Mijn eerste moederdag

Jarenlang had ik heel veel moeite met moederdag. De afgelopen vier jaar was het een ontzettend beladen dag en vooral vorig jaar had ik er moeite mee. Ik wilde ook een kindje. Ik verlangde ook naar knutsels gemaakt door mijn eigen kleine hummeltje, speciaal voor mij. En dit jaar was alles opeens anders.

Ondanks dat ik op zondag trots als een pauw opstond, ben ik me er nog steeds enorm van bewust dat moederdag een dag is waarop veel mensen pijn voelen. Er ligt enorm veel gewicht op het woord moeder. Terwijl er mensen zijn die verlangen om moeder te worden, moeders zijn die een kindje zijn verloren. Kinderen zijn die geen moeder meer hebben. Dat is zwaar. Ik prijs mezelf geluk: ik heb een lieve moeder, een oma en een fantastische dochter. Er zijn echter genoeg andere vrouwen (in mijn leven) die op dat moment ook in het zonnetje gezet verdienen te worden.

Dus lieve moeder, wens-moeder, adoptiemoeder, pleegmoeder, tante, oma, sterke vrouw, vader die ook moeder is en al die anderen die ik nu niet heb opgenoemd: jullie zijn toppers. Dankjewel!

Vorig jaar had ik dus zelf heel veel moeite met deze dag. Ik verlangde zo ontzettend naar een kindje dat het extra pijn deed. Een maand later was ik zwanger en nu heb ik een fantastisch kindje dat groeit en opleeft. Echt, het is waar wat ze zeggen: het gaat zo snel! Lily gaat namelijk alweer bijna naar de opvang.

Niet dat veel mensen haar al hebben gezien, want door Corona heb ik nogal een rot kraamtijd. Desondanks heb ik een fantastisch moederdagweekend gehad!

Traditiegetrouw gaan we eigenlijk op moederdag altijd naar mijn oma. Het is echter totaal onverantwoord om met de hele familie bij oma te gaan zitten. Toch wilde ik oma graag weer eens zien, dus toen ze appte of ze op vrijdag langs mochten komen, zei ik volmondig ja. Mijn opa had Lily namelijk nog helemaal niet gezien.

Het was ontroerend om mijn opa met Lily in haar armen te zien. Opa en oma waren dolgelukkig dat ze hun achterkleinkind weer in hun armen konden sluiten voor een knuffel. Lily vond het ook prachtig! Ik ben het blij dat ze familie kan zien en dat ze niet heel eenkennig naar de opvang gaat.

Lily is zo’n lachebekje. En ze begint ook echt al te spelen en wil het liefst al rechtop zitten. Heerlijk kind!

Op zaterdag gingen we naar mijn schoonmoeder, waar ook mijn schoonbroer en -zus waren. Het was intens gezellig en Lily heeft een tijdje heerlijk gespeeld op een kleed. Ook hier kreeg ze natuurlijk de nodige knuffels.

Op zondag was het dan eindelijk moederdag. Een ondefineerbaar knutselwerkje kreeg ik nog niet, maar Lily en papa hadden wel een mooi cadeautje geregeld: het supernatural kookboek. ZO TOF! Ik ga er zeker wat recepten uit maken. Ook maakte papa een ontbijtje voor mij en dat was heerlijk.

Daarna lieten we papa – die moest werken – thuis en ben ik naar mijn moeder gereden. Dit was Lily’s eerste langere autorit en dat vond ik best spannend!

Ook dit was heel gezellig. We hadden al een tijdje geen moederdag bij mijn moeder gevierd (meestal vieren we in de zomer een vamoedag) en dit was een vrij spontaan besloten actie eerder die week. Lily kreeg ook hier de nodige knuffels en mijn moeder kon haar kleindochter een flesje geven!

Rond een uur of drie vond Lily het welletjes. Ze was moe en overprikkeld en begon te jammeren. Ik besloot dat dit een goed moment was om naar huis te gaan. Helaas huilde Lily een groot gedeelte van de autorit. Ik hoopte dat ze in slaap zou vallen, maar helaas. Ik besloot dan ook om een tussenstop te maken om te troosten, maar tegen de tijd dat ik een punt had waar ik makkelijk kon stoppen, sliep ze al half. Toch wilde ik haar even troosten.

De rest van de dag heb ik lekker rustig aan gedaan en genoten van het feit dat we Lily in ons leven hebben mogen verwelkomen. Ik hou zo veel van haar <3