Ik Geef Je De Zon – Jandy Nelson

Ik geef je de zon | maart 2015
Aantal pagina's: 363
ISBN: 9789020679779
Uitgave: Hardcover
Goodreads

Jude en haar tweelingbroer Noah zijn op hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.

Het verhaal waarin de tweeling dertien is wordt door Noah verteld. De jaren daarna door Jude. Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Oh Blossom wat doe je me aan. Wat had ik een moeite om met Ik geef je de zon te beginnen, maar wat hadden jullie gelijk dat het een mooi boek zou zijn. Waarom ik zo veel moeite had met dit boek te beginnen? Jullie weten vast wel dat ik eerste werd bij de ontwerpwedstrijd, maar echt op een haar na verloor van de originele cover. Hoewel ik het boek uiteindelijk gekregen heb (thanks!) voelde het wel een beetje pijnlijk om nu met mijn vingers over een boek te gaan wat ook mijn omslag had kunnen zijn. Au. Persoonlijk vind ik hem aan de ene kant wel mooi (mooi soort papier), maar wel erg druk.. en hij wordt gemakkelijk vies (lees: mijn boek is vies).

Ik geef je de zon is bijzonder, en niet alleen door het bijzondere verhaal en de afwisseling tussen heden en verleden. Ikzelf heb natuurlijk op de kunstacademie gezeten, dus voor mij was het een grote bron van herkenning. Dat gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ voelde heel puur. De opdrachten herkenbaar. Het gevoel had ik ook kunnen zijn.

Ik had verwacht dat ik al snel een keuze zou maken wat betreft de leukere kant van de tweeling. Jude leek me eerst een beetje een tutje, maar uiteindelijk vond ik haar echt heel sterk. En tof door het spiriwiri stuk. Noah vond ik meteen geweldig, maar leek toen opeens zichzelf niet meer te zijn. Toch vormde zich later weer een evenwicht die ik erg prettig vond. Ik vond beide vertelwijzes fijn en goed gekozen dat de een de ene tijd heeft en de ander de andere tijd. Wel waren de hoofdstukken soms net een tikje te lang.

Waar ik vooral van heb genoten is de beeldende schrijfstijl van Nelson. Ik – als beelddenker en vormgeving – zag alle kunstwerken voor me. Het was heerlijk. Het voelde tijdloos, maar ook aardig locatieloos.. Dat vond ik juist prettig, want daardoor kon ik het dichterbij mezelf halen.

Wat ik wel minder vond is de leeftijden van de personages. Hun handelen kwam niet helemaal overeen met hun leeftijd, naar mijn gevoel. Ze hadden beter twee of drie jaar ouder kunnen zijn.. Dan was het me toch grandioos passend en sterker geweest… En zou het wat dichterbij staan, denk ik.

De ontknoping van alles wat Noah en Jude elkaar aangedaan hadden (of juist aan elkaar hadden gegeven) vond ik mooi. De samenkomst van personages is niet bijster origineel, maar wel mooi besproken. Ik had niet het idee dat ik tranen met tuiten wilde huilen tijdens het lezen, maar eerlijk is eerlijk, toen ik het boek dichtsloeg voelde ik een brok in mijn keel. Alsof ik de tweeling in die 360 pagina’s zo goed had leren kennen dat ze mijn vrienden zijn geworden. Het ontroerde me. Ondanks dat het een vrij eenvoudig en klein verhaal lijkt, bevat het 400 lagen, die je als een ui laag voor laag wil pellen.

Ik kan niets anders zeggen dat Ik geef je de zon een prachtig boek is. Ja, liever had ik mijn omslag gezien, maar de inhoud is prachtig beeldend. Ik heb er echt van genoten.