Geuren

Ken je dat gevoel. Dat het echt, echt heel lekker ruikt. Dat bepaalde geuren je terugbrengen naar een andere tijd. Dat je vrolijk wordt, of juist verdrietig als je iets bijzonders ruikt. Heel normaal, denk ik zo. Ieder heeft zo zijn favoriete geuren.

Zelf vind ik de geur van het bos als het net geregend heeft heerlijk. Het heeft zo’n typische natuurlijke geur. Pas zag ik echter op een reclame dat zo’n geurverspreider die geur zou hebben in een flesje. Like, hell no! Geen chemisch goedje kan die geur evenaren. Puur natuur moet puur natuur blijven!

Ook de geur van regen zelf vind ik heel erg lekker. Oke, dat klopt niet, het is eigenlijk de geur die in de lucht hangt als het net geregend heeft. Mjammie. Ik zou het wel willen opeten. Gemaaid gras ruikt ook lekker, maar dat kan je letterlijk eten, dus ik hou nu mijn grote mond.

Het is wel apart dat heel veel mensen die geuren lekker vinden ruiken. Brengt het soms een soort instinct van ons naar boven? Komen we zo misschien dichter bij de natuur? Het zijn wel heel natuurlijke geuren. Zelden hoor je dat iemand een heel chemische geur echt lekker vind ruiken. Ja, tuurlijk kan zo’n permanent marker lekker ruiken, maar als je die geur te lang ruikt wordt je gek (of stoned). Een nat bos kan je blijven ruiken, dat lijkt je niet aan te tasten.

Dat we de geur van natgeregend iets lekker vinden heeft misschien wel te maken met vroeger ja. Misschien konden onze voorouders door die geur te ruiken wel weten dat de buien voorbij waren en dat ze weer uit hun schuilplaats konden komen om weer aan het werk te gaan of om verder te trekken.

Wat het ook is, ik vind geuren wel bijzonder. We hoeven maar iets te ruiken en we linken het meteen aan iets tastbaars. En zelfs als we de geur even niet bij het juiste plaatje weten te plaatsen, lijken we toch iets te zoeken dat er op lijkt. Geur is een onderschat zintuig, want onbewust doen we er zo veel mee. We weten met onze neus te achterhalen of het voedsel nog goed is, maar ook of onze partner geschikt voor ons is. Best bizar. Misschien moeten we onze neus maar meer respecteren, je weet maar nooit welke nieuwe bewandelbare paden ze ons geven kan.