het heeft functie en maakt – hoe heftig ook – het boek alleen maar beter. Je groeit met de meiden mee. Zo begint het allemaal wanneer Rabira jong is, en dan komt er een meisje bij. En dan steeds meer. In de tussentijd worden de eerdere vrouwen steeds ouder. De sprongen in de tijd gaan vloeiend en komen steeds op het juiste moment, waardoor het verhaal nergens te langdradig of saai wordt. Daarbij zijn de meiden allemaal verschillend genoeg om interessant te blijven; zodra ze nieuw zijn krijgen ze namelijk hun eigen hoofdstuk. Vele van hen hebben bijzondere vaardigheden die bij het Rode Klooster passen.
Plots is het heel erg duidelijk waarom mannen niet op het eiland van het Rode Klooster mogen komen. Ze zijn zo ontzettend getekend door hun leven in het harem.
De heftige gebeurtenissen worden gelukkig nergens zo heftig dat ik niet door kon lezen. De pijn van de vrouwen werd duidelijk, maar hun wilskracht om te blijven leven was vele malen groter. En dat voelde ik gewoon. Zo knap!
Het was alsof ik de personages ontzettend goed heb leren kennen en hun hele leven heb mogen bekijken. En dat maakt Naondel zo ontzettend sterk. Het is geen momentopname, maar echt een kroniek. En wat verrassend dat dit boek zo losstaat van het eerste deel en het ook voor het eerste deel afspeelt. Ik vond dit boek zelfs mooier dan het eerste deel, dus mocht je daar nog over twijfelen, dan is het makkelijk te doen om met dit boek te beginnen.
Naondel is een prachtig boek over pijn, volhouden en kracht.
Wat een bijzonder boek was Naondel. Ik heb het met veel plezier zo langzaam mogelijk gelezen, zodat ik alle indrukken zo goed mogelijk in mij op kon nemen. Het is een heftig verhaal vol pijn, misbruik en geweld, maar geeft daardoor het Rode Klooster een extra laag. Het is fantasierijk, heeft een sfeervolle setting en zit barstensvol goed uitgewerkte personages.
Geef een reactie