Ivelle door Laura Diane Uitgever: Clavis | juli 2021
Genres: Fantasy, Young Adult
Aantal pagina's: 320
ISBN: 9789044842869
Uitgave: Hardcover
Source: Bibliotheek
Goodreads
Groen is angst. Blauw is verdriet. Oranje is blijdschap. In Pagdama vertelt de kleur van je ogen precies hoe je je voelt. De negentienjarige Ivelle ziet het rood van de liefde echt overal om zich heen. Naar haar heeft er echter nog nooit een jongen met roden ogen gekeken. Maar als ze een jaar na hun eerste ontmoeting de charmante Renzo weer tegenkomt neemt ze een beslissing die alles kan veranderen.
Veel van mijn vriendinnen zijn erg enthousiast over de boeken van Laura Diane, dus toen Ivelle binnenkwam in mijn schoolboek besloot ik het boek meteen mee te nemen. Het duurde niet lang voordat ik er in begon, want het concept sprak me erg aan.
Ivelle baalt er nogal van dat er nog nooit een jongen naar haar heeft gekeken met rode ogen van verliefdheid. Ze is bang dat het nooit zal gebeuren. Ze hoopt nog altijd dat Renzo’s ogen op een dag rood zullen zijn als hij naar haar kijkt. Op een feestje neemt ze een rigoureuze beslissing met grote gevolgen. Ze eindigt in de gevangenis, maar leert langzaam wie haar onder de bus heeft gegooid.
Ik vond het meteen interessant dat ieders emotie letterlijk op het gezicht is af te lezen. Het klonk dan ook logisch dat het verboden is om mensen hierin te foppen. Toch had ik net wat meer uitwerking willen zien. Waarom hebben mensen die ogen? Is dat alleen daar? En wat betekent elke kleur? Een lijstje zou fijn zijn geweest. (check hier de boekenlegger met alle kleuren). Maar goed, gelukkig was het concept wel heel erg tof en dat betekende een fijne fundering voor het boek.
Ik vond Ivelle wat traag op gang komen, maar toen het verhaal eenmaal op stoom was, vloog ik er ook doorheen. Het einde voelde daarin misschien net te snel. Ik had best meer willen lezen, want ergens denk ik dat het boek dit ook nodig had om echt logisch over te komen.
De hoofdpersoon, Ivelle, gebruikt illegale lenzen en wordt vals beschuldigd in het dealen ervan. Nu vind ik het logisch dat lenzen illegaal zijn, maar miste ik de vraagtekens die de personages daarbij konden zetten. In de kern gaat het erom dat men emoties en gevoelens niet zo open en bloot op tafel wil gooien en dat was ook een mooi motief geweest om de hakken in het zand te zetten. Maar dat gebeurt niet. Het is een geval van ‘het is zo, dus…’ En dat vind ik best jammer, want ik denk dat er zo veel meer diepgang had kunnen ontstaan. Iets dat om meer draaide dan ‘ik wil verliefd worden’. Ik wilde meer weten wie achter deze besluiten zaten en vooral… waarom.
In de gevangenis – die ergens helemaal niet als een gevangenis voelt, meer als een therapiecentrum? – leert Ivelle een aantal personen kennen. Met een iemand in het bijzonder krijgt ze al snel een band. Hij is blind en dat vond ik echt interessant, omdat hij haar emoties niet af kan lezen aan haar ogen en zij niet bij hem door zijn witte ogen. Uiteindelijk vond ik hem veel minder leuk dan ik had verwacht. Ik voelde hun relatie ook niet echt en baalde ergens wel dat Ivelle zo aan hem vastkleefde.
Ivelle vond ik oprecht een origineel en leuk verhaal om te lezen. Ik had wel graag meer verdieping gezien, met name over de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Laura Diane’s schrijfstijl is wel echt heel fijn, dus ik kijk er naar uit haar andere boeken ook te lezen.
Geef een reactie