Eindelijk. Vakantie. Een paar dagen geen zorgen hoeven maken over alles buiten het huis. Of nou ja, het liefst was ik natuurlijk iets leuks gaan doen met Rob en onze bijna 1 jarige Lily. Ongelofelijk dat ze al bijna een jaar bij ons is. Ik kan me mijn bevalling nog zo goed herinneren. Het jaar vloog voorbij. En wat voor jaar… We zitten nog middenin een lockdown.
De vorige lockdown waarin zelfs de scholen gesloten waren, viel nog in mijn verlofperiode. Nu is school ook al weer een paar weken dicht. Toen de boel dicht ging in december heb ik als een malle instructiefilmpjes lopen maken zodat leerlingen alsnog online konden verder lezen. In bepaalde mate lukte dit gelukkig ook. Verder kon ik helaas niet heel veel doen. Projecten oppakken voelde niet goed, omdat ik toch niet wist wanneer ik ze zou kunnen gebruiken. Het voelde allemaal zo vrijblijvend. Ik moest ook huilen toen het allemaal werd aangekondigd.
Ik ben al weer een week of vier naar school geweest. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig mag zijn en school kan ondersteunen. Ik begon met toetsen surveilleren en daarna heb ik twee weken lang een van de studieruimtes bemand. Niet mijn eigen taak, maar alsnog dankbaar werk. Daarna werd ik gevraagd of ik het tweede noodlokaal wilde draaien, zodat er meer kwetsbare jongeren op school konden komen. Hier heb ik meteen ja tegen gezegd, want ik vind het heel belangrijk dat we zo veel mogelijk leerlingen een veilige leeromgeving kunnen bieden. Ja, de dagen zijn stil en ik vul ze voornamelijk in met werk voor mezelf, maar het is wel belangrijk dat het gedaan wordt.
Heel af en toe moet ik nog toetsen surveilleren. Vorige week stond ik als een soort Umbridge die OWLs aan het afnemen is in de gymzaal, een veel te kleine groep leerlingen te instrueren. Ook geef ik elke week nog mijn creatief schrijven les, maar dan online. Dit is beter dan niets, maar liever had ik die koppies voor me gezien. Ik vind het zwaar, ook voor hen. Bij de leerlingen hangt zo veel onrust. Zo veel onzekerheid.
De regering roept over ‘achterstanden!’, maar daar geloof ik niet in. Elk kind is waar hij of zij moet zijn. En als iedereen een achterstand heeft, dan is er toch geen achterstand meer? Ik denk dat het nu belangrijker is dan ooit om stil te staan bij de zaken die echt belangrijk zijn. Ja, ik hoop dat school snel weer open mag.. Maar niet voor de achterstanden. Wel voor het sociale aspect.
Ik ben dankbaar dat ik op school mag zijn. Dat ik gezond ben. De stilte en eenzaamheid die ik voel maken de hele situatie zwaar, maar ik weet zeker dat ik hier doorheen zal komen. En ik weet dat ik lieve mensen om me heen heb die er voor me zijn, ook al kunnen we elkaar niet altijd knuffelen.
Ik vind het jammer dat we Lily’s verjaardag niet kunnen vieren, ook al zal zal ze zich toch niks herinneren. Ik ben dankbaar voor het feit dat ze het zo goed doet en ze zich zo goed ontwikkeld. Het is zo’n blij en lief meisje.
Hoewel lezen en schrijven me heel goed helpt om mijn gedachten onder controle te houden, merk ik wel dat mijn hoofd een chaos is. Zomaar opeens kan ik helemaal op zijn. Dan is alles me al te zwaar of dan voel ik me opeens intens kut. Meestal is het een dag later al beter. Het uitspreken en er – bijvoorbeeld hier – over schrijven helpt me ook. Ik weet zeker dat veel van jullie ook worstelen met de chaos. De onzekerheid.
Ik ervaar deze lockdown ook als zwaarder. Misschien omdat het lijkt alsof het einde in zicht is, maar het waarschijnlijk toch nog maanden gaat duren. Ik verwacht niet dat het lukt om dit jaar naar Schotland te kunnen in de zomer, wat ik wel echt heel jammer vind. Dan maar een huisje in Drenthe ofzo?
Bizar he dat we vorig jaar nog – heel naïef – dachten dat het virus wel in Azië zou blijven? We hebben in die tijd zo veel meegemaakt. Lockdowns, een avondklok, apocalyptische praktijken tijdens de rellen, opeens mega veel sneeuw.
Eén ding is zeker: hoewel het soms wel voelt alsof we massaal stil staan, is dit een periode die we nooit meer zullen vergeten en hopelijk toch wel veel van zullen leren.
PS. Ik nam mezelf voor om lekker te sparen nu we toch niet kunnen shoppen.. Maar ik heb de laatste tijd juist allemaal dingen gekocht haha. Zal ik daar een blogpost over schrijven?
Je doet het echt zo goed en hoe je er ook voor de kinderen op school bent is een onbetaalbaar iets. Je bent echt een topper! En ja dat gevoel van het is allemaal kut en huilbuien en al, heel erg herkenbaar. Maar ook jij zet wel weer door daarna. Het is een ontzettend rare tijd, ik mis de festivals, knuffelen en zelfs gewoon ff naar de winkel kunnen. Die onzekerheid is killing songs. Ik hoop ook heel erg dat de mens hier van leert. Ook op het gebied van onze aarde. Want die heeft het een stuk beter met een onwijs groot stuk minder afvalstoffen in de lucht. Hoop dat het respect voor de natuur weer terug komt bij de mens. Maar ook respect voor leraren, Jullie doen zoveel voor die kids! En zo nog meer natuurlijk. En ofc, schrijf die post over wat je gekocht hebt, leuk toch juist! Meiss je doet het echt super goed, ik ben in ieder geval trots op je!
Blessed Be😘
Nawwww wat lief van je. Dankjewel 💜 ik hoop ook dat er meer respect voor de natuur ontstaat.
💞
Gezondheid is inderdaad nu het allerbelangrijkste. Fijn dat je op school kunt helpen om leerlingen op te vangen! Qua vakantie heb ik afgelopen september al een huisje geboekt op Texel voor juni dit jaar. Ik hoop dat er dan wel terrassen open zijn, maar zelfs als alle horeca nog dicht is, kunnen we genieten van een andere omgeving. Helemaal coronaproof dus.
Enne: ik ben wel benieuwd wat je gekocht hebt!
Jaa leuk een blog post over je uitgaven 😀
Ik merk dat ik ook meer koop.
Liefs Quirina